1. eqozim çox dərin mövzudur, belə baxanda dərindən, hər kəsdə var eqoizm, mən bir neçə nümunə çəkmək istəyirəm və məncə, elədi ki var.

məsələn küçə ilə gedəndə görürsüz ki, biri hünürdən gülür, hahahaha - bu eqoizmdir, insan sevincli olduğunu, xoşbəxt olduğunu sanki gözə soxmaq istəyir,

aşırı dərəcədə qısqanclığın özü belə eqoizmdir, erix fromm demiş - məhəbbətdə eqoizmə yer olmamalı, birini sevirsənsə hamını sevirsən,

sonra gələk lap ciddi məsələyə : biri ölərkən ona görə ağlamaq, krişnamurti bu haqda belə deyir sevdiyiniz birini itirəndə ağlayırsınız. gözyaşlarınız özünüz üçündür yoxsa ölən şəxs üçün? özünüz üçün yoxsa bir başqası üçün ağlayırsınız o anda? heç bir başqası üçün ağlamısınızmı? heç müharibə meydanında ölən oğlunuz üçün ağlamısınızmı? ağlamısınız, amma o gözyaşları özünə yazığı gəlməkdənmi qaynaqlanır, yoxsa bir insan öldü deyəmi? özünə yazığınız gəldiyi üçün ağlıyırsınızsa göz yaşlarınızın bir mənası yoxdur, çünki özünüzü düşünürsünüz. əgər böyük bir sevgi investisiyası elədiyiniz şəxsdən məhrum qaldığınız üçün ağlayırsınızsa, o hiss etmiş olduğunuz şey sevgi deyil. ölən qardaşınız üçün ağlayırsınzsa onun üçün ağlayın. özünüz üçün ağlamaq çox asandır, çünki o artıq yoxdur. görünüşdə nə isə qəlbinizə dəydiyi üçün ağlıyırsız, amma qəlbinizə dəyən onun ağrısı deyil, sadəcə özünə yazığı gəlməyin hissidir.özünə yazığı gəlmək də insanı qəddar, içinə qapanıq, hissiyatsız və axmaq edər.


bunun ardı olacaq, biraz gəzim eliyim yazacam ardını da