149. Deməli keçən il, masteri bitirəndə xarici tələbələrə iş axtarma vizası verirlər, ya iş tapmalısan ya da phd etməlisən. Əks halda, vətəninə geri dönməkdən başqa çarə yoxdu. Və bir də ixtisasına uyğun iş olmalıdı. Oxuduğum ixtisas çox ağır sahə olduğundan yerli idarəetmədə, siyasi orqanlarda, düşüncə mərkəzlərində iş tapmalıydım. Şansım da çox az idi. Ona görə yox ki, mən bacarıqsız biriyəm, sadəcə yerli xalqın nümayəndələri ilə və avropalılarla rəqabətdə istər istəməz uduzursan. Potensial işverən (qəribə səslənsə də adı budu) stolu üstündə vakans yer üçün cv-ləri görəndə, ilk öncə öz millətindən birini seçməlidi, daha sonra avropalı və ən nəhayətində non-eu birini. 1/3 ehtimalla rəqabətlə və əlbəttə ki, dil biliyi məsələsində-nə qədər super bilsən də native biri kimi bilə bilməzsən- şansın sıfıra bərabərdi. Paralel doktorluq üçün unilərə müraciət edirdim. Hətta bir yerdən sonra, ancaq doktorluq məsələsi ilə maraqlanırdım, çünki ən gözəli odur. həm beynəlxalq akademik çevrəyə bir qatqım olar, həm də ölkənin adına nəsə etmiş olaram (yapçı falan deyiləm, ölkə dedim hakimiyyət yox) Burda da şansım yavər gətirmirdi. Mənim mövzum üzrə profların sayı ya az idi, ya da ki, olma ehtimalı olanlar yer təklif eləmirdilər. Bəlkə də, 50-dən çox uniyə, profa email atmışdım. hamsı da eyni cavabı verirdi: sorry, indi bizdə alınmır, hal-hazırda yer yoxdu. Bu ilin martında tam təsadüf bir profa email yazdım. Çox keçmədi ki, cavab gəldi ki, bəs çox sağ olun, marağınıza görə, düzdü mənim fakultəm də yer yoxdu, amma istəyirsinizsə bizim unidə nəsə fikirləşə bilərik. mən də gecikdirmədən cavab yazıb, görüş üçün vaxt istədim, həm də ən qısa zamana. Prof pasxadan əvvələ görüşə bilərik deyə email atdı və yazdı ki, gələndə 3 illik planı da gətirin. Vay bəəə!!! Yaşasın!! alındı, nəhayət!! qızın hərisin aldıq )))) Görüşə çox rahat getmişdim. danışdıq, elədik, prof qayıtdı ki, bəs okey, elə mənim özümdə yaza bilərsən, amma formalitedən yana dekanımıza ərizə yazıb xahiş elə ki, səni qəbul eləsin, mənim də adımı elmi rəhbər kimi yaz. Mən də təkərə düşüb, dedim ki, elə bugün yazıb verərəm də ))). Dedi, nolub alaa, bayrama çıxırıq, bayramdan sonra yazarsan. Görüş bitən kimi, atama səsli mesaj atdım. Atam da səsli mesajla cavab vermişdi. Kişi axırda dedi ki, oğlum mən səninlə fəxr edirəm, çox sağ ol. hiss elədim ki, gözləri dolub, mesajı axıra çatdıra bilməyib. istər-istəməz mən də tutuldum. Bəlkə həmin an canlı danışsaydım, danışa bilməyəcəkdim. Sadəcə "çox sağ ol, ata" yazdım. Sözsüz ki, valideynlərimiz bizimlə qürur duyurlar, nə qədər biruzə verməsələr də, bəzən aramızda soyuqluq olsa da, amma birbaşa dilə gətirməkləri adama dünyaları qazandırır. həmin an deyirsən ki, bundan da yaxşısını əldə edə bilərəm demək ki! istənilən tedx və ya hər hansısa motivasiya videosundan güclü olur valideynin adama verdiyi dəstək.
hə, əziz sözlük, qismət olar, 3 il sonra kitabımı oxuyarsınız )))) deyərsiniz ki, buna baxe, gör aramızda kimlər var imiş. daha onda anonim qalmağa ehtiyac qalmayacaq, onsuz da el-aləm tanıyacaq da.

Edit1: kitabı qurtarmağa az qalıb, qismət olsa, sentyabrda təhvil verib, il sonuna kimi vətəni müdafiə edircəsinə edəcəm. Amma stressdən və tükənmişlik sindromundan o vaxta kimi sağ qalsam, böyük şeydi. Son 2 gündə 2 kilo itirmişəm.