1. - Çay yoxsa qəhvə? Yaxşısı budur, çayı siktir edək. Gəl sənə qəhvə süzüm. Bu yaxşılığı hər kəsə etmirəm, qədrini bil. "Kopi luwak". Adını eşitmisən?
- Mmmm.. xeyr, müəllim..
- Ay yazıq, haradan eşidəsən. Dünyanın ən bahalı qəhvəsidir. indoneziya istehsalı. Deməli, misk pişiyi qəhvə budaqlarında gəzərək onları yeyir. Daha sonra həzm etdiyi qıcqırmış qəhvə dənələrini bədəndən nəcis şəklində xaric edir. Bu nəcis isə istehsalçılar tərəfindən toplanıb ayırd edilir və qovrulur. Belə üzümə mal-mal baxma, zarafat eləmirəm. Siz nə içirsiniz evdə, Azərçay? Hahahahaha...Ay yazıq...

Doğrusu, bu tip insanlarla çox rastlaşmışdım. Bu heç də təəccüblü deyildi. Sadəcə lənətə gəlsin, belə bir xüsusiyyətim var ki, sosial statusu yüksək insanların yanında sıxılıram, narahat oluram. Özümü bir növ əzik kimi hiss edirəm.
O isə digərlərinə bənzəmirdi. Üzündəki qırışlar, çöhrəsindəki aristokrat əda, jestləri, alçaldıcı manerası- bütün bunlar, onu deməyimə əsas verirdi ki, bəli, o da sosial nərdivanın ən üst pillələrində qərar tutanlar kimidir. Ancaq, ancaq sanki onda nəsə sirli birşey varıydı...

- Siqaret çəkənsən?
- ...mmm tərgitmişəm, müəllim.
- Bu sənin aldığın içi yosunla doldurulmuş ucuz siqaretlərdən deyil. Hər ay italiyadan mənim üçün xüsusi olaraq göndərirlər. Bax əvvəlcə açırsan..Hə, bax belə..Hazırdır..Dadına bax..Qəhvə və siqaret..
- amma müəllim, sağlamlığa zərərlidir.
- Sağlamlıq mı? Hahaha..Güldürmə məni, uşaq. Ağzının dadını bilmirsən. Adəm də səni kimi bu dünyadan ləzzət almadan getdi. Çünki həvva ilə sikişəndən sonra bir siqaret yandıra bilmədi. Çünki o zamanlar siqaret yoxuydu. Hahahaha...

Artıq hiss edirdim ki, biraz da keçsə mənlə məzələnəcək. Və qorxuram ki, buna tab gətirə bilməyim. Amma mən ona nə edə bilərdim ki? Məni yox etmək onun üçün iki vur ikiydi.

- Sağlamlıq, hə? Yoxsa mənə demə ki, sən də siqaret çəkməyən, içki içməyən ana quzularındansan. Bax buna gülərəm. Kim sikir sənin sağlamlığını? Ölməkdən qorxursan? Onsuz bir gün siktirib gedəcəksən, çəksən də, çəkməsən də. Həzz almaq lazımdır hər şeydən, həzz..
- Bağışlayın, amma düşünürəm ki, gələcəkdə övladlarıma yaxşı nümunə olum.
- Doğrusu, Mr.Donald mənə zəng edəndə ki, bir nəfərlə görüşməyini istəyirəm, ən azından, bu xahişi edəndə gərək onu yola verəydim. Onun göndərəcəyi adam bundan artıq olmazdı ki..

Yavaş-yavaş utancımdan üzümün qızardığını hiss edirdim. Bura düşməyim isə tamamiylə təsadüfiydi. Yəni bunu gözləmirdim.
Mr.Donald mənim işlədiyim müəssisənin müdiridir. Davamlı olaraq məni tənqid etməsi, onun standartlarına cavab verməməyimin nəticəsi kimi keçən həftə istefa ərizəmi yazaraq çıxmağı qərarlaşdırmışdım. Di gəl ki, icazə vermədi, çünki ona heç cür sərf etmirdi. Müəssisədə isə təəssüf ki, işini məndən başqa məsuliyyətlə yerinə yetirən, işə vicdanla yanaşan demək olar ki yoxuydu. Bu səbəbdən görünür, Mr.Donald məni itirmək istəmirdi. Amma ifrat vicdanlı olmağım isə ona sərf etmirdi. Davamlı onda tutduğum iradları birbaşa şəkildə deyə bilməsəm də, dolayı yolla çatdırırdım. Bu isə onun işini çətinləşdirirdi...

