32. Sevgi Manifesti

I Hissə - Qızılı payızda boz həyat

Soyuq payız günlərindən biri idi. Pəncərədən çöldə qəribə bir şaxta duyulurdu. Erkin həmişəki kimi həvəssiz halda çantasını yığıb məktəbə ordan da birbaşa hazırlığa getməyi düşünürdü. Həmin günü biraz qəribə hiss edirdi. Bunun səbəbi dünən gecə saat üçə qədər dərs oxumağı idimi, yoxsa havanın birazca çiskinli olmağımı onu dəqiq bilmirdi. Axı o çiskinli havaları heç sevmirdi. Çünki payız onun yaddaşında həmişə mənfi hadisələrlə yadda qalıb. Bir də onsuz da həyatı boz olan bir gənc ətrafın da boz olmağını necə sevə bilərdi axı? Kefsiz halda evdən çıxan Erkin də eynən bunları fikirləşirdi. Payız fəslini düşünürdü, yarpaqları düşünürdü... Solmuş, qızılı yarpaqları... Onlara baxdıqda özünü duyurdu sanki. Kənardan necə də gözəl görünür amma halbuki hər bir sarı yarpaq öz həyatını başa vurub və bir neçə gündən sonra çürüməyə başlayacaq. Erkin bir anlıq özünü yarpaqların yerinə qoyub fikrə daldı. Həyatı bir lent halında gözünün önündən keçdi, həm də elə sürətlə keçdi ki, dönüb geriyə baxmağa vaxtı qalmadı. indi o ancaq gələcəyi düşünürdü. Yarpaqların nə vaxtsa yaşıl olduğu onun ağlına belə gəlmirdi. Çürümək... Ağlında olan sadəcə bu idi. O da nə vaxtsa çürüyəcəkdi. Bəs çürüyənə qədər necə? O bu qədər zamanı nə edəcəkdi? Bunları düşünürdü ki, üzünə dəyən səhər küləyi onu sanki yuxudan oyatdı. Dərsə gecikdiyinin və bayaqdan yolun ortasında dayanıb balaca ərik ağacına baxdığını anladı. Heç nə olmamış kimi özünü toparladı və məktəbin yolunu tutdu.
Həmişəki kimi dərslərdə deyib gülürdü. Ümumiyyətlə deyib-gülməyi çox sevən biri idi. içdən-içə həmişə qəm çəksə də bunu heç vaxt üzə yansıtmırdı. Dostları onu daim pozitiv biri olaraq görürdülər. Onun olduğu mühitlərdə həmişə bir sevinc, bir coşğu duyulurdu. O da insanları xoşbəxt etməyi sevirdi. Şəhərin yeganə klounu kimi ondan başqa hamı gülürdü. Onun gülüşləri isə elə klounlarınkı qədər saxta idi. Hər gün demək olar ki, belə keçirdi. Bu minvalla o mənasız gənclik illərini yaşayırdı. insanlar daima onu maraq obyekti kimi görürdülər. Bu onu biraz da olsa sevindirirdi amma yenə də o daxilində həmişəki ampulanı saxlayırdı. Heç kim onun sirrini bilmirdi. Üzdə bu qədər xoşbəxt görünən bu insan necə ola bilərdi ki, daxildə bu qədər sınıxmış biri olsun. Fəqət, olacaqla öləcəyə çarə yoxdur. Onun da xarakterində belə olmaq var imiş. Hər şeyi yola verərək dərsin bitməyini gözləyirdi həmişə. O yalnız evdə rahat olurdu. O da çox az bir müddət içərisində. Çünki bir müddətdən sonra məcburi olaraq onlarla da ünsiyyətdə olmalısan və yenə az da olsa saxtalaşmalısan. Yəni ki, bu gəncin bir neçə əsas problemindən biri özü ola bilməmək və ya özünü tapa bilməmək idi.
