40. Rahmətlik Babək demişkən, azadlıq istər acı olsun istər şirin - yalnız o idi məni döyüşdən döyüşə aparan. Since heç nə məni həqiqətən xoşbəxt etmir, can atdığım yeganə şeyə bir gün tamamilə nail olanda o da etməyəcək deyə hürkürəm. Şablon, özünü nəsə hiss etməməklə xarakterizə edən bir depresiyya zad deyil bu əlbəttə, qətiyyən. Məsələn keçirilən hansısa xoş gəzinti ya da alış-verişlə başımı qata bilirəm, yaxşı bir yemək yeyirəm, ancaq sonra baxıram pulumu boş şeylərə xərcləmişəm və yediyim şeylərin vicdan əzabı da bütün ağırlığıyla landırını sallayıb oturub o məmnuniyyətin düz üstünə. Yaxşı bir söhbət edirəm, sevilirəm, əzizlənirəm, lap qüvvətlidirsə, bir neçə saat içimdə xoş hiss qalır, amma sonra yenə boşalır. Özümü nankor hiss edirəm, çirkin, qəlbsiz, doyumsuz, vəfasız, kobud görürəm. Uğunub gedirəm nələrəsə, qarnım ağrıyana qədər gülürəm, sonra da deyirəm, hə, nolsun, serotoninin artdı? Bilmirəm niyə nələrsə heç vaxt bəs eləmir. indi dilədiyim şeylər mənim olanda onlardan da bezəcəyimi qavramaq ürəyimi ağrıdır. Çox keçmədən hər şey adiliyin, öyrəşilmişliyin iyrənc ruhuna bürünür. Görmədiyim şeyləri görmək, dadmadığım şeyləri dadmaq istəyirəm, yeni nələrəsə can atıram, axmaq risklərə girirəm, axmaq şeylər sınayıram, mənə gələn hər şeyi qəbul edirəm, mənə verilən hər şeyi götürürəm, biri qolumdan tutub harasa çəkəndə yox demirəm. Özümü kiminsə məni yönləndirməyinə də qoz qoymayacaq bir hala gətirirəm ara-bir, çünki bacarmıram və xeyli də boğaza yığılmışam. Özümü izah eləməkdir, belə pathetic murdar iyrənc hislərimi ifadə edən yazılar yazmaqdır, öz sözlərimi danışmaqdır, ağlımdan keçənləri deməkdir hamısı ürəyimi bulandırır, nifrət eləyirəm, nifrət kimi qüvvətli kəlmələri işlətməkdən də zəhləm gedir. Normalda planlı olmağı belə sevmirəm, amma indilərdə biri mənim yerimə hər şeyi etsin istəyirəm. Ssenari yazıb, əlimə tutuşdursunlar, ona görə hərəkət edim istəyirəm. Heç bir fürsəti qaçırmıram bu mövzudakı. Yenə də qorxunc dərəcədə öz qərarlarımı verirəm. Baş verənlərə icazə verən mənəm, heç bir şey öz-özlüyünə olmayıb. inanılmaz dərəcədə qadirəm nələrəsə, hadisələrin gedişatina mən qərar verirəm əslində. Hamısının məsuliyyəti mənimdir və nəticələrinə də özüm cavabdehəm, istəmirəm olum. Azad olmaq fikrinə çox düşkünəm, dəli oluram kiminsə ona toxunmağına, amma azadlığınla nə edəcəyini bilmirsənsə nə mənası var ki? Arada lap tək, özbaşına qalanda elə hiss edirəm ki, kimsə məni qapının çölünə qoyub və kürəyimdən bir dəfə zərblə itələyib ki, di get, bu sən, bu da azadlığın, sox indi gözünə! Edəcək nəyimsə yoxdur. Otlar da azaddır ona qalsa. Belə baxanda azad da deyiləm heç, burdan-bura evə qayıdammıram ki, ailəm tək gəlməyimə icazə vermir, deyirlər gözlə bir neçə gün orada, söhbət ondan da getmir, gedən bir söhbət də yoxdur əslində. Bilmirəm. Yaydır, havalar darıxdırıcı və boğucudur, yaz bitib, belə şeylər fikirləşməyimiz anormal deyil, tək mən fikirləşmirəm ki. Heç olmasa bu yaxşıdır.