- ..Nümunə...Necə də kolorit səslənir...Nümunə..ideal ata, ideal dost, ideal sevgili..yox bir, sikimin başı..Həqiqətən də belə idealların var?
- Bəli, müəllim. Həmişə hərşeyin ən yaxşısını etməyi düşünürəm. Atam mənim üçün ideal olmayıb, heç olmaya mən bu natamamlığı övladlarıma yaşatmayım.
- Kəs, kəs..Boş-boş danışma. ideal. Sikmişəm idealını. Sən elə bilirsən ki, hərşeyi mükəmməl etdiyin zaman kimsə başına dəfnə yarpaqlarından hazırlanmış çələng qoyacaq? Görünür, həyatda hələ heçnə yaşamamısan. Həyatın o yağlı sillələrini dadmamısan. Çox safsan, qardaşoğlu, çox saf...

Bu adamdan deyəsən çəkinirdim. Çox qəzəbli görünürdü. Sanki bildiyi nələrsə varıydı. Mr.Donald isə açığı, bilmirdim məni bura niyə göndərdib.
Mr.Donald həmişə məndə "açıq" tapmağa çalışırdı, bacarmırdı. Hətta bir dəfə fahişələrindən birini də işdə yanıma göndərmişdi ki, məni yoldan çıxarsın. Sonralar öyrəndim ki, planı məni gizlicə kameraya çəkməkdən ibarət imiş. Onun bütün zibil işlərini bilirdim. Bu səbəbdən, videokasetləri şantaj xarakterli əlində saxlayaraq, nə vaxtsa yenidən "baş qaldırsam", məni təhdid etməyi düşünürmüş. Di gəl ki, planları puça çıxmışdı, çünki bunları anlamayacaq qədər də axmaq deyildim. Ehtiyatımı əvvəlcədən tutmaq adətimdir.
Bu döyüşdə məğlub olan Mr.Donald, deyəsən, bu işin "güclə" olmayacağını anlamış və "gözəlliklə" olsun deyə məni buraya göndərmişdi. Mənə isə: -bir adamla görüşməyini istəyirəm,- demiş və bu adresi verməkdən başqa isə əlavə bir kəlmə də kəsməmişdi. Açığı isə nə üçün burada olduğumu bilmirdim. Bəlkə də qarşımdakı adam biraz sonra məni öldürəcək, sümüklərimi sobaya salaraq iz itirəcəkdi, bilmirəm...

- Yusif Sərracın hekayəsini bilirsən?
- Bəli, müəllim. Mirzə Fətəli Axundzadənin "Aldanmış Kəvakib" əsəri. Çox sevdiyim əsərdir.
- Elə mənim də. Bəs Dostayevski necə oxumusan? "Ölü evdən qeydlər" əsərindəki itlə olan hissəni bilirsən?
- Bəli, müəllim, oxumuşam. O, itə yaxşılıq edir, onu təpikləmir, qarşılığında isə it ondan uzaqlaşıb qaçır. Onu təpikləyənlərə sığınır.
- Belə görürəm savadlı oğlana oxşayırsan. Bunları bilirsənsə demək ki, səndə nəsə ümid işığı var. Qalıb bunları icraata tökmək. O isə mənlikdir, narahat olma.
- Başa düşmədim, müəllim.
- Başa düşəcəksən. Onda gəl sənə heç eşitmədiyin bir əhvalat danışım. Deməli bir gün, Stalin bir gün dostlarına ziyafət təşkil edir. Və yeməyə çağırdığı partiya yoldaşlarından soruşur ki, deyin görək, xalqın ona itaət etməsi üçün rəhbər nə etməlidir? Məclisdəkilər hərə bir rəy bildirir, amma Stalin cavabların heç birini bəyənmir. Adamlarına dərhal bir toyuq gətirmələrini əmr edir. Gətirilən toyuğun tüklərini canlı-canlı yolan diktator, bütün tüklərini yolduqdan sonra toyuğu ortalığa buraxır. Dərhal qaçan toyuq çöldə qar yağdığı və soyuq olduğu üçün içəri girir, buxarıya yaxınlaşır, amma bu dəfə də çox isti olduğu üçün qaçaraq Stalinin ayaqlarının arasına sığınır. Bu zaman diktator, cibindən bir ovuc yem çıxararaq toyuğun önünə dənə-dənə atır. Sonra isə toyuq, Stalin hara gedərsə arxasınca düşür. Bu hadisə sonrası isə o, təəccüblə baxan qonaqlara sarı üzünü tutaraq: - "xalq, toplu bir toyuq kimidir. Tüklərini yolduqdan sonra onu sərbəst burax. Bu zaman onları bir ovuc yemlə belə idarə etmək mümkün olacaq",- deyir.

