90. Qardaşlarım. Bura inbox deyil ki, entry yazıb bir-birimizi söyüşə boğaq. Bura küçə də deyil. Keçək əsas məsələyə.
Mən razıyam ki, indi biz qalib gəlsək də 30 il sonra ermənilər yenidən güc sahibi olub başımıza olmazın oyunlar gətirə bilərlər. Yəni 30 ilə bu gün də görürük ki, çox şey dəyişir.
Hə, bunu da deyim. Hər kəsin vətənpərvər olmaq kimi bir borcu yoxdur. Kimin bu torpaqda nə gün gördüyünü (və ya görmədiyini) bilmirik. Sadəcə gözünüzü bu torpaqda açmısınız deyə azərbaycan haqlı da olmur. Sadəcə qismət və tale belə gətirib ki, bir neçə yüz kilometr o yanda doğulmamısınız.
Yenə, razıyam o fikirlə ki, biz ermənilərdən vicdan cəhətdən artıq deyilik. Mənə aşılanan nifrətdə deyilirdi ki, erməni başımıza belə işgəncələr gətirib. Ölü ilə məzələnib. El oğlumuz Kamil göstərdi ki, ətrafımdakılar da ona dəstək çıxaraq sübut etdi ki, vicdan cəhətdən heç bir üstünlüyə malik deyilik.
Gələk müharibə haqda düşüncələrimə. Amalımız əfkarımız yoxsa, şəhidlik “zirvə”sinə hazırıq. Yox arzusu və hədəfi olan kimsənin ölməyə istəkli və hazır olduğunu düşünmürəm. Bu iki millət arasında niyə nifrəti alovlandırdıqca alovlandırırıq, onu da anlamıram. Mənə görə erməni defence moda keçib və özünü müdafiə məqsədilə hər yola əl atır. Öz torpağı kimi gördüyü yerə hücum olunur çünki. indi deyilə bilər ki, ora onun torpağı deyil, razıyam. Fəqət 30 ildir yaşayır orada (və ondan çox çox əvvəl də yaşayırdı orada).
Öz atalarının və qardaşlarının ölməsini təsəvvür belə etməyib “biz gedək qabağa, şuşaya!” Deyən gənc qızları da bir ayrı boğmağım gəlir. Orada robotlar savaşmır, insanlar ölür. O ölülərlə məzələnirlər.
Heç vaxt özümü bu yaşadığım şəraiti sevməyə məcbur etməyəcəm. Seviləsi çox bir şey görmürəm. Buna görə mən nə edə bilərəm, öldürüm bəlkə özümü?
Əslində bu entryni yazmağı planlamırdım. Birdən oluvərdi türklər demiş. Umbayla məni rübabə!