Dərs bitdi. O indi tələsik bir şəkildə hazırlığa getməli idi. Demək olar hər gün gördüyü və onu çox sevən dostlarının yanında olacaqdı. Yenə də deyib gülmək məcburiyyətində qalacaqdı. Eyni zarafatlar, saxta gülüşlər və s. Amma bu gün fərqli bir şey də hiss edirdi. Onu ağacın qarşısında dayanmağa vadar edən həmin güc yenə onu izləyirdi. Bu dəfə onu hadisələrin cərəyan etdiyi mərkəzdə yaxaladı. Bir anlıq dayandı. Başını qaldırdı. Gözləri sanki başından əvvəl qalxmağa can atırdı. O nəyin baş verdiyini hələ də anlamırdı. Daim düşünür, son günlərdə olan davranışlarına məna verməyə çalışırdı. Gözlərinin tuşlandığı nöqtəni sanki görmürdü də. Axı bu gənc nə bilə bilərdi ki, elə neçə gündür baş Verənlərin səbəbi həmin o nöqtədə dayanan qızdır. Musiqiyə düşkün olan və həyatından musiqini əksik etməyən bu gənc bütün bu olanların yaratdığı güclü duyğu axınını bir az da olsa stabilləşdirmək üçün əlini cibinə saldı, telefonunu çıxarıb farsca bir mahnı qoydu. Bu gün heç kimə qarışmaq istəməyən Erkin başını qaldıranda ətrafında dostlarını gördü. O özü də bilmədən maraqları üzərinə yığmışdı. Hər kəs onunla birlikdə bu mahnının melodiyasına şərik olmaq istəyirdi. Hərçənd öz mahnı zövqünə kimsənisə şərik etməyi sevməsə də, etiraz etmədi. Hər kəs bir anlıq dayanmışdı. Gözlərini ən kənarda oturan o qıza yenə tuşladı. Artıq nəyin baş verdiyi ona aydın idi. Deyəsən onun ürəyi artıq boz rəngdən sıxılmışdı. Ona məhz sarı rəng lazım idi. Həmin qızın papağı kimi...
II Hissə - Uzun keçən qısa müddət
Şaxtalı keçən bir payız günü yenə həmin uşaqlar hazırlığa gəlmək üçün qapının qarşısında toplaşmışdılar. Erkin hər şeyi başa düşdüyü gündən bu yana – düz 4 günü sərasər düşünmüşdü. Beynində onun davranışlarını müəyyən edən amma onun özünün belə xəbərdar olmadığı bir plan canlanmışdı. Deyəsən onun bədəni bütün üzvlərin idarəsini beyindən alıb ürəyinə vermişdi. Elə o da hər şeydən bezmiş həyəcan, rəng axtaran ürəyinin əmrləri ilə hərəkət edirdi. Qapının önündə onu görəndə bir anlıq duruxdu. Nə edəcəyini az da olsa çaşdı. Onun özünə də bu qəribə gəlirdi. Ətrafında olan insanlar daim ondan bu məsələlərdə yardım istəyirdilər. Onun danışığı və məsləhətləri elə bir çoxları üçün uğurlu da olurdu. Amma məsələ özü olanda o sanki bütün bildiklərini yaddan çıxarmışdı. indi o dostlarının gözündə şişirdilən və özünün də yalanına aldandığı həmin təcrübəli cavan oğlan deyildi. Az keçmişdi ki, dostları onu yenidən əhatəyə aldılar. O bu dəfə vəziyyətdən çıxmağı bacarmışdı. Bu şans isə həmişə olmayacaqdı. Ona görə o nə isə etməli idi.
Son qərarı olanları bir neçə dostuna demək oldu. Dostlarını ehtiyat və xüsusi incəliklə seçən Erkin hər kəsə öz duyğularından danışa bilməzdi. Ona görə də çox yaxın bildiyi bir dostuna üstü bağlı bir şəkildə həmin qızdan danışmağa başlamışdı. Həmişə məsləhət verən tərəf olan Erkin indi özü məsləhət alan tərəf idi. Qəribədir, amma mümkünsüz deyil.