Çöldə yağış yağırdı. Bakı heç belə gözəl görünmürdü. Xüsusən də, pəncərəni dəlməyə çalışan payız yağışı bu mənzildən görünən panoramaya ayrı bir rəng qatırdı. Çöldə isə Flame Tower, Xəzər Dənizi, Bakı Bulvarı, balaca insanlar....

- Hə, nə düşünürsən, oğul?
- indi demək istəyirsiniz ki, insanlar üçün ideal olmağa çalışmaq səfehlikdir? Onlar üçün ideal ancaq "Şah Abbas", "iti təpikləyənlər", "Yem səpən Stalin" və başqalarıdır? Hər şeyi keçirəm, axı insan öz doğmalarına qarşı necə belə qəddar ola bilər?
- Səhvdəsən, oğul. Kim deyib ki qəddar olmaq lazımdır? Bu sadəcə normal davranış şəklidir. Buna görə sənə hətta heykəl də qoyacaqlar, sənə mədhiyyələr yazacaqlar. Bax sənə səmimi oluram. Mənim atam çox saf insan idi. Mənim üçün hərşeyi etmişdi, amma nə anam, nə də ki mən onun qədrini bildim. Uşaq idim, anlamırdım. Anam elə hey söyürdü onu. Çünki halal pul qazanırdı, qəhbəliyi bacarmırdı. Amma nə xeyri? Arvadı hər gün onun başına az qazandığını qaxınc edirdi. Öldükdən sonra da söyürdü. Uşaq idim, amma o gün ilkin olaraq bir şey anlamış oldum bu həyatda. Yaxşılıq etsən də öldükdən sonra qiymətin bilinməyəcək, etməsən də. Qoy elə etməyim, hətta etsəm belə dozasında edim, onların toyuqtək tüklərini yolum, bax bu zaman qiymətimin bilinəcəyi ehtimalı yüksəkdir.

Düşünməyə başladım. Adam haqlı görünürdü. Keçmişimə baxdım. işi-gücü ancaq evə pul gətirməkdən ibarət olan bir Kafka personajı olan Zamzaydım. Mən insan deyildim, canlı dollar idim. Hətta ailəm bu pulu nə əziyyətlə qazandığımı heç vaxt bilmədi. Ancaq sağa-sola boş-boş xərcləyər, hətta sonra mənə təşəkkür naminə minnət də edərdilər. Mənim xəstələnərək evdə qalmaq kimi bir lüksüm yoxuydu, məsələn. Hərgün o lənət olası qalstuku taxaraq 8 saat kölə kimi çalışmalıydım. Mən çalışmalıydım ki, başqaları dincələ bilsin...

