149. təxminən, 4 yaşım olardı. ailəmdən yaxın bir nəfər dünyasını dəyişdiyi üçün anam, atam məni də götürüb həmin yasa getmişdilər. səhv etmirəmsə, 40 mərasimi idi. və onu da deyim ki, mən ailəmin öz övladı deyiləm. atamın cəbhə yoldaşının övladı olmuşam, ailəm, yaxın qohumlarım, atam xocalıda dünyasını dəyişib, anam da məni dünyaya gətirənnən 3 ay sonra, kəskin pinevmaniyadan. nə isə, mən həyətdə uşaqların yanında idim, bibim( bu hərəkətini dərk edənə kiminən sevdiyim insanlardan idi) məni uşaqlardan ayırıb darvazadan yola gətirdi. qarşıda bir qadın gedirdi, üzü görünmürdü, sadəcə, arxadan görə bilirdik.başındakı yaşıl şal eynilə anamın şalına bənzəyirdi. bibim qadını əli ilə göstərib, anan gedir bax, qaç ardınca get. qadın xeyli uzaqlaşmışdı, mən də uşaq ayağı ilə öncə çağıra çağıra, cavab vermədiyini gördükdən sonra balaca addımlarla qadının arxasınca getdim. hardasa 500metrdən sonra bir döngədən öz küçəmizə dönən yolda olduğumu başa düşdüm, qadının da düz getdiyini görüb anam olmadığını anladım.geri də qayıda bilmədiyim üçün öz evimizin qarşısında gedib gözlədim.hələ də o tənhalıq, qorxu, nigarançılıq hissini yaşayıram düşündükcə. atamgil bütün bildikləri yeri, yaxınlıqdakı su arxlarını, evləri belə axtarıblar. hazırlaşırmışlar ki evə yaxın yerdəki su kanalını axtarsınlar. o vaxt yanacaqdoldurma məntəqəsi olmadığı üçün rayonda, benzin evdə, butulkalarda saxlanılırdı. atam da evə gəlib ki maşına benzin töküb sonra yola çıxsınlar. hələ də atamın məni görəndə ağlaya ağlaya qucaqladığı yadıma düşür. qapının kəndarında oturub səssiz səssiz ağlamaqdan gözlərim şişmişdi. qış ayı olduğu üçün də küçədə kimsə yox idi, mən də möhkəm üşüyürdüm. atam əllərimi isitdi, məni qucaqlayıb anama apardı. bibimin nə düşündüyünü, mənim nə üçün maşınların sürətli şütüdüyü yolda getməyimi istədiyini böyüdükdən, atam dünyasını dəyişdikdən sonra yaxşı başa düşdüm, lakin, sevdiyin insanların bu qədər qəddar, etinasız, xəyanətkar və tamahkar olmağı, o balaca uşağın soyuqda tək, nigəran qalmağından, üşüməyindən, ağlamağından daha çox incitdi məni. bu yəqin ki məndə travma yaradan bir xatirə idi ki, 21-22 ildi çıxmır ağlımdan. bütün təfəvvuratları ilə qalır beynimdə