Hisslərini tam olaraq anlamışdı. Artıq yeganə məqsədi onun xoşuna getmək idi. Elə bil həyatına həqiqətən rəng gəlmişdi. Dərslərin ağırlığı, üzərinə düşən vəzifələr və s. problemlər onu heç narahat etmirdi. O halından xoşbəxt idi. Amma insanoğlu acgözdür daim daha yaxşısını əldə etməyə çalışır. O hisslərinin qarşılıqlı olacağı düşüncəsilə daim həmin qızla əlaqə saxlayırdı, onun gözünə girmək istəyirdi. Bunu da çox yaxşı bacarırdı. Qısa bir müddətdə çox səmimi ünsiyyət qurmağı bacarmışdı. Hər hazırlıq öz zarafatları ilə ortalığı boş qoymurdu. Daim nə isə tapır və insanları əyləndirməyi və daha da maraqlı biri olmağı bacarırdı. Boşluq olan kimi gözlərin çevrildiyi ilk hədəf o olurdu. Qəribədir ki, o da çox ustalıqla bu baxışları söndürə bilirdi. Öz zarafatları davranışları, arada etdiyi bəzi oyunlar hər şey sanki tam oturuşurdu və çox xoşagələn idi. içində olan sevgi onu daha da həvəsləndirirdi. O artıq əvvəlki saxta şəxsiyyəti yox daxilində bir yerlərdə çoxdandır yatmış olan həqiqi kimliyini ortalığa çıxarmışdı. Daxilindəki nikbin Erkin illər-illər öncə bədbin Erkinə uduzmuşdu. Lakin qisas vaxtı yaxın imiş. indi həmin bədbin Erkindən əsər əlamət yox idi. Artıq ürəyində bədbinliyə dair heçnə yox idi. Hər şey əla gedirdi. “Playlist”-ində olan mahnılar da dəyişmişdi. indi daha çox gəcnsayağı mahnılara qulaq asmağa üstünlük verirdi. Daha xoşbəxt və şən ritmli mahnılar seçirdi. Bir gün hazırlıqdan çıxanda adəti üzrə playlistindən bir mahnı seçdi. Təsadüfə bax ki, çoxdandır qulaq asdığı bu sənətçini sarı papaqlı həmin qız da çox sevirmiş. Erkindən sənətçinin adını soruşanda oğlan sevincindən qanad çalıb uçacaqdı. Onunla biraz həmin sənətçidən danışmağa başladılar. Artıq “playlist”-lərin ən üst sırasında həmin mahnı dayanırdı. Hər an, hər boşluq tapdıqda həmin mahnıya qulaq asırdı. Ağlında canlananlar isə çox təxmin ediləndir. Sarı papaqlı qız – Aynurun siması. Əvvəllər onu düşünmək xoş gəlsə də indi artıq bu əzaba çevrilirdi. Yanında olub ona toxunmamaq bir müddətdən sonra gəncin halisunasiyalar görməyinə gətirib çıxardı. indi o yalnız bir şeyi fikirləşirdi ürəyinin ondan xəbərsiz hazırladığı planın son həmləsini necə yerinə yetirəcəyini. Ürəyin planlarının mükəmməl işlədiyini də qeyd etmək lazımdır. Axı o özü də bilmədən hər şeyi yaxşıya çevirməyi bacarmışdı, həm də uzun keçən qısa bir müddətdə.