- indiki gənclərdə belə bir xüsusiyyət var. Heçkim ölkəni bəyənmir, hamı hakimiyyəti tənqid edir. Mən də gənc olanda sənin kimi, onlar kimiydim. Daha anlamırlar ki, bu, bütün ölkələrdə belədir. insan hər yerdə insandır. Hakimiyyət hər yerdə hakimiyyətdir. Sadəcə Monteskyu'nun təbirincə desək, hərə özünə uyğun hakimiyyət tərəfindən idarə olunur. Belə deyim, ağac həmin ağac olmasa da, kökləri eynidir. Öyrənəcəksən, hər şeyi öyrənəcəksən. Nikolo Makiavelli'nin "Hökmdar" əsərini oxumusan?
- mmm..xeyr..
- Bax böyük səhv etmisən. Onu mütləq oxu. Anlayacaqsan məni. Məni də uzun-uzadı danışmaq yükündən xilas etmiş olarsan. Tarix boyu bəşər övladı həmişə nələrəsə manipulyasiya edilib, müxtəlif məqsədlər üçün istifadə olunub. Dindarlar, siyasətçilər, dünyanı idarə edən korporasiyalar...

Hiss edirdim ki, danışmağa həvəssizdir. Çünki bildiyi hər şeyi özündə xırdalığına kimi açmaq zərurəti hiss edirdi. Amma düşünürdü ki, mən heçnə bilmirəm. Onun üçün də yenidən bir siqaret dolduraraq çəkməyə başladı. Təxminən 30-40 dəqiqə mənimlə siyasətdən, tarixdən, konspirasiya nəzəriyyələrindən, həqiqətlərdən vəs. danışdı. Mən isə sadəcə dinləyirdim...

- Görürsən, oğlum? Siz heçkimsiniz. Siz sadəcə kiçik bir oyunun peşkalarısınız. Bir qum dənəsi belə deyilsiniz...Sözümü nəyə gətirirdim. Hakimiyyətə təkcə siyasi müstəvidən baxmaq düzgün deyil. Ailədə hakimiyyət, dostluqda hakimiyyət, sevgidə hakimiyyət...Çomaq həmişə sənin əlində olmalıdır və manipulyativ tərəf sən olmalısan. Toyuq yemi məsələsini unutma. Bir də əgər istəyirsənsə insanlar sənin qiymətini bilsin, bu ideallıq sözünü siktir elə. Danışdıqlarımı tətbiq et. Bir də gərçək üzünü heçkimə göstərmə. Həmişə insanlar üçün tapmaca olmağa çalış.
- Tapmaca?
- Bəli. Tapmaca. Puzzle. Adını nə qoyursan, ondan. Və qoy bu tapmacanın cavabını heç kəs bilməsin və puzzle'ni heçkəs həll edə bilməsin. Həmişə gizli bir tərəfini saxla. Yalan danış, məsələn. Özünlə bağlı hekayələr uydur, məsələn. Amma heç vaxt özün kimi olma. Bunu etdiyin an siktirərsən...

Buraya gələrkən böyük tərəddüdlərim varıydı. Amma bu adam mənə təsir edərək özünə cəlb etməyi bacarmışdı. Elə istəyirdim ki, o danışsın, mən dinləyim. Yağış isə səngimək bilmirdi. Daha da şiddətlənir, öz ardınca ildırımı gətirirdi...

- Müəllim, gözəl danışırsınız. Amma bütün bunları etmək üçün haradasa vicdanımızı itirməliyik deyə düşünürəm.
- Vicdan mı? Hahahaha..Bax bir ətrafına. Bu mənzildən Bakının hər bölgəsində, ölkənin hər diyarında varımdı. Yadıma sal aşağı düşəndə səni qarajla tanış edim. Maşın kolleksiyalarıma bax. Rolls-Royce'dan tut Lamborghini'yə qədər. Hələ sənə günün sonunda süprizim var. Bir zəngimlə öz fahişələrimdən birini buraya çağıracam. Və gözlərinə inanmayacaqsan, çünki o fahişə bəlkə də sənə efirdə "yaxşı qadın" təəssüratı bağışlayıb. Ailəsi, uşaqları, evi-eşiyi. Hamısını mən təşkil etmişəm. Bu sadəcə teatrdı. izləyicilərə isə şou lazımdır elə deyil mi? Hahahaha. Əri isə mənim işçilərimdən birinin işçisidir.
- Bir dəqiqə, bir dəqiqə. Bəs bu adam necə şərəfinə sığ...
- Şərəf, namus, vicdan. Bu sözlər sadəcə kasıb və əzik insanlar üçündür. Daha doğrusu sizi idarə edən bizlərin, sizləri idarə etməyimiz üçün, işimizi asanlaşdıran vasitədir. Elə bir şey yoxdur. Səncə mən vicdanlı olsaydım günorta Moskvada sarışın bir gözəlçəylə nahar edib, axşam təyyarəylə Parisdəki diş həkimimə gedə bilərdim mi? Bunun üçün isə heç kim məni söymür, yəni ən azından üzümə.. hihiihi.. Qaliblər mühakimə olunmur, övlad, olunmur..
Oskar Wilde "Dorian Qreyin portreti" əsərində, vicdanın "qorxaqlığın mədəni adı" olduğunu yazır. Bəli, siz qorxaqsınız. Hahaha...

