144. ikinci sinifdə kənd məktəbində oxuyurdum. bir qızdan xoşum gəlirdi, o ki məktəbə gedən kimi hamının ilk xoşu gələn biri olur haa, bax ondan mən də istisna deyildim. qonşunun uşağı ilə bir sinifdə oxuyurduq, mən yaxşı oxuyurdum, o da sadəcə nəğmə dərsində yaxşı oxuyurdu. bir gün dərsə gedəndə buna dedim ki, bəs mənim bənövşədən xoşum gəlir. bunu dedim, necəsə oldu dərs qutarmamış xəbər gedib küçəyə çatmışdı. küçədə məni görən kimi başladılar deyib-gülməyə, utandığımdan getdim gizləndim, yeməyə zada gəlmədim. sanki kimdənsə xoşun gəlməkdə utanılası bir şey varmış kimi. amma o vaxt uşaq idim deyə, belə cümlələr qura bilmirdim. başladım dərsə getməməyə, xəstələnmişdim. gəl ki buna heç kim inanmırdı, elə bilirdilər ki, bu söhbətdən sonra dərsə getməmək üçün bəhanə edirəm. xəstə-xəstə göndərdilər məktəbə, getdim 10 dəqiqə filan oturub qayıtdım, yadımda 10 dəqiqə qalıb, çox da ola bilər. gördüm evdəkilər inanmır, getdim əmimin yanına ki, bəs mən xəstəyəm. dedi gözlə həkim gəlsin gedərik yanına, həkim dediyim də ətrafdakı 5 kəndlə birgə bir dənə 60+ yaşı olan həkimimiz vardı. həkimi evdə tapanda, uje fikirləşirdin ki bunun evdə olduğu vaxtı tutuzdura bildimsə deməli heç nə olan deyil də mənə. mən amma o bəxtin yiyəsi deyiləm, səhər getdik, dedilər günorta gəlin, günorta getdik, dedilər axşamtərəfi gəlin. nəysə axşamüstü getdik, həkim dedi ki yarım saata xəstəxanaya çatdırın. korbağırsağı yarım saata partlayacaq. xəstəxana dediyi də, kənddən 17 km uzaqlıqdadı, o vaxt yollar eləydi ki, kənddə maşın tapıb yarım saata xəstəxanaya getmək korbağırsağımın partlamasından daha çətin prosesə oxşayırdı. elə oldu ki, əməliyyat oldum. bir həftə xəstəxanada yatdım, tibb bacısının adı nə olsa yaxşıdı. bənövşə. dedim budur da, həyat mənə işarə verir. 2-3 həftə sonra yeriməyə, özümə gəlməyə başladım. dərsə getməyə başlamamışdan bir gün qabaq liderdən hansısa kino gedirdi, hamı, hamı dediyim bütün küçə bir yerdə baxırdıq. bu kinoda bir personaj özün yalandan xəstəliyə vurur, getdiyi yerdə yıxılır. qız bunu görür, kömək edir sonrası da happy end. o vaxt ki, uşaq ağlımla dedim ki elə bunu edim də mən. həm də, qaqaş özün yalandan xəstəliyə vurub alındırdısa, mənim heç yalana da ehtiyacım yoxdu ki. nəysə dərsə getdim, qayıdanda gözlədim qız çıxsın. mən ondan 4-5 addım qabaqda gedirəm. dərsə gedəndə planlamışdım ki, harda yıxılacam filan ki az adam görsün. həmin yerə çatanda mən özümü atdım yerə. dua edirəm ki, bircə qız qışqırmasın da. səsinə adamlar zad yığılar, qonşulardan kimsə görər filan. mənim ağlımdakı düşüncələr bunlardı. bilirsiz noldu? qız heç nə olmamış kimi, gəlib yanımdan keçib getdi. o yolu dönəndən sonra qalxdım mən də getməyə, yolboyu ağlımda ancaq bir şey vardı ki, deyəsən o dünənki kinoya bunlar da baxıb.