22. aşağdakı entryni hansı başlıq altında yazım diyə çox düşündüm ki, iki başlıq arasında qalmışdım.
1. (bax: valideyn təzyiqi)

2. (bax: valideynlərə nifrət yaradan səbəblər)

ən son bura yazmağa qerar verdim.

ata olmadım hələ, amma bir atam və bir anam var. onlar necə uşaq böyütməyi mənimlə öyrəndilərsə, məndə valideyin böyütməyi onlarla öyrəndim deyə bilərəm. onlar necə çətinlik çəkdilərsə bir övlad böyütməkdə mən də eyni sıxıntıları çəkdiyimi rahatliqla deyə bilərəm. başlarda hər şey uşaqların leyhinə gəlişir.ata və ana uşaqlarına zərər gəlməsin, ən yaxşı şəkildə bəslənsin, ən gözəl geyimləri geyinsin, xoşbəxt olsun diyə çırpınırlar. yüzlercə fedakarlık edirlər. hər imkansızlığı aşmağa, övladını başındakı mükemmel rəsmin için də görməyə çalışırlar.
amma bəzi ana-atalar uşaqların da bir ferd olduğunu unudub, yetişkinliyə keçilən dövürdə təziqlərini daha da artırırlar . hələ ölkəmizdə ailə böyüklərinə hörmət anlayışının da həmişə ana-ata lehinə olan bir ortamda, bir çox gənç insan öz istədiyi yerinə, ailəsinin istədiği həyatı yaşamak məcburiyyətində buraxılır. lakin bu cür həyatlar hər zaman üzdə xoşbəxtlik, içdə isə hüzn yaradır.
geydiyimiz paltarları bəyənmirlər, yoldaşlarımızı, oturub-durduğumuz insanları bəyənmirlər, seçtiyimiz peşəni, qazandığımız pulu ve hətta aile həyatı quracağımız insanı bəyənmirlər. çox vaxt öz gəncliklərində əngəllənib edə bilmədiklərini öz övladlarına tətbiq etmək üçün var gücləri ilə çalışırlar.
bu da gənc insanları özgüvensiz, müstəqil hərəkət edə bilməyən, öz qərarlarını almaqda çətinlik çəkən və ən əhəmiyyətlisi xoşbəxt olmayacaqları seçimlərlə baş-başa qalmış insanlara çevirir.həyatınızın insiyatifini ələ alma şansını tutub ana atanıza özünüzü qəbul etdirməyə başladığınızda isə ailə tərkibində sonu gəlməz qarşıdurmalar yaşanır.
uşaq həyata gəldiyini zaman ana və atadan yapışar, hatda sanki uşağın qolunda bir zəncir olar ki, bununda bir ucu ana və ya atada olar uşaq dırmaşmalarda yıxıldığı zamanda da ana və ata o zənciri tutar və uşağın yerə yıxılmasını əngəlləyərlər. və zaman keçər artıq uşaq dediyimiz yetişkin zamana gələr və sərbəst dırmaşmağı bacara bilər və hatda daha yüksəklərə dırmaşmaq istər, amma uşaqlıqda ona taxılan zəncirlər ona icazə verməz daha yüksəyə dırmaşmağına. lazım olan tək şey o zənciri qırıb daha yuxarı ve yükseklere dırmaşmaqdır. onsuz da bu vəziyyətlərdə hər kəs dost, tanış, qohum hər kəs sənə qarşı gələcək. amma sən özünü ispatladıkdan sora onlar özləri sənin yanına gəlir və ya yenə də heç bir şey dəyişmir və yendə də səni yanlarında görmək istəyər özləri belə fərqinə varmadan o zincirlərə səni bataqlığa çəkərlər.

qeyd: 2011 də yazdığım bir not. artıq iki uşaq atasıyam və inanın ki, dəyişən heç bir şey yoxdur. hətta zamanında atamın, "sən özün ata olandan sonra, məni başa düşəcəksən" deməsini və ata olandan sonra hələ də onu başa düşmədiğimi rahat bir şəkildə ifadə edə bilərəm!!!