Bəzən olur ki, bir süfrədə müxtəlif çeşid yeməklər sizə təqdim olunur. Hamısının eyni anda dadına baxmağa çalışırsınız. Müəyyən zaman sonra isə hiss edirsiniz ki, qarnınız doyub, amma gözünüz yox. Hazırda o hissi yaşayıram. Eyni anda birdən bu qədər məlumat, həm də hazır olmadığım zamanda. Fikirlər. Düşündükcə beynim bir növ "error" verir. Axı onu susdura biləcək əks arqumentlər gətirə bilmirəm...

- Gəl səninlə bu evi tanış edim. Görürəm, başın qarışıb. Al bunu, ağzın dada gəlsin. Tərkibində elə bir maddə var ki, şəkər dadı verir, amma şəkər deyil. Qəbul etdikdən sonra bir növ eyforiya hissi keçirirsən, amma narkotik vasitə deyil, narahat olma. Ah, heyrətamiz favorit şirniyyatım "Duchelle"...
- Yox, müəllim, sağ o..
- Al deyirəm, əsəblərimlə oynama...

Onunla yanaşı pilləkənlər boyunca addımlayırıq. Qarajındakı şəxsi kolleksiyası, həyətdəki hovuz, evin içində uşaqlar üçün əyləncə mərkəzi vəs.. Yağış artıq dayanmışdı və yerini göyqurşağına buraxmışdı. Qəribədir, müəllimin adını heç soruşmamışdım. Çünki çəkinirdim ondan. Həmişə belə yüksək vəzifəyə sahib şəxslərin həyatı mənə qəribə gəlirdi. Onların niyə belə pul hərisi olduqları mənə çatmırdı. indi isə bu gözəllikləri gördükcə inana bilmirdim. Danışacaq o qədər şeyim varıydı ki, sətirlərə sığdırmaq elə də asan deyil...

- Alo, hə eşidirəm. Tez ol sözünü de, əlimdə iş var. Hə, hə..Saat 8'də..Hə..Özləri qarşılayacaq, sən narahat olma. Cavabını gözləyirəm..hahaha, hə, 18 yaşlı bakirə qızlar..A kişi deyirəm mənlikdir də..hələlik..
Nədi sıxılırsan deyəsən?
- Deyirəm, müəllim bu boyda evdə tək yaşayırsınız? Nə əcəb evlənməmisiniz?
- Evlənmək? Evlənmək cəmiyyətə homoseksual olmadığını isbat etmə cəhdindən başqa bir şey deyil. Mənim isə belə bir missiyam yoxdur. Bakının yarısı mənim uşağımdı da.. Hahhahaha..

O güldükcə yadıma "Devil's Advocate" filmi düşür. Eyni mənzərəni təkrar yaşayıram sanki. Onda Al Pacino'nun şeytani gülüşü, məndə isə Keanu Reeves'in donuq baxışları. indi isə briliyard salonuna keçirik. Hədəfi nişan alaraq danışmağa davam edir..

