bu gün dərsdə otaqdan çıxmışdım, qayıdanda gördüm yanındakı qıza tələm-tələsik nəyisə göstərir çantanın qabaq cibində. özü də şam sönməsin deyə əlimizi qıraqlarına divar kimi tuturuq ha, birdən görərəm deyə, bax, elə tutub bap-balaca yeməli əlini. yaxınlaşan kimi tələm-tələsik özlərini düzəldib üzümə qımışdılar. başa düşdüm ki, çantada nəsə özəl bir şey var. amma ağlımın ucundan keçməmişdi mənə aid olduğu, ona görə təkidlə soruşdum "o nədir?" deyə. axırda çarəsiz qalıb dedi ki, müəllimə dərsin axırında sizə bir şey verəcəm. amma axırında, indi yox..
1 saatı tikan üstündə oturubmuş kimi birtəhər yola verdi. dəqiqə başı da "axırı gəlsin deyə həyəcanlanıram e, müəllimə" deyirdi, mən monqol da elə bilirdim oxuduğum mətnin axırını deyir. sən demə dərsin axırını deyirmiş...
dərs qurtardı. çantasından 2 qolbaq çıxarıb dedi ki, "müəllimə, birini siz seçin, o biri də mənim olsun". mən də sadəni seçib digərini qaytardım. yanındakı qız qayıtdı ki, "hə, müəllimə, onu sizə düzəltmişdi, düz seçdiz". uşaqdakı düşüncəyə bax. birdən mənə verdiyini yox, özünə düzəltdiyini bəyənərəm deyə hər ikisini seçmək şansı verdi mənə, halbuki əminəm özünə düzəltdiyini daha özənlə və əziyyətlə hazırlamışdı, çünki daha mürəkkəb düzülüşü var idi ondakı muncuqların...
qolbağı görəndə çox pis kövrəldim, bəbəklərim böyüdü, gözlərimdən çıxan xoşbəxtlik qığılcımları gözümü, üzümü, bütün bədənimi isitdi. uşağın hər üzündən bir dəfə öpüb, bir dəfə dişləyib yola saldım..
qızı axşama çağırmışdım gəlib 5 dəqiqə dərsi danışıb getsin deyə. gələndə o da mənə düzəltdiyi qolbağı verdi, getdi. ümumiyyətlə, hansısa uşaq 1 dənə gül də gətirsə, gülü necə əzizləyib, necə xoşbəxtliklə güldanda evin ən görkəmli yerinə qoyduğumu görüb digərləri də gül gətirib* sonradan xəbər tutdum ki, qonşunun onları danlamasına rəğmən bağdan gizlincə qırıb gətirirmişlər evi doldurur. mən gül almışam deyə, onlar da gül verib deyə əl-ələ verib xoşbəxtlikdən göylərdə uçuruq. sevgi bu idi də, hə?.. özü də əsl xoşbəxt olan mən deyiləm, onlardı. erich fromm demiş, sevgi almaqdan daha çox verməkdir. çünki vermək, güclü olmağın ən gözəl izahıdır. məsələ konkretlik deyil, mücərrədlikdir. zənginliyini vermək, üstünlüyü vermək, xoşbəxtliyi verməkdir məsələ. və bunun yaşatdığı canlılıq, coşqu içində üzmək, verdikcə daha da zənginləşmək... əminəm, onlar məndən daha doludurlar, daha xoşbəxtdirlər. kaş, həmişə elə bu cür qalalar. amma ki.., eeehhhhhh...
məni heç olmadığım qədər dəyərli hiss etdirən həmin hədiyyələr bunlardı.
qəhvəyi rəng oğlan düzəltdiyidi. pul rezini ilə düzəldib özü də. yeyərəm axı...
digəri də 10 yaşlı qız uşağına xas çəhrayılıqla, bəzək-düzəklə... özü də qolbağı bağlamaq üçün yer qoymayıb, taxa bilmirəm. gərək deyim fix eləsin birtəhər...
iş orasındadır ki, heç birinin ağlı kəsməyib müəllimin biləyinin onların biləyindən daha qalın olduğu. hər ikisi öz biləyinə uyğun qolbağı düzəldib gəlib. ürəyim gəlmir birinin rezinini söküb, digərinə də təzə ip calaq edib öz ölçümə uyğunlaşdırmağa. ona görə sıxıla-sıxıla taxıram indi, taxacam da..
yox, əşi, entryni yazanda heç kövrəlmədim, gözlərim də dolmadı. nə danışırsız, kövrəlmək və mən?...