III Hissə - Son hazırlıq
Hər bir şey hazır idi, bircə Erkinin özündən başqa. O üzüb-üzüb axırına çatmışdı. Çox sevdiyindən nəyi necə edəcəyini tamam unutmuşdu. Ürəyi də deyəsən bu məqamda aciz idi. O yeganə çarəni dostlarına danışmaqda gördü. ilk olaraq ən yaxın iki dostuna bu haqda məlumat verib, məsləhət istədi. Artıq gizlətidiyi heç bir şey yox idi. Ən nəhayət bu qərara gəldi ki, sinif yoldaşlarından bir qızın vasitəsilə Aynurun sevgilisinin olub-olmamağını araşdırsın. Öz dostlarına içini açmağa qadir olsa da bunu digərlərinə demək onun üçün çətin və təhlükəli idi. Buna görə üstü bağlı bir şəkildə nacizanə bir istək dedi və ona lazım olan məlumatları aldı. Qızın sevgilisi yox idi. Bu sevindirici ola bilərdi, amma sevdiyi biri var idi. Erkin bu sözləri eşitdiyi gündən etibarən bütün ola biləcək ehtimalları götür-qoy etməyə başladı. Axırda bu qənaətə gəldi ki, deməyib özünə işkəncə verməyindənsə, deyib bir dəfəlik canını qurtarmağı daha yaxşıdır. Hər şey dəqiq olmalı idi. Buna görə ilk dediyi iki nəfərdən birindən işin əsli-astarını araşdırmağa başladı. Cavablar isə eyni idi. O artıq daha sərt və konrket qərarlar vermək üçün qarşısında heç bir maneə görmürdü. Bundan sonrakı çabaları hər şeyi deyə bilmək üçün olacaqdı. Bazar günü səhər vaxtı hazırlıqdan çıxdığı vaxtı özü üçün hədəf götürmüşdü. O vaxta qədər isə hər şey hazır olmalı idi. Buna görə şənbə günü bütün dostlarına onları tək buraxmaqlarını xahiş etdi. Artıq bu məsələni altı-yeddi nəfər bilirdi. Amma bu insanların içində qız yox idi və olmamalı idi də. Çünki Erkinin son zamanlar – təxminən 4-5 ay qızlarla münasibəti elə də yaxşı deyildi və bunu demək onun üçün səhv addım olardı. Onun üçün indi bu məsələlər çox da əhəmiyyət kəsb etmirdi. Daima ağlında hazırladığı sözləri təkrarlayır, danışacağı mətnin qüsursuz olmağını istəyirdi. Həmin günə az qalmışdı.

IV Hissə - Manifest və ya duyğu partlayışı
Vaxt çatmışdı. Bu gün Erkin daim baxışlarında batdığı, üzünə baxanda gözlərində atəş canlanan həmin qıza öz sevgisini etiraf edəcəkdi. Hazırlığa girirdilər. Digər günlərdən fərqli olaraq bu gün o səssiz idi. Baxışlar yenə onun üzərində idi, lakin danışdığı üçün yox. Hər kəsin məsələdən xəbərdar olduğu üçün. Onun baxışları isə yenə eyni nöqtəyə tuşlanmışdı. Əvvəlki qədər rahat nəzər sala bilmirdi. Daim baxır Aynurun da ona baxdığını gördükdə gözlərini qaçırdır və bu ardıcıllıqla eyni hərəkətləri təkrar edirdi. Hazırlığın bitməyinə az qalmışdı. iki nəfər müəllimdən icazə alıb biraz tez çıxacaqdılar. Digərlərinin də məsələdən xəbəri var idi. Yeganə qızlar bilmirdi ki, az sonra nələr baş verəcək. Artıq vaxt çatmışdı. O ciddi bir şəkildə durdu və əynini geyindi. Həmişəki qoşduğu və Aynurun da bəyəndiyi mahnılardan niyəsə qoşmadı. Bəlkə də bu günün fərqliliyini ona çatdırmaq istəyirdi. Otaqdan çıxdılar. Aynur ilə Erkin qabaqda yeriyirdilər amma onlardan bir neçə addım öndə qızlar gedirdi. Erkin sözə başlamaq üçün uyğun anı güdürdü. Aynur bu yerişlərdən şübhələnsə də, özünü anlamamazlığa vururdu. Bunu yaxşı bacardığını demək olmazdı. Erkin də bunu anlamışdı. Qızları ötməklərinə az qalmış Erkin “Bu gün hazırlığın var?”,- deyə soruşdu. Biraz təəccüblənən Aynur ona baxaraq: “Bundan sonra fizikaya da gedəcəm”,- dedi. Erkin qızdan danışmaq üçün iki dəqiqə müddət istədi. Onlar yeriyişlərini biraz da yeyinləşdirdilər. Qızları xeyli ötdükdən sonra Erkin güc bəla ilə sözə başladı:
-Aynur, sənə bir sözüm var. Çoxdandır demək istəyirəm, amma deyə bilmirəm.
