49. şəcərə

gecənin ta qədim vaxtlarından
dəvəsi ölmüş ərəb kimi vurnuxuram.
karvandan geri qalmışam,
daha itlər də hürmür yanımca.
karvan çoxdan keçib –
üz tutub aya tərəf.
azyaşlı sarvan deyinir öz-özünə:
“niyə səhralarda mayak olmur?!” – deyə.

keçən gün atam əlini çiynimə qoydu,
elə bil boyumu ölçürdü,
elə bil çiynimdən basıb,
kiçiltmək istəyirdi məni,
amma gücü çatmadı.
boyum ötdü atamın boyunu.
atamı heç vaxt sevməmişdim –
əmin idim ki, daha yaxşı ata olmaq mümkündü.
əlimi tutdu atam,
ard-arda istəklər yağdırmağa başladı:
pul, paltar, yemək;
qayğı, böyümək.
elə bil qocaldım birdən-birə.

bu gün əlini çiynimə qoydu oğlum,
“yol ver keçim” – dedi,
üz tutdu aya sarı.
deyindi öz-özünə:
“niyə səhralarda mayak olmur” – deyə.
arxasınca baxıram ta gecənin ən qədim vaxtlarından bəri.
və dəvəsi ölmüş ərəb kimi
gəlib-keçən bütün karvanlara hürürəm.