21. balaca səma yatağında uzanıb yuxuya getməyə çalışırdı. gecələr onun üçün qorxunc keçərdi, çünki yatdığı palatanın pəncərəsindən görünən kölgələr onu qorxuya salardı. bu barədə mehriban tibb bacısına danışanda, tibb bacısı ona:
- qorxma əzizim, sadəcə yarpaqlarla dolu ağacın kölgəsidir, sən rahat yat, sənin üçün balaca işıq lapması alacağam, ona baxaraq yatarsan.
deyərdi. hər dəfəsində.
amma səma orada nəyinsə olduğunu bilirdi. nəyinsə.. xoxan? cin? şeytan? bəlkə televizorda gizlincə izlədiyi filmdə gördüyü yeriyən ölülər?
yatdığı 84 gün boyunca hər gecə o kölgələri gördü. amma heç vaxt cəsarətini toplayıb yaxından baxa bilmədi, qorxudan yorğanın altına girsə də durmağa cəsarət etmirdi.
son gün, can verdiyi gecəni isə heç kəs bilməyəcək. bunu oxuyan, yazan və səma xaric.
balaca ayaqlarını aşağı yelləyərək oturub dərin düşüncələrə daldı.
- bunu bacara bilərəm! deyə pıçıldadı..
çarpayıdan düşüb, pəncərəyə yaxınlaşdı. pəncərədən baxanda üzü görünməyən, qara geyimli bir varlıq pəncərədən süzülərək içəri girdi. qucağını açaraq;
- mənim balaca, bəxtsiz, gözəl səmam! neçə gündür ki, cəsarətli olmağını gözləyirdim. əgər gəlib mənə baxmağa cəsarət etdinsə, sonsuzluğa da hazırsan!
və uzun, kirli barmaqlarını açdı, qollarını uzadıb səmanı içinə doğru çəkdi.
səma isə artıq sonsuzluğa qərq olmuşdu.. qara geyimli adamın qolları arasında ruhunu təslim etmişdi.
xoşbəxtliyə, ağrısız aləmə.