950. etiraf deyəndə, şəxsi fikirlərimi, ağlımdan, ürəyimdən keçənləri yazacam, bir növ yaşanmış həyat hekayələri. hərəsi bir başlığa sığdığı üçün birləşdirib bura yazdım. bir növ memuar kimi..
səhər uniyə qatarla gedirdim. qatardan çox tez-tez istifadə edirəm. yol boyu mənzərə, təbiət, yaşıllıq, nağıllardakı kimi.. hər şeydə simmetriya var. bir də bunlara bəzək olan yollar, yol kənarı evlər, qəsəbələr, kilsələr. bir sözlə otur landşaftı izlə, rəsm əsəri çək. necəki məktəb vaxtı tüstüsü çıxan çay kənarı evlər çəkərdik, böyüdüm, gəlib o mənzərəni öz gözlərimlə gördüm.
başımı pəncərəyə qoyan kimi xəyal apardı, digər şəhərə hələ yarım saat var. apardı bir qərib xəyal yaman məni uzaqlara...
uşaqlığım düşdü yadıma, məktəb vaxtı. onda hələ ibtidai sinifdə oxuyurdum, sinifdə ən dəcəl uşaqlardan biri idim. əslində dəcəlliyimin səbəbini illər sonra öyrənəcəkdim, amma köhnə bakı mühiti, kim bilir ki belə şeyləri? sinifdə 3 nəfər dost idik. mən, emin, əhməd. dəhşət aramız zor idi. üçümüz də futbol xəstəsi, üçümüz də oxuyan, ələxsus da riyaziyyatdan, üçümüz də dildən iti. dalaşqan tiplər deyildik. yaşadığım kənddə dini mühit çox ağır bastığından məni də qoymuşdular quran dərslərinə. daha doğrusu atam. molla da çox qoca idi, nə vaxt gedirdim, məsciddə yatırdı, elə mən oyadırdım. əlqərəz, əlifbanı bir həftəyə çıxdım.keçdik quran oxumağa, fatihə və ixlası əzbər bildiyimdən, onu sürətlə oxuya bilirdim. molla hər dəfə oxuduğun ayələri yerini soruşanda çaşıb qalırdım. çünki hərf birləşmələri çox ağır gəlirdi və öyrətmə metodu da çox pis idi, hələ üstəlik qaf hərfini düzgün çıxarmağımı da tələb edirdi. o yaşda uşaqdan boğaz səsini çıxartmağı istəmək sadəcə dəlilikdi. bir də üstəlik məsciddə tez-tez quran oxuma dərsləri olurdu, mən o vaxtdan introvert biri kimi ictimai yerdə çıxış edə bilmirdim. gözləyirdim hamı getsin, sonra yaxınlaşım, onda da dərs bitirdi. 4-cü sinifdə dinlə aramız ayrıldı. yox mən dini inancı və ya dindar olaraq qaldım, amma dini bu kəsimdən öyrənmədim. bir növ axundzadə həyatı.
yay vaxtı həmişə kəndin kitabxanasından kitablar götürüb oxuyurdum. cəfər cabarlıdan tutmuş, klassik ədəbiyyatımızdan, dünya ədəbiyyatına. bunu bilmirəm kim demişdi mənə. ailəmdən biri deyildi. çünki ailəmdə məndən başqa kimsə elmlə məşğul olmur(du). deyəsən, emin nə vaxtsa demişdi ki kəndin kitabxanası var, istəsən abunə ol. o zamandan bu yana ədəbiyyata olan maraq yarandı, daha doğrusu azərbaycan dilinə. mənə azərbaycan dilini sevdirən, modern azərbaycanlı necə olmalıdır fikrini yeridən şəxs cəfər cabbarlı olub. "oqtay eloğlu", "sevil" dəhşət əsərlərdir. sekulyar təfəkkür necə olmalıdır ilk dəfə mən bunlardan öyrənmişəm.
hə, riyaziyyatdan güclü idik, üçümüz də, kənddəki məktəblərarası yarışda birinci yeri tutduq. məktəbin qrupunda yenə həmin trio. yadıma gəlir, direktor rəhilə xanım–hələ indi də direktordur, ilham gedəcək, o getməyəcək, inanın– hamı səhər sırasına düzüləndə bizə rəngli boya və fırça hədiyyə eləmişdi. çox dəxlisiz bir şey idi, amma hədiyyədir də.. düzdü, fərdi olaraq dəhşət rəssamlıq qabiliyyətim var idi uşaq vaxtı, amma kimsə bunu məndə kəşf eləmədi. daha sonra sinif yoldaşlarım deyirdi, onların da mənim həyatıma elə təsiri yox idi axı.
sonra qəsəbələr arası yarışda finalda uduzduq. komandanın kapitanı bayrağı işarədən əvvəl qaldırmışdı. cavabı bilə-bilə oturub rəqib komandaya baxdıq. amma riyaziyyata olan marağımız ölmədi. yenə bu trio 6-ci sinifin tamamında o zamanlar məhşur olan türk litseylərinə imtahan verdik və qəbul olduq. sadəcə öncədən daha çox pul istədilər deyə, ödəyə bilmədik. mən daha sonra başqa litseyə imtahan verdim, qəbul oldum. və beləliklə 6-ci sinifdən yollarımız ayrıldı. bununla da qismən mənim o kənd mühitindən, məhlə uşaqlarından əlaqəm kəsildi. sadəcə futbol oynayandan oynayana bir-birimizi görürdük.
futbol.. biz də zamanında sevdik, sevdalandıq, həm də necə. gecə-gündüz üçümüz də futbol oynayırdıq. emin biraz toppuş idi, həm də bizdən bədəncə iri, mən orta nə arıq, nə də hündür, əhməd isə həm cılız, həm balaca. amma çevik idi, yalan yox. mən onlarla ya məktəbdə, ya da mərkəzdə görüşüb oynayardıq. məktəblərarası da futbol olardı hərdən. futbolla bağlı xatirələrim çoxdu, yaz-yaz bitməz. hələ də oynayıram ara-sıra. xəstəlikdi. sadəcə bizdə istedadları zamanında üzə çıxaran yoxdur, hamsı batıb gedir..
6-ci sinifdən 7-ci sinifə keçən yay mən o uşaqlardan ayrıldım. yeni həyat, yeni insanlar. hər yol ayrıcında kimlərisə itirmişəm, istəmədən həm də. bir növ gəmi kapitanı kimi, limana kimi hamı səninlədir. elə ki, limana çatdın, onlar enirlər, yeni insanlar gəmiyə daxil olurlar. ya da olmurlar,kim bilir. məcbur yola tək çıxmalı olursan.
o yay həyatıma yeni bir söz girdi, hansı ki indiyə kimi mənimlədir: disiplin. hər gün səhər tezdən durmaq, hər şeyi zamanında etmək və s.
qatar çatdı, mən də ayıldım xəyal dünyamdan. nədənsə son zamanlar flasback olan hadisələr uşaqlıq dönəmimi daha çox əhatə edir. bəlkə oralarda kimlərəsə və nəyəsə yenidən ehtiyacım var, ya da tam tərsinə, bilmirəm..

