3. slavoj žižek post modernizmin ən bayağı və osturağçı sosio filosofudur. yazdıqlarını başa düşməməklə birgə (bəlkə də cahilliyim buna əngəldir), onu, şəxsiyyət olaraq da bəyənmirəm.
lakin əsrimizin qondarma qəhrəmanının əfsanəvi bir fikiri mövcuddur. deyir ki zizek: "you don't hate mondays, you hate capitalism" - yəni, sən bazar ertələrindən deyil, kapitalizmdən nifrət edirsən.
bazar ertələri, ümumiyyətlə aylar, illər vs - ümumən səbəbin üstünü örtən maskalar, vasitə metodlarıdır.

bir başqa misalı sapyoseksual qadın və kişilərdən verək. sapyoseksualların əksəriyyəti qadınlar olur. şopenhauer isə "eşqin və cinsəlliyin metafizikası" adlı fəlsəfi əsərində qeyd edir ki, sapyosekusal qadınlar böyük illüziyanın içində olurlar. bir kişiylə sırf onun bildiklərinə görə yatmaq istəyi, - bilməməyə - olan aclığı doyurmaq üçün yetərli bir hadisə deyil. şopenhauer çox bəsit bir şeydən danışır əslində: mənimlə yatdığın halda mənim bildiklərimə sahib olmayacaqsan. çox vaxt bu tip qadınlar axmaq olurlar. bilginin cazibəsinə asanlıqla uduzurlar. sonra - iş baş tutduqdan sonra - onlara çatır ki, hər şey sadəymiş. heç bir fokus yoxdur. şopenhaueru yalayıb həzm etmiş birinin altında orqazm olmaq şopenhaueru dərk etmək deyilmiş və misalı zizekvari sonlandırsaq: sən mənimlə yox, şopenhaurla yatmaq istəyirsən, deyə bilərik.

goethe çox sevdiyim ilk gənclik şeirlərində tez - tez təbiət obrazlarından istifadə edirdi. türklər imge deyirlər buna, dilimizin kasadlığı isə obraz sözünə icazə verir. məsələn - yazmasa belə, mən indi uydursam da - goethe deyir ki, kaş weimarda qış sonsuzluğa aid olardı, bütün insanlıq yükünü daşıyan bu yaşlı çiyinlərim günahlarıyla birgə qara qərq olaydı... şair qısacası deyir ki, qış vasitədir, mən mənə qışı xatırladan başqa bir varlığın həsrətindəyəm. mən sonsuzluğa aid qışı deyil, onun mənə sonsuza dək aid olmasını istəyirəm.

mövzunun hara gəldiyini bildiniz, that's the point. sən bakını deyil, başqa şeyləri sevmirsən. bu da çox uzun, ümumən kədərli və yaralı olduğumuz mövzudur. iqtidarı sevməyə bilərsən. səni atıb gedən bir qadını sevməyə bilərsən. işini sevməyə bilərsən. ən nəhayət də özünü. bizim kiçik neapolu xatırladan şəhərimizin əksər sakinlərinin ən mühim problemlərindən biridir bu: özümüzü sevməyi bacarmamaq.

yəni ki, bakı gözəldir, hətta mənim cənnətimdir, sadəcə ətrafı pisdir.

sadəcə siz yaşaya bilmirsiz.

qeyd: özüm də 9 ildir yaşamıram orda. gedəndə də iki həftədən çox yaşaya bilmirəm. yəni ki, mən də bakını yaşaya bilmirəm. ancaq nəyi günahlandıracağımı dəqiq öyrənmişəm.

gecə gecə necə darıxdım, ala...