- Evlənmək də bizim sizi idarə etməyimiz üçündür. Evlənin ki, başınız ailəyə qarışsın, məsuliyyətiniz artsın və dövlət əhəmiyyətli məsələlərə baş qoşmağa vaxtınız olmasın. Azca baş qaldırdığınızda isə sizi ailənizlə təhdid edək, sevdiklərinizlə. Hətta bunu təbliğ etmək üçün, siz sırf evlənəsiniz deyə medyanı da oyunlarımıza alət etdik. Müxtəlif növ evlənmə verilişləri, bayağı mövzular.
- Yəni bizim xoşbəxtliyimiz sizin üçün bu qədər vacibdir?
- Kim dediki onu? Evlənmək xoşbəxtlikdir ki? Bəlkə də elədir, amma biz bunun da qarşısını almağa çalışdıq. Xoşbəxt insan azad insandı. Bir insanın isə azad olmağı bizə heç cür sərf etmir. Bəs onun üçündü də televizorda, xəbər saytlarında, sosial şəbəkələrdə ancaq xəyanətdən yazmaqlarını tapşırmışıq. Heç kimi qoymuruq xoşbəxt ailələr barədə nəsə desin. Amma xəyanəti qabardırıq. Və sizə təlqin edirik ki, siz də xəyanətə uğraya bilərsiniz. Qoy hərkəs narahat yaşasın. Dediyim kimi bunlar məqsədyönlüdür və taleyüklü məsələlərdən sizi bacardığımız qədər uzaq tutmaq üçündür...

Tüklərim biz-biz olmuşdu. inana bilmirdim. Məgər biz həqiqətən də böyük oyunların qurbanlarıydıq?...

- Bəs siz necə? Heç evlənməyi düşündünüz mü? Məsələn, kimisə sevdiniz mi?

Deyəsən bu sualım ona pis təsir etmişdi. Briliyard masasından uzaqlaşaraq rəngli işıqların müşayiəti ilə soyuducuya tərəf getdi. içəridən adını bilmədiyim bir içkini götürərək içməyə başladı. Yenə nəsə siqaret doldururdu...

- Bu mövzuda sənə kitab yazaram, oğul. Yaxşısı budur bu hissəni keçək.

Uzun bir müddət soyuq baxışlarını divardakı "Mona Liza"ya yönəldən bu yaşlı adam sanki danışmaq istəyirdi, amma tam əmin deyildi.

- Sevirdim. Sevmişdim. Amma bir gün hesaba almamışdım ki, qadınların xislətində gizli bir iblis yatır. Bir gün mən çox zəngin olandan sonra qayıtmağa çalışdı, qəbul etmədim. Əri vəfat etdikdən sonra ucuz restoranların birində fahişəliyə başladı. Sonra eşitdim ki, həmkarlarımdan biri onu şəxsi fahişəsinə çevirməyə çalışır. icazə vermədim, adamı sifarişlə şərləyib həbsə atdırdım. Onu isə yanıma aldım. O qədər sevirdim ki, onu. Bir o qədər də nifrət edirdim. Çünki gənclik illərimin ən saf dönəmlərində məni dəbdəbəli həyat eşqi üçün tərk etmişdi. Çox sevirdim. Çünki çox gözəliydi. Bilmirəm, bəlkə də gözəl deyildi, mən sevdiyim üçün eləydi. Paris, London, Münih. Bütün ölkələri gəzmişdi, mən isə sadə bir oğlan idim. O gün özümə söz verdim ki, bu şəhərin ən böyük adamlarından olacam. Edə bilməzsən dedilər, etdim. O isə artıq ovcumdaydı. Mənim idi. Onla sevişərkən uzun illərdən sonra ilk seks gecəmiz canlandı gözümdə. Amma anladım ki o yenə məni sevmir. Mənim pullarımı sevir. Bu həqiqətlə yaşaya bilmirdim. Amma onu belə buraxa da bilməzdim, çünki yenə fahişəliyə başlaya bilərdi...

Danışdıqca gözləri dolur, dolduqca bu qocaman adam yanımda uşaqlaşırdı. Amma o məğrur, dik duruşunu, qamətini pozmamağa çalışırdı. içkidən bir qurtum da vuraraq sözünə davam etdi:

- Öldürdüm. Öz əllərimlə öldürdüm onu.
- Necə????????

