172. bir insanın hiss edə biləcəyi ən pis şeylərdən biridi. iki cür yalnızlıq olar. biri, həqiqətən dostunun yoldaşının arxadaşının ananın atanın olmamasıdı. dünyada heç kimin yoxmuş kimi hiss etdirir adama özünü, onsuz da heç kimin yoxdur. darıxanda danışa biləcəyin, dərdini ya sevincini bölüşəcəyin biri yoxdur. gördüyün qəşəng bir çiçəyi belə göstərəcəyin, başına gələn gəribə hadisəyi danışacağın bir dostun yoxdur və adama özünü yətim kimi hiss etdirir.
amma bundan daha pisi isə dostun, arxadaşın, anan, atan, bacın, qardaşın varkən hələ də yalnız hiss etməkdi. bir dərdini danışmaq istəsən dərhal vaz keçirsən çünki bilirsən ki o adamın qozuna deyil. bilirsən ki o insan divar kimi dinləyir səni, sən danışsan da danışmasan da fərqi yoxdu özün üçün. yanında onca insan var ama yenə də heç kim yox kimidi. camaat içində yalnız olduğunu görürsən. əvvəl qəbul etmirsən bunu, mənim dostlarım var valideynlərim var axı deyirsən özünə. sonra bu gerçəyi yavaş yavaş başa düşürsən. əsas problem də burdan sonra başlayır. sən yalnızlığı qəbul etdikcə daha da yalnız olursan. hətta, zaman keçdikcə insanları görmək, onlarla danışmaq istəmirsən. gördüyün eşitdiyin bildiyin hər şeyi içində saxlayırsan. və bilirsən ki bu həmişə belə davam edir, edəcək.