1. söyüşlə danışan adamlar yazıq adamlardı, bədbəxt adamlardı. öz fikirlərini ifadə etmək üçün söyüşə ehtiyac duyan adamlardı. bir söznən luzerlərdir.

söyüş söyən insanlar ucuz yolla həmsöhbətlərinin diqqətini çəkməyə çalışır. beləliklə digər insanların diqqətindən nə qədər asılı olduqlarını da gizli şəkildə qəbul edirlər.

-anasın sikim, maşın minnən gəlirdi.
-əə min olmaz.
-var-yoxun sikim, min olmasa da 500 olardı

özündən əmin olan insanın söyüşə ehtiyacı yoxdur. özünə əmin olan insan bilir ki, söyüşnən bu həyatda çox az şeyi dəyişdirmək olar.

söyüşnən danışan adam hər cümləsinin sonunda "amına koyim", "orospu çocuğu", "blin", "anasını sikeyim" kimi sözləri dilindən əksik etməz.

dilinə taksimetr taxsaq faciəvi bir tablonun şahidi olarıq.

bir az elit bir ortamda, qadın bol olan ortamda bu insanların nitqi tutulur. çünki söyüşsüz ifadənin nə olduğunu unudublar.

söyüş sözsüz ki, ifadə azadlığının bir parçasıdı. qəbul edək ki, qəhbəlik də məslək seçimi azadlığının bir parçasıdı. özünə hörmət göstərən insan "qəhbə" olmağı seçməcəyi kimi söyüş də söyməməsi daha məqsədəuyğun olar.

söyüşlü danışmaq "cool" olmaq deyil. yaradıcı danışmaqla kobud danışmaq arasındakı fərqi hiss edin.

qeyd: ətrafımda məndən çox söyüşlə danışan adam görməmişəm. demək olar ki, bütün bənzətmələrim, təşbehlərim, çəkdiyim misallar, işlətdiyim bütün ifadələr söyüşlüdü. ağzım konkretni tualetdi. bunu 1 ay əvvəl ailəmin yanında 15-20 gün keçirəndə anladım. düşün ki, ən hörmət elədiyim insanların əhatəsində cümlə qura bilmirsən. 3 dəfə düşünüb 1 dəfə danışırsan. artıq bunu istəmirəm. belə azadlıq mənə lazım deyil.

my life is my message.

cansınız.