82. Hal-hazırda gecənin irəliləyən radələrindəyik. Hiss edirəm ki məni içdən-içə bir hüzün bürüyüb. Səbəb desəz elə bir səbəb də yoxdu. Bəlkə də var sadəcə şüuraltımın dərinliklərinə enib o səbəblə üzləşməkdən qorxuram deyə heç bir səbəb yoxmuş kimi davranıram. Bəzən özümü çox qorunmasız hiss edirəm. Çox kövrək. Buna görə özümə əsəbləşirəm. Ona görə qalın divarlar hörürəm ətrafıma. O qədər hündür divarlar ki heç kim aşa bilməsin. Uzaqlaşıram hər kəsdən. insanların səmimiyyətsizlikləri məni iyrəndirir. 5 dəq əvvəl arxasınca danışdığı insanla qarşılaşanda insanların kloun vidinə özlərini salıb sanki 5 dəq əvvəl həmin insanın arxasından atıb tutan bunlar deyilmiş kimi yapış-yapış olmaqları məni qıcıqlandırır. Hər kəs yaxşıdı,hamı problemsizdi sanki. Qorxuram. Bilirəm ki tək olacam həmişə. Amma artıq bu reallıq mənə çox ağır gəlir. Bəlkə də drama queenlik edirəm. Amma hislərim yanılmır. Heç vaxt tamamilə başa düşülməyəcəm,heç vaxt heç kim heç bir maraq güdmədən həyatıma daxil olmayacaq. Bu həmişə belədir. Hamımız beləyik. Hansısa bir insanla tanış olanda o insana görə yox,şəxsi maraqlarımıza görə onlarla münasibətdə oluruq. Birini sevəndə belə onlara görə yox,özümüz üçün sevirik. Bu haqda Dostoyevski deyir: “kimsə səni sən olduğun üçün sevməyəcək;hərkəs səni sevməyin onlara nə qədər yaraşacağını düşündüyü üçün,yəni özləri üçün sevəcəklər və bu da o deməkdir ki,insan yenə özünü sevəcək. Sən heç sevilməmiş olacaqsan”

Hər şey qarışıb bir-birinə. bəzən mənə elə gəlir ki bekarçılıqdan üzülürəm. bəzən dəli kimi ağlamaq istiyirəm hönkürə-hönkürə amma gözümdən 1 damla yaş belə düşmür artıq. Bunun yaxşı yoxsa pis bir şey olduğunu bilmirəm. Uşaqlığıma nəzər salıram,dərinlərə enirəm ki görəsən elə bir dövrüm olubmu ki tam xoşbəxt olum. Real həyatdakı tanışlarıma zəifliklərimdən danışmağı sevmirəm. Çünki o saat artistlik eleyirler ki " ay məndən yaxşı səni tanıyan vaaar" ayaklarına yatırlar. Həə bircə siz tanıyırsız məni. Başımdan keçənləri bölüşməyim o deməy deyil məni tam olaraq tanıyırsan. Bəzən heç məni tanımaqlarını istəmirəm. Haqqımda bir şey bilməklərini və fikir sahibi olmaqlarını istəmirəm. Haqqımda danışmaqlarını belə istəmirəm,ən çox bunu istəmirəm. Bəzi insanların həyatından və yaddaşlarından təməlli çıxmaq istəyirəm,elə olsun ki heç mənim varlığımı bilməsinlər,mənim kimi biri onların həyatına təsir etməmiş olsun. Bəzən tanımadığım,geri qalan həyatımda heç vaxt görməyəcəyim biri ilə danışmaq,dərdləşmək istəyirəm. Möcüzələrə inanmaq istəyirəm,hər il yeni ildə şaxta baba gözləyən uşaq saflığında olmaq istəyirəm. Amma sonra özümə, elə nə oldusa saflığıma görə oldu deyirəm və bu fikrimdən vaz keçirəm. Həyat çox qəribədir. Saf olmaq isə bir işgəncədir,yavaş-yavaş zəhərləyir adamı. Özündən başqa hər kəsə xeyrin toxunur bu xasiyyət sayəsində. Gülməlisi də odur ki hər dəfə inandıqlarıva görə həyat üzüvə şapalağı ilişdirəndə deyirsən ki fso nah safam mən,saf deyiləm artıq. Bunu deyən moment 2ci şillə gəlir. Babat şillələnirsən yəni. Hər dəfə artıq saf olmadığıva inandırırsan özüvü amma içdən içə bilirsən ki hələ də eyni poxsan. Hər kəsi özün kimi bilməkdən olur nə olursa.

Bilirsən çox yorulmuşam,hələ nə yaşım var ki. Amma insan çökəndə içdən çökür. Kiməsə özümü izah eləməyə,özümü açıqlamağa,yeni münasibətlərə çox yorğunam. Dostlar desən,onlar da artıq səmimi gəlmir mənə. Açığı kaş mənim haqqımda bir fikirə sahib olmasaydılar deyirəm.

Günün müəyyən saatları o qədər sıxılıram ki. Həyatımın ən maraqlı keçmeli olan illeri pox kimi keçir. Heçnə normal deyil. istədiyim kimi deyil. Bəzən hər şeyi sorğuluyuram.

Bir gün çiçəyi,böcəyi,həyatı sevən pozitiv biri olaraq oyanıram. Səhərisi gün monoton həyat tərzi sürən,melanxolik biri kimi.

Bilmirəm,bilmirəm,bilmirəm necə olacaq bu işlərin axırı. Bəzən o qədər düşünürəm ki başımı qopardıb atmaq istiyirem.
indi də bu entryni necə sonlandıracağımı düşünürəm amma deyəsən sonu yoxdu ...