-Heç indi də deyə bilmirsən.
-Hə, düzdü.
Kiçik bir sükutun ardından Erkin dərindən nəfəs alaraq davam etdi:
-Ürəyimdə saxladıqca artıq mənə yük olur bu.
Aynur gülümsünərək:
-Erkin, məni qorxudursan.
-O baxır sənin cavabına. Konkret cavab da gözləmirəm, düzü. Sadəcə olaraq istəmirəm bundan artıq ürəyimdə saxlayım.
-Ay da, görəsən fikirləşdiyim şeydi?
-Çox güman ki.
-Yox e, birdən mən fikirləşdiyim olmaz.
-Sən de, mən də deyəcəm.
-Yox, birdən dediyim olmaz.
Yenə ortalıq biraz səssizlik olur və onlar fərqinə varmadan yolun böyük bir hissəsini getmiş olurlar. Aynur biraz keçdikdən sonra sual verir:
-Sən Hicran ilə sevgili deyildin ki?
Erkin gülür və sinif yoldaşları arasında olan zarafat onun yadına düşür. Sinifdə sadəcə olaraq deyib-gülmək üçün belə bir zarafat yaranmışdı və bir müddətdən sonra çox ciddi bir şəkildə geniş miqyas almışdı. O olanları izah etməli idi:
-Yox əşi, o zarafat idi.
Bunları dedikdən sonra hər iki tərəf eyni şeyi düşündüyünün fərqinə vardı. Erkin bütün cəsarətini topladı, yenidən nəfəsini dərdi və bir nəfəsə dedi:
-Aynur, səndən xoşum gəlir.
Nə qədər cəsur olsa da, sevirəm deməyə cəsarəti çatmamışdı.
-Ay da, məni şoka saldın. Heç vaxt ağlıma gəlməzdi belə bir şey. Necə deyim, sən məni mən səni…
Bu sözləri dediyi anda Erkinin ürəyində bir qığılcım ümid alovunu yandırdı. Aynurun gülüşü, gözlərində görünən o sevinc, danışığı hər bir şey yaxşılığa bir işarə idi.
Aynur az keçməmişdi ki, sözünü bitirməyə çalışdı:
-indi nə deyim mən sənə?
-Onsuzda konkret olaraq cavab gözləmirdim. Sadəcə olaraq istədim deyim ki, ürəyimdə qalmasın.
-Nə deyim vallah? indi heç nə deyə bilməyəcəm.
-Yaxşı, problem deyil. Yəqin ki, düşünməyə vaxtın olacaq.
Bu sözləri də dedikdən sonra iki nəfər arasında olan münasibət konrketləşmişdi. Yenə ortalıq səssizliyə qərq oldu. Aynur bu sükutu pozmaq qərarına gəldi və dedi:
-Mən də deyirəm bu niyə bayaqdan sakit durur, baxır, çıxanda da mənimlə eyni addımlayır. Şablon olacaq deməyim, amma şokdayam bu dəqiqə.
-Bilirəm. Həyatdı da.
Bu sözü işlətməyi Erkin xüsusilə çox sevir. Təxminən beş ildir ki, Anarın “Beşmərtəbəli binanın altıncı mərtəbəsində” adlı əsərindən olan bu söz onun dilində dolanır və bir çox anlarda da lazımınca istifadə edir.
Onlar indi birbirlərinin gözlərinə baxa bilmirdilər. Aynur qızarmışdı. ikisi də fikri başqa yerə yönəltmək üçün arxadan gələn uşaqlara baxırdılar. Erkin həddən artıq sevinirdi. Sanki elə indicə ayaqları yerdən üzüləcəkdi. Aynurun hissləri isə hər kəsə müəmmalı qalmışdı.
