701. bu həyat yandırıb-yaxır məni. bir çox insanın həyatda nələr çəkdiyini çox gözəl başa düşürəm. elə olub metroda halım pisləşib və kar olmuşam, elə olub duşda huşum gedib yıxılıb kor olmuşam və s. və il axır. və bunlar sadəcə 10,15 dəqiqə çəkib ya çəkmiyib. düşünün ki ömrünün çoxunu və hətta hamısını bu cürə keçirənlər var. bir vaxtlar eşitdiyin səsləri artıq eşitmir, gördüyün görüntünü artıq görmürsən. və ya heç eşitməmisən nə də görməmisən ki bu sənə fərqli gəlsin. saçımın adicə 1 tükü töküləndə üstündə külək kimi əsərkən xərçəng üzündən saç üzünə həsrət olanlar var. dünən göz həkimindən keçdim və artıq eynək taxıram. uzağı zəif görən mən eynəklə tər-təmiz gördükdə uşaq kimi sevindim. amma bu həyatı görməyənlər var. indi də ürəyimin döyüntülərini günlük ölçmək üçün sinəmdə aparat və çoxlu şunurlar var. və gecəni də bu zibillərlə keçirməliyəm. yatmaq lazımdı amma bunlar çox narahatdı. aparat mənə taxılalı 7,8 saat olar amma mən artıq bezmişəm. bu içini sikdiyim həyatda isə telefon batareyası kimi ürəkləri enerji ilə işləyən insanlar var. telefonun enerjisi bitdikdə yenidən toka taxırsan və enerji yığır. bu insanlarınsa belə bir şansı yoxdu. həyatları sadəcə şunurlardan ibarətdi. bu və ya bunun kimi milyonlarca çatışmazlıq var. və işin qəhbə tərəfi bunların müalicəsi də var. amma pula doymayan qəhbə balalarına görə o insanların müalicəsi üçün pul yoxdu. bu içini sikdiyim pul yoxdu da yoxdu. ay gijdıllağ gəbərib sikdirib gedəssən bəs sonra? hansı günüvə saxlıyırsan o trilyardları? niyə bu içini sikdiyim həyatda rəqəmsal kart sisteminə keçildiyi halda hər kəsin sikilmiş bir kartı və yaşamaq üçün yetəcək qədər pulu yoxdu? bu sualların sonu yoxdu və həlli də yoxdu sikim. bezmişəm. dünyadan bezmişəm.