Edit1: həm də illər sonra gələn edit, tam 3 il sonra. Dəyişən nələr var həyatımda? Çox şey. Tam anlamıyla back to future eləəmişəm, yenə əvvəlki mən eynilə bu entry-də deyildiyi kimi disiplinli biri, hər gün 9-da yatıb 4 və ya 5-də dururam, sosial şəbəkə filan yox, tam sürət irəli və karyera hədəfli işlər görürəm. Həyatım eynilə şəhərini qoruyan sonuncu qladiatora bənzəyir, daim mübarizə, qan-tər. Asalnıqla heç bir şey alınmır nə hikmətdirsə. Və nə qəribədir ki, bu tərəfdən məni nə qədər yorsa da bir tərəfdən sevinirəm, çünki inanılmaz bir təcrübə və həzz qazandırır. Bacarmaq hissi. Dəhşət bir hissdi. Və hər dəfə bacaranda, geriyə dönüb baxıb deyirsən ki, elə bu??? Buna görə? Yenə olsa, daha yaxşısını edərəm, halbuki onu edən zaman stressdən, əsəbdən məhv olmuşdum. Nəbilim, qəribə bir həyatım var.

edit2: vol 1.2. son yanvar həftəsindən, yeni bu birinci gündən bu yana full monk mode və disiplinə keçmişəm, spotify, youtube silinib, telə girmirəm, özəl whatsapp silinib, onsuz da indiyə kimi yaxın çevrədən bir xəyir gəlmədi mənə. bunca zamanda bu qədər ağır depresiya, işsizlik keçirdim, yalnız bir nəfər zəng edib arayırdı vse. gerisi konkret vur, tulla. bu ilin sonuna kimi əsgəri rejimdə bütün boşluqları doldurmağa çalışacam. 9-10 arası yatıb, 4-5-də qalxıram, direkt duş, sonra qəlyanaltı, ya işə gedirəm, ya da günlük rutin. yolda da ancaq kitab oxuyuram. son 4-gündə bir dənə də olsun, musiqiyə qulaq asmamışam. freebuds pro full charghed qalıb elə. çöldə kofe filan yoxdu. gic-gic şeylərə də pul xərcləmirəm, ən azından.

köhnə uşaqlığıma dönəcəm, amma daha yaxşı halımla... back to future...