15. Həyatımda sadəcə 1 dəfə yaşadığım hadisədir. sonu hər nə qədər yaxşı bitməsə də gözəl təcrübə olmuşdu mənim üçün. Bunu da siz yazarlarla bölüşmək istəyirəm.

O yaşlarımda sevgi nədir bilmirdim, iki-üç sevgilim olmuşdu, o da uşaq olduğumdan anamın telefonunda bir qızla instagramda yazışmağı böyük bir sevgi hesab edirdim və aşiq olmaq çox asan gəlirdi buna görə. qrupumu dəyişdiyimdən kimya hazırlığına gedirdim. Onu ilk dəfə orda gördüm ( bəlkədə əvvəl görmüşdüm ancaq xatırlamırdım ) gözlərimi ondan ayıra bilmirdim, hazırlıq boyunca gizlincə onu süzdüm. Həqiqətən çox gözəl idi, bəzən göz-gözə gələndə nə edəcəyimi bilməyib axmaqca davrana bilirdim. Eyni yerdə qaldığımızdan ( hərbi şəhərcikdir və onlarla bina olduğundan təbii olaraq eyni ərazidə qalırdıq ) az da olsa heç kim olmayanda bir yerdə gedirdik evə. Evə gedəndə keçirdiyim hissləri kəlimələrlə ifadə etmək mümkün deyil. Ürəyim çox sürətli döyünürdü və mən heç tərləməyən adam qızın yanında heyvan kimi tərləyirdim, onsuz utancaq biri idim, hələ onunla danışmaq zülm verirdi mənə, ancaq bu zülmə qatlanmağa həqiqətən dəyərdi. Kimya müəllimin dərsdən ayrı uşaqların şəxsi həyatı ilə də maraqlanırdı və mən də müəllimlə dost idim. Ən başdan anlamışdı bu qıza aşiq olduğumu və mən də boynuma almışdım. Bütün hadisələr bu müəllimin sayəsində cərəyan etdi.


Bir gün evdə oturmuşdum. Tam da tualetə girirdim ki, birdən zəng gəldi. Kimya müəllimi zəng etmişdi, dedi ki " qız hazırlıqdadı. ya indi gəlirsən, qızı tez buraxıram, qıza hər şeyi deyirsən ya da gəlməsən mən özüm deyirəm ", dedim elə şey olmaz, edə bilmərəm. Bu da elə bilir ki utancımdan demirəm, amına qoduğum imkan ver sıçaq da aq. Qalmışam tualetin qapısında. Nəysə, götüm ağrıya-ağrıya getdim. Müəllim qızı tez buraxdı digərlərindən, məni gördü, dedi nə əcəb gəlmisən, dedim elə-belə ( nədi amk, belə vəziyyətdə adamın ağlına heç nə gəlmir ). Dedim gəl bir yerdə gedək. Tez deyib canımı qurtarmaq istəyirdim. Hər dəfə çönüb demək istəyəndə gözlərimin içinə baxır, onda da halım pisləşir, əlim qolum boşalır, sözlərimi yenidən ürəyimə geri qaytarırdım. Artıq evə çatanda, dedim. Üzümə şok olmuş tərzdə baxdı, gülümsədi və " axşam yazacam " dedi. O axşam gələnə qədər 2 əsr keçdi elə bil. Başımı qatıb vaxtın tez keçməsi üçün çalışırdım, ancaq alınmırdı. Sonda mesaj gəldi, o mesaj gələnə qədər nə xəyallar qurmuşdum mən. Mesajda " belə işlərə ayıracaq vaxtım yoxdur, dərslərim var, bağışla. Ümid edirəm başa düşürsən məni " yazılmışdı. ilk dəfə həqiqətən gözüm doldu, qarın nahiyəsində boşluq yarandı, nəfəsimin kəsildiyini hiss etdim. Bir yandan da çox əsəbi idim, divara yumruq atdım əsəbdən, hələ də izi divardadı, atam da mənə yumruq atmaq istəmişdi buna görə. Soxdum içimə, sakitləşdim və başa düşürəm yazdım. Amma vaz keçmədim, çünki edə bilməzdim, bacarmaram, heç istəmərəm də. O gündən sonra əlaqəni kəsmədim, hər gün yazdım, bəzən sevdiyimi belə dedim. Yazmamaq əlimdə deyildi.