Birdən Aynur: “Bunlar da on saata gələcəklər”,- deyə gileyləndi. Erkin əlini uzadıb dostlarını səslədi. Onlar da yəqin anladılar və addımlarını tezləşdirdilər. Hər kəs gəldi və Erkin oğlanlarla görüşdü. Sonda onlardan biri “Dedin?” sualını verdi. Erkin:
-Hə dedim.
-Nə dedi?
-Heç hələ fikirləşəcək.
Bu dialoqdan sonra artıq ayrılacaqdı. Hər kəsə “Sağolun”deyib yola qoyulan Erkin fit çala-çala hansısa melodiyanı mızıldanırdı. Deyəsən bu Emin Sabitoğlunun bəstəsi olan “Gözüm yaşla dolmasınmı?” idi. Məhlələrinə daxil oldu və sevincək evə doğru tələsdi. Hazırlığa gecikmişdi. Buna baxmayaraq heç narahat olmur və özünü çox xoşbəxt hiss edirdi. Yəqin ki, bu onun son həftə ərzində keçirdiyi ən xoşbəxt gün idi. Nəinki son həftə, hətta indiyə qədər yaşadığı ömründə keçirdiyi ən xoş günü ola bilərdi. Biraz heyifsilənirdi ki, beynində hazırladığı onca sözlərdən sadəcə bir neçəsini deyə bilmişdi. Amma bu da çox qısa çəkirdi. Həmin günün axşamı evə getdi və azca içki ilə gecəsini daha da şənləndirdi. indi geriyə sadəcə gözləmək qalırdı. Cavabın veriləcəyi günü gözləmək.
V Hissə - Qaranlıq - #000000
insan ürəyi nələrə qadir imiş… Erkin iki günün içərisində bunun şahidi oldu. Onun ürəyi qəfəsdə sıxışıb qalmış bir quş kimi çırpınırdı. Həyatı dolu-dolu yaşamağı sevən bir gənc üçün bundan aşağısını gözləmək də olmazdı. O bütün hissləri ən yüksək həddində yaşamalı idi. Artıq iki gün keçdi. Həyəcanla çərşənbə axşamının gəlişini gözlədiyi üçün bu müddət ona çox qısa gəldi. Səhər yuxudan durdu. Səliqə ilə üst-başını düzəltdi, həmişə istifadə etdiyi ətiri vurdu və saçını daradı. Məktəbə getməyə hazırlaşırdı halbuki. Hövsələsi daralmışdı, dərslərdə otura bilmirdi. Sadəcə olaraq istəyirdi ki, tez bir şəkildə hazırlığa getsin. Nəhayət, vaxt çatdı. indi o böyük bir sevinc və həyəcanla hazırlığın keçildiyi yerə doğru addımlayırdı. Gözü isə daim bir nəfəri axtarırdı və budur o öndə başını aşağı salaraq sakit bir şəkildə irəliləyirdi. Onlar gedib otağa daxil oldular. Uşaqlar hazırlıq başlamamışdan əvvəl həmişə deyib gülərdilər. Bu gün fərqli idi. Erkin də yerini dəyişmək qərarı almışdı. Qızın gözlərinə baxa bilmirdi. Baxdığı anda sanki gözləri alışır, ürəyini zəhərsiz bir ilan sancırdı. Utandığından mı ya verəcəyi cavabdan qorxduğundan mı ondan qaçmağa çalışırdı. Ona görə də həmişə qızın önündə oturduğu yeri boş buraxıb ən küncə doğru yeridi. Elə orda da əyləşdi. Yenə də gözləri həmin nöqtədə idi amma bu dəfə fərqli perspektivdən baxırdı. Bu isə çox pis olmuşdu. Həmişə baxanda gözlərində boğulduğu insanın gözlərinə baxa bilmirdi. Bütün hazırlıq müddətində sakit qalan bu oğlan arada sola çevrilib digər küncdə əyləşən qıza baxırdı. Qız da bu gün biraz fərqli idi elə bil. Saçını fərqli yığmışdı, geyimi biraz fərqli idi sanki, bir də baxışları da fərqli idi. Erkin mümkün olduğu qədər göz-gözə gəlməməyə çalışırdı. Qarşısındakı dəftərə baxarkən birdən səbəbsiz bir şəkildə başını sola çevirmək ehtiyyacı duydu. Gördüyü mənzərə onu biraz da ümidləndirdi. Aynur ona baxırdı. Bu baxışlar idi bəlkə də hazırlığın sonuna qədər onu həyəcanlandıran. Nəhayət bu hazırlıq bir zülm kimi də olsa bitdi. Hər kəs çıxmağa hazırlaşırdı. Onlar ikisi getmək üçün uzun olan yolu seçmişdilər. Elə yanyana yenicə gəlmişdilər ki, Erkin başladı:
-Addımlarımı eyniləşdirdiyimi görürsən və yəqin başa düşdün ki, sözə başlayacam.