Təxminən 15 dəqiqə idi ki, bir kəlmə belə kəsmirdi. Mən isə şokda idim. Axı bir insan öz sevdiyini necə öldürə bilərdi. Bu şok özüylə səssizliyi gətirmişdi. Sükutu pozmaq üçün isə soruşdum:

- Yəni siz deyirsiniz ki, bütün qadınlar elədi? Yəni pul hərisi. iblis dediniz bayaq. Axı biz kişilər də gözəllik vurğunuyuq. Mahiyyət etibariylə isə onlardan bir fərqimiz yoxdu. Biri pul, digəri gözəllik hərisi.
- Heçnə bilmirsən, oğul, heçnə. Bu gün burda qalsan sənə isbat edərəm onların içindəki iblisi. Onlar güc vurğunudurlar. Güc isə puldur. Pulun isə necə qazandığının onlar üçün əhəmiyyəti yoxdur. Gündə bilirsən neçə nəfər əri kasıb olduğu üçün yanıma qaçaraq mənə "blowjob" edir? Amma bu pulları kimlərin evini yıxaraq qazandığım haqqında heç bir fikirləri yoxdur. Olsa belə veclərinə deyil.
- Amma bu isə heç də əsas vermir ki, hərkəsin adına danışasınız.
- Su ilə dolu bir stəkana bir damcı mürəkkəb at gör necə yayılır suya. Onlar öz ibtidai hisləriylə yaşayan, Tanrının yaratdığı natamam varlıqlardır. Öz xislətindən xəbəri olmayanlar var sadəcə...

Öz subyektiv reallıqlarını mənə təlqin etməsinə icazə verə bilməzdim. Düzü, mənim də eşq həyatım bir o qədər uğurlu alınmayıb, amma bununla belə bu o demək deyil ki, hər zaman qış fəsli olacaq.

- iblis dediniz. Deməli Tanrının varlığına inanırsınız.
- Bu yaşıma qədər oxumadığım kitab qalmayıb. Nə kimsə isbat edib ki var, nə də ki kimsə isbat edib ki yoxdur. iblisi simvolik mənada deyirəm. Hər bir insanın içində görünən və görünməyən persona var. Bu simvolik iblis isə kimində görünür, kimində isə daxildə yatmaqdadır, nə vaxtsa üzə çıxacağı doğru zamanı gözləyir.
- Yəni?
- Yəni Tanrının olub-olmaması mənim üçün bir şey ifadə etmir. Mən yenə eyni insan olacam. Eyni qəhbəlikləri edəcəm. Sənin isə məndən heç bir fərqin yoxdur. Bu postda sən də olsaydın, sən də eynisini edəcəkdin, inan mənə.
- Onda belə çıxır ki, hamımız fahişəyik. Onda qadınları niyə ittiham edirsiniz?
- Hahahah, çox hazırcavabsan, uşaq...

ilk dəfəydi ki, özgüvənim qalxmağa başlayırdı. Belə bir bilgili yaşlı insanın hüzurunda bu sözləri demək, hətta onun zəifliklərini üzə çıxarmaq mənə qəribə bir rahatlıq hissi verdi. Sanki tanış bir dostummuş kimi səmimi olmağa davam etdim. Artıq ondan nə qorxurdum, nə də ki çəkinirdim...

