110. Bax əzizim, əvvəlcə bir məsələ haqqında razılaşmalıyıq və sən daha sonra bu yazını oxumağa davam edər ya da dəf edib çıxarsan.

Məsələmiz budur; hamımız dünyaya gəliş səbəbimizi sorğulayır, dini, fəlsəfi, cahili pəncərələrdən bu məsələni müxtəlif formalarda cavablayır, yaxud cavabsızlıqdan qıvranırıq.
Amma bütün bunları bir kənara qoyanda next leveli görmək üçün, yaxud bu levelin haqqını vermək üçün əlimizdəki ömrü elə ya da belə dəyərləndirmək lazımdır. (Lazımdır, labüddür kimi sözlər sadəcə cümlə tamamlansın deyə vardır mənim lüğətimdə. yoxsa lazım deyə bir şey də yoxdur əslində).

Nəysə sözün qısası bu qatmaqarışıqlığa rəğmən hələ də oxuyursansa anlaşacağımız şey bu idi; gəl bütün sualları kənara qoyaq və üzü-gözü qırış içində yaşlı bir qoca olanda "mən yaxşı yaşadım" deyə bilmək üçün yaxşı yaşayaq...


Hə əzizim, ikimiz də bilirik biz üçüncü dünya ölkəsində doğulmuş, rolların ədalətsiz paylandığı, ssenaridə şansı heç gülməyən bir xalqın sadə nümayəndəsiyik...

Onda düşünək nə etməli, necə etməli ki sivilizasiyanın yeyib bitirdiyi fərdi azadlığımızı, şəxsi iradəmizi, istəklərimizi (amma qətiyyən kapitalizmin yeritdiyi ev, maşın, pulu yox) həqiqətən bizə aid olan istəklərimizi, hələ 5 yaşında anamız vuranda ağlayarkən özümüzə verdiyimiz sözlərdə, andlarda olan istəklərimizi xilas edək?!...


Bu çox ağır məsələdir. Ona görə yox ki, biz öhdəsindən gələ bilmərik. Ona görə ki biz hələ istəklərimizi- beynimizə yeridilən, bizim arzumuz yaxud borcumuz kimi şüurumuza kodlanan "robotik məqsədlərdən" təmizləməliyik. Biz bizi biz edən şeyləri tapmalıyıq.

Bax əzizim, hər şey dəyişir. Ancaq bizim həyatdan arzumuz və qayəmiz hələ balacalıqda yaranır, onda kodlanır şüualtımıza və dəyişmir. Böyüdükcə onlara yadlaşır, axına qapılıb onları itiririk və sonra istədiyimizin nə olduğunu, əsl mənimizi tapmaq uğrunda bir ömür xərcləyir, sanki axtardığımız söz dilimizin ucundaymış amma tapmırmışıq kimi hiss edirik.
Məsələn, biz uçan quşa gözdən itənə qədər baxdığımız, boynumuz tutulana qədər başqa quşları görmək üçün səmadan gözlərimizi çəkmədiyimiz bir uşaqlıq günündə bəlkə də qərar vermişdik "böyüyəndə mütləq uçmalıyam" deyə. Elə o gün xəyal etmişdik gözlərimizi yumub aşağıya o quşun gözüylə baxmaq necə olardı deyə...



Bunu etməyə - özünü tapmağa qərar verməlisən, əzizim. əvvəlcə sən özünü bütün bu oyunun içərisindən çıxarmağa, özünə verdiyin sözləri tutmağa qərar verməlisən. Sən özün xatırlamalısan uşaqlıqda gözlərini yumanda özünü bu yaşında harda görməyi arzuladığını.


Mən bu yola çıxmaq üçün əvvəlcə gəldiyim yola dönüb baxdım, baxdım, baxdım...
Mən indi- uşaqlığıma verdiyim sözü xatırladıqdan sonra daha rahat hiss edirəm özümü və sənə deyim ki, içimdə uşaqlığımın saflığı olan hissəyə hər barmaq basdıqca onun orada olmasına 5 yaşımdakı qədər çox sevinirəm. Mən indi bilirəm böyüyəndə- yenidən o uşaq olmağı bacarmaq imiş hər birimizin xəyalı...
Böyüyəndə onu unutmamaq, qapılıb itməmək, axışın gətirdiklərini mənimsəyib, bizə yeridilənləri arzulayaraq onlar üçün çalışmamaq...


Düşün əzizim, əgər sona qədər gəldinsə mənimlə deməli sənin uşaqlığın indi bizi izləyir. Deməli gözləri bərk-bərk sıxsan və dərindən nəfəs alsan sən ən təsirli uşaqlıq anlarından birinə qayıdacaqsan indi, elə indi...




Sən də ona çatmaq, özünü tapmaq istəyirsənsə bu yolda mütləq yenə qarşılaşacağıq səninlə...