2. məni mən edən şeydir, melanxoliya məni dərdlərin içinə yıxıb sürüyən, aparan yox, ama sırf özümü formalaşdıran şey olub, uşağlığdan bu günə hallusinasiyalar görmüşəm deyə heç kim mənə inanmayıb, ona görə bu günə kimi tək olmuşam, ətrafımda məni anlayan heç kim olmayıb, həmişə melanxoliyaya qapılanda ətrafımdakı insanlar deyib, deyib ki, niyə beləsən, belə edirsən, ama anlamayıblar ki melanxolik insanlar dərdlərdən acılardan həzz alırlar, onlar həmişə öz dərdlərinə qısılıb yalnız qalmağı dəlilər kimi sevirlər, (düzdü dəlilər kimi istəmək necə olur bu sualı verə bilərsiz özünüzə, elə mənə də) necə ki siz xoşbəxt olanda gülürsüz, deyirsiz, əylənirsizsə bax biz melanxoliklər də kədərli olmaqdan, kədər içində yaşamaqdan xoşbəxt oluruq anlayın ki bizim xoşbəxtliyimiz kədərimiz, yalnızlığımızdı. biz balmorhea'nın remembrance musiqisiylə saatlarla divarda bir nöqtəyə baxmağı bacarırıq, biz mark eliyahu'nun journeyi ilə saatlarla, günlərlə susa bilirik. biz insanlardan uzaq olub mizantropiyanı seçirik insanlardam uzağ qaçmağa can atırıq, melanxoliya bizi xoşbəxt edir, melanxolik insanlar öz kədərləri ilə nə qədər xoşbəxt olsalar da qırağdan bədbəxt kimi görünürlər. melanxoliya səni səndən başqa hər şey edir, ama di gəl ki səni özün kimi etmir.