3. artıq on ildir ki, bu iradı mənə tuturlar. alman əsilli amerika yazıçısı kurt vonneguta deyiblər, sizin yeməkləriniz bir-birinə oxşayır. o da, cavabında deyib ki, mən o qədər də avara adam deyiləm ki, hər dəfə təzə xörək bişirim. bilirsiniz, mən eyni dolmanı bir həftə ərzində on dəfə yeyə bilərəm. baxır hansı anda, hansı hadisədən sonra həmin yeməyi yeyəsən. bizim bir çox problemlərimizin kökündə zövqsüzlük durur. ona görə də, mən daim bunu vurğulayıram. insanları başa salmağa çalışıram. təkrarçılıqdan şikayət edirlər, ancaq yenə də yeyirlər. bəlkə də, bunları əsəbiləşdirən də, məhz budur. görürlər ki, mən təkrarçılıq edirəm, ancaq yenə də bezmirəm. əgər bir insan acdırsa, deməli, onu yeməlidir.
düşmənçiliyin əsas səbəbi də məhz budur. mənə nifrət edən adamlar, yazılarımı it kimi oxuyurlar. yazımda hərf səhvi tapmaq üçün lupa ilə oxuyurlar. hələ aralarında biri var, adını mənim personajlarımdan birinə ithaf edib, tükəzban köhnəxala, durub məni yamsılamağa çalışır #236550. ona həyatda uğurlar arzu edirəm. tezliklə meyxanaçı mahir yaxud bülbüləli bəxtiyar kimi biriylə ailə qursun, toyunu da aygün və namiqin duetində romantik musiqili meyxanalardan ibarət eləsin. biz də rahat olaq, özü də. aqressiyasını da saxlasın ərinə və qaynanasına. mən belə adamam. sözü üzə deməyə qorxmuram. üzə dedin, ya vərəqə yazdın, eyni şeydir. indiki dövrdə internet də vərəq kimidir. yazdın paylaşdın, sənin deyil. ağızdan çıxan söz kimi. ondan sonra istəyirsən bir milyon dəfə düzəliş elə, xeyri yoxdur. sən googlenin arxivində həmişəlik qalacaqsan. əgər teodor drayzer azərbaycanda yaşayan müasirimiz olsaydı kerri bacı əvəzinə tükəzbandan yazacaqdı. eynən mənim kimi. ona görə də, məndən inciməyin. belə də ki, inciyən incisin də. vecimə də deyil. nə çox glamurkalar ki, sətir aralarında onları tənqid elədiyim halda kitablarım əllərindən düşmür. ikincisi mən sadə, banal görsənməkdən qorxmuram. bu da özünü dahi göstərməyə çalışan adamlarda qıcıq doğurur. deyirlər ki, mən burda kafkadan yazıram, seymur isə şabalıd almaqdan yazır, daha çox oxunur. yeri gəlmişkən, şabalıdlı aşı çox sevirəm (olsaydı da yeyərdik. təzə kitabım çıxan kimi mütləq şabalıd aşı hazırladacağam. indi də, istəsəm, dostlarım hazırlayar amma bu zövqsüzlük olardı. gərək həyatda hər şeyin mənası olsun. əslində, isə mən hər cür yeməyə hazıram.)

dostlarımla bir yerdə oturanda isə biz bir-birimizə qarşı çox amansız oluruq. heç kimin üzünə demədiyi sözləri bir-birimizə deyirik. lap elə söyüşün biri bir qəpik olan meyxanalar kimi. həmişə tənqid elədiyim banal janrın adını ona görə çəkdim ki sizə başqa cürə izah eləmək olmur. durub bura var yox söyüşü yazası deyiləm ki. o mərhələdən keçən adam üçün başqalarının tənqidi çox zəif görünür. odur ki, istəyərəm tənqid olunum. ancaq görəndə ki, kimsə paxıllıq edir, qərəzlidir, onlardan uzaq gəzməyə çalışıram.
