əjdahalar googlla sözaltı günlük - yazarların paylaşmaq istədikləri şeirlər - sözaltı etiraf - payız - payız fəslini sevmə səbəbləri - kiçik xoşbəxtliklər - kitab oxumaq üçün ideal hava - yazarların ruh halı - #sözaltı şeir 25. istanbula getməyi qərarlaşdırmışdır artıq. istanbulda magistr oxuyan bakalavr qrup yoldaşlarımdan biri türkə ərə getmişdi, digəri isə başını götürüb çıxmışdı ölkədən, oxuya-oxuya həm də işləyirdi. Mən də bu qrup yoldaşımla bütün planlarımı qurmuşdum. Hansı ki, ora gedəndə 15 gündən sonra bir evə çıxacaqdıq və işim də var idi artıq. türkə ərə gedən qrup yoldaşımla karyera qurmaq istəyən bir-biri ilə universitet vaxtı çox mehriban idilər. Yaxın dost idilər demək olar. Universitetdən sonra nə oldusa, dava edib əlaqələri kəsdilər. Türkə ərə gedən qız istanbula gəldiyimi eşidəndə çox sevinmişdi, amma əlaqəsini kəsdiyi keçmiş rəfiqəsiylə eyni evdə qalacağımı biləndə bir az incimişdi. Nəysə ki, təyyarə atatürk hava limanına endi, hava limanından birbaşa, əlimdə çamadanlar karyera qurmaq istəyən qızın mənim üçün tapdığı işə getdim. o da orda işləyirdi, məni yanına götürəcəkdi. işi danışdıq. 6-cı gün idi, yanvarın 9u. dedilər 1-ci gündən işə çıx. Həmin gün sevincək evə qayıtdıq. evdə kirayə verən 29 yaşlı qız özü, karyerə qurmaq istəyən qrup yoldaşım və 5 ildən çox tanışım olan qız qalırdı. qrup yoldaşımla bu qızı azərbaycanda olanda istanbulda ikisini əlaqələndirib bir evə çıxmaqlarına vəsilə olmuşdum. 5 ildən çox tanışım olan qızla kirayəçi yola getmirdilər. məni də yalandan demişdilər ki, guya bu qızın əmisiqızıyam. nəysə getdik evə. həmin günü normal keçirdik. bazar günü də başqa sənəd işlərimi həll etməyə çalışdım. 1-ci gün işə gedəcəkdim. bazar ertəsi idi.günorta işə getməyə hazırlaşırdım. qızlar hələ yatmışdı. mən də azərbaycanla istanbul arasındakı saat fərqinə öyrəşməmişdim ya nə idisə səhər tezdən 7-dən oyanırdım elə. günorta hazırlaşıb işə getdik. işdəki türk qızlar mənə işi öyrədirdilər. bir-iki saatdan sonra gördülərki öyrənə bilmirəm, həm də dildə çox çətinliyim var və il və ilçələri bilmirəm deyə dedilər ki, sən get bir-iki aya türk dilini öyrən sonra gəl səni işə götürəcəyik. məni də ağlamaq tutub ki neyniyəcəm mən? hardan iş tapacam? bu sualları verə-verə qalmışdım həm də ev yoldaşımı gözləyirdim ki, iş saatı bitsin bir gedək evə. axşam 12 deyildi. evə çatdıq. evə çatmışdıq ki, kirayəçi ilə diəgr ev yoldaşımın yenə dava etməsini öyrəndik. sən demə kirayəçi məni qəbul etmirmiş. biz qərarlaşdırmışdıq ki, 10 gün burda qalıb sonra yeni evə çıxacaqdıq. amma kirayəçi ev yoldaşıma deyib ki, ya evin pulunu ödəsin ya da çıxsın evdən. mən də pulu verə bilməzdim çünki tutacağımız evin pulu idi, onu versəydim sonra nə edəcəkdim bəs? nəysə ki, həmin gecə evdən çıxmalıydım. türkə ərə gedən qrup yoldaşıma zəng etdim ki, mənə ev tap. dediki sən mənim düşmənimlə bir evdə qalırsan. sənə kömək etməklə ona da kömək etmiş oluram deyə etmiyəcəm. dedim yaxşı. istanbulda yaşayan digər dostuma zəng elədim dedi 500 tl kirayə haqqıdı. bilmədim nə edim. nədəki evdəki qızlar kirayəçi ilə danışmırlar ki, bu gecə qalsın heç olmasa. bərk də yağış yağır. istanbul yağışı da başladısa dayanmaq bilmir. leysan yağır. çamadanlarımı götürüb düşdüm aşağı. ev yoldaşlarımın biri də kömək etmədi, nədəki məni yola da salmadılar. soruşmadılar bu yağışlı havada hara gedirsən? onsuzda heç özüm də bilmirdim hara gedəcəkdim. bakıdakı rəfiqəmlə danışırdım bu ərəfədə. o bircə kömək etməyə çalışırdı. düşdüm aşağı. pilləkanın ağzında dayanmışam. yağışa baxa-baxa fikirləşirəm hara gedəcəm? bu anda bakıdakı rəfiqəmin dostu yazdı mənə. tanımıram, görməmişəm. amma istanbulda yaşayır. yazdıki hardasan denən gəlim götürüm bizdə qal. dedim axı sizdə 4 oğlandı, 4 oğlanla bir evdə necə qalım. dedi bir otağı sənə verəcəyik, açarı da götürərsən. istədiyin müddət qala bilərsən. razılaşdım, başqa çarəm yox idi onsuz. o leysanda iki dost gəldilər məni dediyim yerdən götürdülər. öz otaqlarını da mənə verdilər.25 gün onlarda qaldım. istanbulda olduğum müddətdə ən xoşbəxt olduğum günlər də elə o günlər idi. sonra başqa yerdən bir iş də tapdım. hər şey öz axarına düşdü. amma mən həmişə belə yağışlı havalarda o günü xatırlayıram. o gözəl insanlara ölənəcək borcluyam. mənəvi borcum var onlara. yaxşı insanlar var hələ də. ümidimi itirdiyim anda həmişə onlar yadıma düşür. digərlərinə qaldıqda isə məni qapıya kimi yola salmayan ev yoldaşlarımı da bağışlamışam, türkə ərə gedən qızı da bağışlamışam, 500 tl deyən dostumu da, hətta məni istanbula getməyə vadar edən insanı da . "allah bağışlayandır" deyimində deyəsən allah mən oluram. hamını bağışlaya-bağışlaya həyatımı yaşayıram.
