141. 90-cı illər- rəhmətlik atamın təbirincə desəm, "xamlıq dövrü" idi. Hərkəsin bir-birinə etimad göstərdiyi, yalan və riyakarlıqdan uzaq, səmimiyyətin və ünsiyyətin bol olduğu illər.

Sevgilər, kiminsə döşlərinin böyüklüyü vəya bel ölçüsünə görə, kiminsə aylıq məvacibinin miqdarı vəya maşınının nömrəsi üzərinə qurulmurdu. Münasibətlər və mübahisələr, ramiz dayı demiş, iki nəfərlik idi.

Dostluqlar belə, bir addımlıq məsafə qədər yaxınıydı. Dostlarla görüşüb xoş vaxt keçirmək üçün dəbli restoranlara ehtiyac duyulmurdu, məsələn. Qonşu həyətdə, çinar ağacının altında, nərd oynanılır vəya ailəcə kabab çəkilirdi.

insanlar əl-ələ verərək, "yaralara" məlhəm qoyub, sarıyardılar. Yaranın yaranma səbəblərini araşdırar, bir daha olmaması üçün "mümkün vasitələrdən" istifadə edərdilər. Yox, əgər bu yara, "infeksiya" qapıbsa və bu, qabaqda "qanqren" yaradaraq "bütün vücudu təhlükə altına" alacaqdısa, ən sonuncu ehtimalla (ki əgər bunu başqa vasitələrlə aradan qaldırmaq mümkün deyildisə), yaranın olduğu nahiyə "kəsilib atılardı".

Pislik, oğraşlıq, vicdansızlıq yoxuydu mu? Varıydı- hər yerdə, hər zaman, müəyyən ölçüdə. Bu olub, olacaq da. Ya daha azıydı, ya daha gizlin edilirdi, ya da ki biz uşaq olduğumuz üçün heçnədən xəbərimiz yoxuydu. Bu məlumatsızlığın özü belə gözəliydi.

Biz də (90-ci illərdə uşaq olanlar), bu konvenyerdə hazırlanan məhsullar idik.

Atalarımızın yeni dərs ili üçün hər dəfə aldığı məktəb ləvazimatları könlümüzü riqqətə gətirərdi, nəinki indi doğum günümüzdə bizə hədiyyə edilən orijinal "rolex" saatı.

Qonşuluqda həmyaşıdımızın anasının tez-bazar hazırladığı pomidor-yumurta bizə daha dadlı gələrdi, nəinki indi nifrət etdiyimiz iş yoldaşlarımızla məcbur qalıb yediyimiz "arizona chicken".

indiki uşaqlar kimi özümüzü cıraraq, şüvənliyimizə basaraq, sırtıq kimi hər gördüyümüz şeyi valideynlərimizə aldırmazdıq, məsələn. Ki onsuz da çeşidlilik elə də çox deyildi. Adicə uşaqlar üçün mağazalarda türkiyədən gələn saqqızlardan, ucuz iran keklərindən savayı, demək olar ki, heç nə yoxuydu.

Amma biz "bakuş"la xoşbəxt ola bilən uşaqlar idik, noldu bizə? Özümüzü harada itirdik və harada xəta etdik?