ölkədə üç dənə qurman varsa, onlardan biri seymur baycandır. yəni bu faktdır. mən niyə bunu deməyə utanmalıyam. özünə arxayın olan adam heç vaxt paxıllıq etməz. fikirləşirəm ki, nə qədər rəqabət olsa, daha yaxşıdır. çünki güclülər arasında güclü olmaq insanı formada saxlayır. təbii ki, özün haqqında bu cür danışmaq doğru deyil. ancaq haqqın olan şeyləri sənə başqaları demirsə və əksinə, sənə müxtəlif böhtanlar atırsa, məcbur qalırsan özün öz haqqında bunları deyəsən.
mən çox eqoist və şöhrətpərəst adamam. mübarizə aparmaqdan, dava etməkdən ləzzət alan adamam. “xeyir və şər” yazısını yazmışam. azərbaycanda o yazını yaza biləcək iki-üç adam var. çıxsın da ortaya onu yazacaq adamlar. niyə çıxa bilmirlər?
mən yaxşı yazıram, mən ədəbiyyatda anektodlarla qalmaq istəmirəm. bunun üçün də öz üzərimdə işləyirəm. yaxşı yazdığımı qəbul etmək istəməyənlər min cür fikirlər səsləndirirlər. deyirlər, seymur baycan provokatordur, o, gündəmdə qalmaq üçün bu cür yazır. ancaq məsələ ondadır ki, bu cür yazıb, gündəmdə qalmaq istəyən minlərlə insan var. heç birində də alınmır. gedin saytlara baxın görün, nələr yazırlar. dayım qızı ilə yatdım, anama baxdım, atama baxdım yazanlar yüzlərlədir. hələ mən bu mundar sözaltını demirəm. bir dəstə ergen yığışıb ora güya mənimlə mırt vururlar. sözlərinin tutduğunu fikirləşirlər. sizin yazdıqlarınızın cəmi mənim bircə publisistik yazıma dəyməz. təvazökarlıqdan uzaq da olsa bunu deməliyəm. desəm də qanmayacaqsız çünki eşşəksiniz. eşşək nə bilir zərpalan nədir, umbay yığını? bunu da qeyd eləyim ki, sözaltıda işlətdiyiniz umbay sözünüzü xoşlayıram. çünki ədəbiyyatımızda sizin kimilər çoxdur. ola bilsin, haçansa yazmağı planlaşdırdığım haykanuşun sarı bülbülü romanımda bu sözü xar əvəzinə işlədim. xar köhnəlmiş sözdür amma bu söz gənclərimizə daha çəkici gələr. bu zövqsüzlük deyil, trendi tutmaq məsələsidir. bunun özü də bir istedaddır. mənim kimi istedadlı yazar gərək gürcüstanda yaşayaydı. gürcü xalqı öz bəxtinə küssün. buradan üzümü sözlük yazarlarına tutub deyirəm; yazarlarınızın savadları olmadığı, öz üzərlərində çalışmadıqları üçün oxunmurlar. mən günə bir kitab oxuyuram. mənim bir dostum var idi, o həmişə deyirdi ki, azərbaycan xalqını təzədən birinci sinifə göndərmək lazımdır. indi görürəm ki, düz deyir. çünki mən ən adi şeyləri yazıram. deyirəm ki, təzə başlıqlar yazın, entriləri oxuyun, oxucularınızı eşşək yerinə qoymayın, digər yazarlarla da dostluq edin. insan öz sözünün məsuliyyətini dərk etməlidir, ağzına gələni deməməlidir. gələcəkdə qara-qışqırıqla, meymunluqla sol frameni zəbt etmək asan olmayacaq. olsa da, oxucular üçün əhəmiyyət daşımayacaq. özünüz yazıb özünüz də oxuyacaqsınız. insanlar sizdən səviyyəli yazılar tələb edəcəklər. bunları ən adi şüurlu məxluq bilməlidir. ancaq, görünür ki, gərək bunları sizə kimsə desin.