Üstündən artıq 1 il keçdi. Hələ də yazmağa davam edirdim. Bir gün mənə bu qızın padruqası dedi ki " onun da səndən xoşu gəlir və sabah sənə deyəcək ". Sevincimdən dəli olmuşdum, bilmirdim nə edim ciddən. Gecə yata bilmədim. Səhər məktəbə getdim. Məktub göndərdi və xoşu gəldiyini ancaq sevgili ola bilməyəcəyimizi dedi. Yenə xəyallarım başıma yıxıldı, hər gün haqqında xəyal qurduğum qıza heç cür qovuşa bilmirdim. Yenə soxdum içimə.

Müəyyən müddətdən sonra hər şey rayına oturdu, artıq hər şey yaxşı idi. Sevgili kimi idik, necə deyərlər ilişkinin özü var idi, adı yox idi. Özü mənə bəs edirdi elə, varsın insanlar bizi bir bilməsin, camaatı nə edirəm axı o mənlə olduqdan sonra. Həyatımı onunla keçirməyə hazır idim, o qədər çox xəyal qurmuşdum ki artıq 4 illik plan hazırlamışdım. Çox gözəl planlarım var idi. Bir az soyuq bir tip idi, çox yazışmırdı, qısqanc deyildi ( əslində hər kəsin axtardığı xüsusiyyətləri daşıyırdı ), bir problem var idi ki, soyuq davrananda başa düşmürdüm, çünki hər zamankı halına bənzəyirdi, hardan bilə-bilərdim axı.

Məktəbdə hamı bizim münasibətimizi bilirdi, qardaşı ilə danışıb hər şeyi yoluna qoymuşdum, anlayışlı biri idi. Ailəm də bilirdi və qarışmırdılar bu mövzuya. Başıma çox hadisə gəlib, ancaq hər şeyi danışıb sizi də sıxmaq istəmirəm. bir gün anası bildi və əlaqəmiz kəsildi, ancaq dözmək olardı, Dözürdüm də. Onu xatırladan çox şey var idi, belə şeylərlə başımı qatırdım və vaxt bir təhər keçirdi. Ümid edirdim ki o da səbr edə bilir.

Doğum günümə bir gün qalmışdı, qızın dostu mənə yazdı, bəs sənə demək istədikləri var, ancaq deyə bilmir. Mən sənə çatdırıram sözlərini. Ayrılmaq istədiyini və əslində məni heç vaxt sevmədiyini dedi. Duruxdum, 4-5 dəqiqə ekrana boş-boş baxdım. Nə təbəssüm, nə kədər var idi simamda. Sadəcə boşluq. Həmin vaxt nə düşündüyümü bilmirdim. Ruhum bədənimdən ayrılıb, otağın digər ucundan mənə baxırmış kimi hiss etdim, uzaqdan özümə baxdım. Heç nə yaza bilmədim. Həmişəki kimi yenə soxdum içimə.

Üstündən 1 ay keçdi, artıq dostlarıma demək vaxtımın çatdığını başa düşdüm. Çünki onlar " yenge ilə necə gedir " deyəndə pis olurdum. " Doğum günü hədiyyəsi bu imiş " deyərək zarafatla izah etdim uşaqlara. ilk dəfə depressiyaya düşdüm. nə yemək yeyə bilir nə də yataqdan qalxa bilirdim. 8-9 kilo arıqlamışdım, halbuki çox arıq idim. Özümə gəlməyim 5 ay filan çəkdi, qəbullandım ən sonunda. Mənə Çox təcrübə qatdı bu hadisə. Bir də aşiq ola bilmədim. indi də ola bilmirəm. Bəlkə də buna görə biseksual olduğumu düşünürəm. Bəzən istəmsizcə özümü onunla bağlı xəyal qurarkən yaxalayıram və dərhal başımı qatmağa çalışıram. Çox çətin gəlir bəzən. Nə isə...

Əslində bu mövzunu heç vaxt yazmayacağımı düşünürdüm. Ancaq hal-hazırda təyyarədəyəm və onunla vaxt keçirdiyim, əl-ələ tutuşduğumuz küçələri uzaqdan görürəm. Bu artıq mənim bura son səfərim idi. Bu yerləri bir də heç vaxt görməyəcəm, görmək də istəmirəm.