5. mədəniyyət tarixinin beşiyi.

adəm ilə həvva, cənnətin əvəzsiz guşəsi olan adendə, hələ almanı gəmirməmişdən çox qabaq, günah və utanc hissindən yoxsun halda həyatlarına davam edirdilər.

adəm sonsuz təbiətin əhatəsində bir uşaq kimi qaçışır, lüt ayaqlarıyla yerdəki çiçəkləri əzir, dodaqlarıyla fit çala-çala torpaq ananın üstünə işəyir, sıçırdı. bəzən həvva da qabırğasından törədiyi kişisinə qatılır, insanlıq tarixi var olduqca dəyişməyəcək bədənsəl təlabatlarını ödəyirdilər.
qoxu hissiyatı hələ o qızıl çağlarda inkişaf etməmişdi. bir digər tərəfdən qoxular hələ lənətlənməmiş, vəya əfsun edici hesab edilməmişdilər. ona görə onlar üçün adenin yaşıllıqları üstünə həkk edilən ifrazatları, kədərli bir qızılgüldən (onun qoxusundan) bir o qədər fərqlənmirdi.

sonra olanlar hər kəsə məlumdur. həvva hissiyatına uduzur (qadınlığın ilk inqılabı), adəm məntiqsiz davranaraq almanı dişləyir və onlar beləliklə günah və utancı eyni anda kəşf edirlər. bu kəşf etməylə birgə ilk protest edilən çılpaq bədən olur ki, buna da səbəb penis, vagina və anüs olur. deməli heç nə artıq əvvəlki kimi olmayacaq adendə. bu utanmayla birgə bir ritualda sona çatır. ritual: torpaq anaya qayıtmağı xatırlamaq naminə bir jest...

mədəniyyət tarixi, tualetlərin təbiət ananın qoynundan dörd divar arasına keçməsiylə başlayır. sonra ora qapı əlavə edilir, qapı arxadan bağlanır və belədə tək tənha, bir səhnəni xatırladan tualet pistləri insanı ətraf dünyadan məhrum edir.

mən daha çox tualetə girib arxadan qapıları bağlayan insanlarla maraqlıyam. və qeyd edək ki, bəzi insanlar (uşaqlıq fobiyaları, klastrofobiya nəticəsində) qapını arxadan bağlama ehtiyacı hiss etmir. mən, hərəkətin iki mahiyətiylə maraqlanıram: qapını bağlayıb, orada sıçmaq vəya işəmək; lap deyək masturbasiya etmək. hamı bilir ki bir insan tualetə çox vaxt bu üç hərəkəti reallaşdırmaq üçün girir. birinci variantda, qapının bağlanması adəm ilə həvvanın utanc hissləriylə müqayisə edilib, açıqlana bilər. çünki, bəli, mən işəyib vəya sıçıram, amma bu mənimlə öz bədənim arasındaki əlaqəmdir və sizlər - ev sakinləri, pub/cafe yoldaşlarım - məni bu halda görə bilməzsiniz... bu hərəkətin kökündə lənətlənmə var. utanc hissi aşkardır. demək olar ki heç kim sıçdığı vəya işədiyi anı risk altına atmamaq naminə qapını bağlayır.
ikinci variantda isə, qapının bağlanışı, xəyalpərəstlik və diqqət mərkəzində qalmayla açıqlana bilər. işəyirəm, deməli varam. onlar sanki bir tərəfdən də inandırmaq istəyirlər ki, biz əslində tualetdə heç nə etmirik. sadəcə xəyal qururuq. özümüzlə dərdləşirik. kitab oxuyub, gələcəyi fikirləşirik. problemləri bu qısa vaxt ərzində tək başına həll etmək istəyirik. və bu bağlı qapılar arxasında xəyallarımızı bölməmək naminə qapıları bağlayırıq.

nə isə. neçə vaxt idi bu mövzu ağlımdan çıxmırdı; dərdləşmək istədim.