6. mən yer vermirəm şəxsən hər adama. bir dəfə bir 30-35 yaşlı xanım gəlib yanimda tutacaqdan tutmuşdu. hərzaman yer verirdim hərkəsə. lakin məntiqli və ağıllı düşünsək mənim yolum bəlkədə ondan uzundur və inanin gecikməmək ücün səhərləri evdən ac çıxıram. nəyə görə hər kəsə yer verməliyik? nəysə arxadan bir xanım durdu buda tez "durma durma lazıım deyil, sənin yerivə bax bu cavan oğlan (əliylə məni göstərərək) durmalı idi. " dedi. heçnə demədim. özümə söz vermişdimki həqiqətən ehtiyacı olan biri olmaqıqca durmayacam. adətən belə hallarda qorxu utancaqlıq qıraqdan nəsə diyəllər kimi şeylər ağlıma düşürdü. lakin sevinmişdim ilk dəfə idi ki özüm özümə qarşı çıxırdım.