- Tanrının olduğuna inanırsan?
- Müəllim, bilirsiniz necədir. Heç kim onu tapmayıb. Bu sadəcə inam məsələsidir.
- Gəl sənlə siz gənclərin dilində danışım. Nitşe isə deyir, inam kölə psixologiyasından doğan psixoloji aktdır.
- Bax nə gözəl dediniz. Nitşe deyir. O, Nitşenin həqiqətidir. Necə ki, qadınların iblis olması da sizin həqiqətinizdir və bu, heç də tamamiylə reallığı əks etdirmir. Başqa filosoflardan da rəngarəng aforizmlər paylaşmaq olar.
- Tanrı yoxdu. Olsaydı, məni indi öldürmüş olardı. Hahaha...
- Öldürsəydi də deyəcəkdiniz ki, səhvlərimə görə məni öldürdü.
- Görmədiyin bir varlığa niyə inanma ehtiyacı hiss edirsən ki?
- Düzü, heç belə bir ehtiyacım yoxdur. Görmək deyəndə nəyi nəzərə tutursunuz? Bizim hissiyyat orqanlarımız idealdır ki məgər onlarla dəyərləndiririk? Fillər də danışır, amma eşitmirik. Bu o demək deyil ki, fillər danışmır. Səs tezliyi məsələsi var. Bunlar uzun məsələlərdir. Bir də belə düşünün. Sizin bu mənzilinizdəki qaraji götürək. O qaraji vəya içindəki maşınları mənə göstərməsəydiniz mən bilməyəcəkdim ki var. Göstərməsəydiniz də deyə bilməzdim ki yoxdur. Çünki qaraja girməmişəm.
Bir də fikrimcə, lap heçə olmasa belə, hərşey anlamsız olsa belə həyata müəyyən anlam qatmaq lazımdır, əks halda dünya heç də yaşanılacaq hala gəlməz.
- Sənin Tanrın məgər dünyanı yaşanılacaq hala gətirib ki? Müharibələr, təcavüz olunan körpələr. Bunu necə izləyə bilir?
- Bunun Tanrıyla nə əlaqəsi? Hür iradə deyə birşey var. Silah var ki, quş vurub bişirib yeyəsən, amma sən insan öldürürsən.
- O zaman Tanrı müdaxilə edsəydi.
- Yəhudilərin belə bir atalarsözü var: Tanrı dünya üzərində yaşasaydı belə, insanlar camına daş atardılar.

Tanrı, fəlsəfə, din üzərinə təxminən 3-4 saat danışdıqdan sonra anladım ki, söhbətin əvvəlində onu susdurmağa çalışan mən, artıq arqumentlərinə cavab verə bilmirdim. O həqiqətən də içimdə Tanrıya qarşı müəyyən şübhələr əmələ gəlməsinə səbəbiyyət vermişdi. Liseydən qalma mamırlanmış biliklərim onun elmi faktları qarşısında aciz idi. Dediklərini isə sonra araşdırmaq üçün bir-bir bloknotuma qeyd edirdim.

Artıq hava qaralmağa başlayırdı. Onun isə əvvəlki ciddiyyətindən əsər-əlamət yoxduydu. Onun simasına heç yaxından baxmamışdım. O necə də mənə bənzəyirdi. Mənə baxaraq gülümsəyir, sanki indi məni öldürəcəkmiş kimi cəllad baxışlarıyla yanıma yaxınlaşırdı. Yenidən qorxmağa başladım. Yanıma gələrək dolabın içindən nəsə qəribə bir heç görmədiyim musiqi cihazı çıxarmağa başladı. "Play" düyməsini basaraq Tomaso Giovani Albinoni'nin "Adagio in G minor"nu səsləndirdi. Bu musiqinin müşayiəti ilə üzümə xəfif bir gülümsəmə qondurub masasına sarı yaxınlaşdı. Çox qorxurdum...

ilahi, bu ki dəhşət idi...Əlində bir silah varıydı... Bəli, bildiyiniz silahı....Makarov tapanca...ilahi, bu nədir???? Bu səhnədə isə hiss etdim ki, görüntü dalğalanmağa başlayır və Albinoni'nin ifası uzaqdan qırıq qırıq eşidilir....O, panoramanın qarşısında dayanaraq arxası mənə sarı şəkildə silahı gicgahına tuşlayır...Böyük bir booooommm səsi və qan çanağına dönmüş beynindən axan selin bir anda qırmızı ləçəklərə dönüşməsi...Mən isə sanki güllə mənə sıxılıb hissiylə başımda ağrılar hiss edirəm, gözüm yavaş-yavaş qamaşır, görüntü yavaşca yox olmağa başlayır... deyəsən ölürəm...amma musiqinin səsi indilərdə budilnik kimi daha yaxından eşidilir.....

(c) Qreqor Zamza
Based on true story