1. düzdür azərbaycanda təhsil deyə bir anlayış artıq yoxdur. ancaq buna baxmayaraq çaba göstərmək lazımdır.əvvəl götürək məktəb həyatndan. hər birimiz şagird olmuşuq, və görmüşük. müəllimlər gəlib dərsdə öz həyat və yaradıcılıqlarından danışırlar, hər 45 dəqiqə bizim ömrümüzdən gedir(bunları da etməklərində səbəb verilən 210 manat maaşla öz beyinlərini yormaq istəməməkləridir). sonra 11ci sinifə gələrik, məzun olarıq ancaq ailəmizin sürünərək qazandığ və səni qoyduğu hazırlıqlara aylardı getmədiyimizin fərqinə vararıq.bir də gözümüzü açarıq ki, əsgərliyə getmək məcburiyyətindəyik (ya da dəli kağızı çıxartdıraraq əsgərlikdən qalırıq). gələndən sonra isə fəhlə işləyirik.(düzdür arxalarında adamları olanların hər zaman işi olur, ancaq mən normal maaşla yaşayan bir azərbaycanlı həyatından danışıram). sonra işlədiyimiz pul ilə bilmirik ailə quraq, yoxsa ailəmizi saxlayaq. nə isə ailə qurarıq, və övladımız olur. illər keçir və artıq uşaq 5ci sinifə gedir. gəlib deyəndə ki ay ata bu misalı necə edim, bu məsələnin həlli necədir o zaman insanın ağlı başına gəlir ki, həə mən əgər oxusaydım, universitet bitirsəydim indi yaxşı işim, övladıma öyrədəcək savadım və övladımı hazırlığa qoymaq üçün pulum da olardı. necə deyərlər, son peşmançılıq fayda vermir. bunun üçün də hər şeyə önyarğılı davranmaq lazımdır.