8. bir günlük sahifesinden...

"istiklal'de galatasaray lisesi girişinin qarşısında bir bufete getdim. 'bu vafıl, vafıl dedikləri şey nə imiş? bir yeyək.' deyib sifarişi verdim. vafıl medhiyelerini çox kerre eşitmiş, lakin heç yeməmiş, hətta yaxından belə görməmiş olduğumdan sifarişimizi hazırlamaqda olan adamı seyrə başladım.

çiçək formasında üzərində bilməm neçə min səfər marqarin gezdirilip onun yanmasıyla iyrənc bir hala gəlmiş, pis, tost maşınına bənzər bir alət. çiçək formasındakı metalın tam ortasına dolçaya krem ​​rəngi bir maye tökdü. maşını bağladı. bir neçə dəqiqə sonra bu maye murdar idi, çörək-varı bir şey oldu. herifçioğlu, bunun üzərinə çokokrem, bitter şokolad, karamel nə tapdısa sürdü. ardından arzuya görə çiyələk yaxud banan doğradı. sonra tortların üzərinə serpiştirilen şirniyyatların ovuc ovuc götürüb üzərinə səpdi. onu bir gözəl dürüm etdi, əlimizə verdi.

bir başqa kimsənin nəzərində adi bir alverdən başqası olmasa da; mən vafılı aldığımda çox həyəcanlıydım. 'görəsən batırmadan yeyə bilərəmmi? hardan başlamalıyam? bunu yemənin özünə xas ədəb u kavaidi vardırmı? ilh.' sualleriyle zihnim məşğul idi. hər nə qədər görünüşü cazibədar olmasa da ləzzətli olduğuna inanırdım. üst mərtəbədə bir masa tapıb oturduq. bir bite aldım! oh mon dieu! sanki sabun dişlemişim kimi kimyəvi və ağızdakı bütün hissi iflic edən bir dad. "çörək" deyə bəhs etdiyim, üzərində hər şeyin şorba olduğu xəmirdə ağır bir yumurta dadı. vafılları hazırlayanın doğradığı bir dənəcik çiyələk insanı bayıltacak dərəcədəki şirinin qarşısını ala bilmirdi. şagird halımla bu zıkkıma verdiyim 7.5 livre (2013 ili puluyla) mənə böyük gəlir; o qədər pul vermişkən yarıda buraxmağa, zibilə atmağa gönlüm əl vermirdi.

nəhayət oflaya puflaya bitirdim. amma ağzımın dadı itdi, yüksək şəkərdən olsa gərək başım ağrıdı, dengem pozuldu.

osmanlı türkçesinde özet: "hülasa-i kelam, vafıl nam pür-sükker ta'am medholunduğu kadar leziz olmayup; ancak matbah-ı türkî'nin güzide tatlularından bî-haber, bî-baht u cahillerce mergûbdur."