-Sən yoxsa, mən?
-Ümid edirəm fikirləşmək üçün iki gün bəs etdi.
-Getdiyim gündən fikirləşirəm. Bilmirəm necə deyim ki, xətrinə dəyməsin.
Bu sözlər bir iynə kimi onun ürəyinə batdı sanki. O iynəni oradan çıxarmaq mümkün olmayacaqdı və həmin iynə ona indidən ağrı verməyə başlamışdı. Ürəyində hadisələrin mümkün ardıcıllığını qurdu, zamanın dayanmasını arzuladı. Aynur isə dayanmadı:
-Bilirəm onsuzda inciyən biri deyilsən.
Artıq nə cavab verəcəyini çaşan Erkin: “Hə, eləyəm. Var məndə biraz o xasiyyət”,- dedi. Onun dedikləri özünə də mənasız gəlirdi amma bundan sonra artıq dediklərinin heç bir əhəmiyyəti yox idi. Aynur sanki deyib canını bu işkəncədən qurtarmaq istəyirdi. Kənardan görünürdü ki, ona da bu mövzu üzərində danışmaq elə də asan deyil. Ona görə çox gözlətmədən davam etdi:
-Özün də bilirsən də temanı.
-Bilirəm amma hansını deyirsən?
-Mətin temasını.
-Hə bilirəm.
-Sənə onu kim demişdi? Nərgiz yoxsa Ülvi?
-Elə hər ikisi.
-Başa düşdün də yəqin ki. istəməzdim sənə yox deyim. Biraz şablon çıxır yenə amma Sən məndən də yaxşılarına layiqsən.
-Hə, elə bil biraz şablon oldu.
-incimə.
-Yox, yox. Həyatdı da.
Bu sözü işlətdiyi artıq ikinci an idi. Qəribə olan burasıdır ki, birində böyük bir ümid içərisində digərində isə həmin ümidlər qırıldıqdan sonra demişdi bu sözləri.
Erkin çölə çıxanda həmişə gözləri yaşarardı. Bu daha çox küləkli havalarda baş verirdi. Ətrafında olan insanlar da buna öyrəşmişdilər. indi onun gözləri yenə də yaşarmışdı. Bu dəfə də küləkdən. Sararmış bir yarpağın həyatına son qoyan bir küləkdən. Boz dünyanı rəngləndirən həmin küləkdən. Sarı papaqlı qız özü ilə birlikdə bütün rəngləri Erkinin həyatına gətirmişdi. Erkin isə bir şeyi bilmirdi. Bütün rənglər qarışanda sonda qara rəng alınır. Onun dünyası indi məhz həmin rənglə boyanmışdı. #000000 bu kodu o hələ həyatı boyu çox görəcəkdi. Bu kod qara rəngin, onun həyatının rənginin kodudur. Bəlkə nə vaxtsa bütün rənglər qarışmaz, bütün işıqlar qarışar. Həmin gün məhz həmin gün bizim gəncimiz ağ tonlarla qarşılaşacaqdır.