214. Ölülərdən ibarət ölkə. cəlil Məmmədquluzadə "ölülər" əsərini 1909-cu ildə, yəni bundan 112 il öncə yazıb, fəqət sevil Atakişiyevanın intiharından sonra bir daha heç yanılmayacaq qədər əmin oldum ki, cəmiyyətimizdəki cəhalət və xurafat bir əsr keçməsinə baxmayaraq, eyni pik səviyyədədir, biabırçı həddədir.
Maraqlısı odur ki, insan öz həyatını planlı qurduqda və çevrəsində dilədiyi kimi insanlar gördükdə bu gerçəyi qavramaq istəmir, korlaşır. Cəmiyyət faktorunu keçici də olsa, unudur. Hazırda gördüyümüz budur ki, Cəmiyyətimiz ölülərdən ibarət qəbiristanlıqdır:
"Mənim adım kefli isgəndərdir. Bəs sizin adınızı nə qoyaq? Mən dağları, ulduzları və dünya aləmlərini bura şahid çəkirəm və bu qızlara nişan verirəm, soruşuram ki, bu camaata nə ad qoymaq olar? Bu vədə hamısı bir səslə cavab verərdilər. ÖLÜLƏR.... Və bizdən sonra gələnlər sizi yada salıb deyəcəklər.. Ölülər..."

Mənim nəzərimdə, kefli isgəndər də bir ölü olub o əsərdə, qalıb mübarizə aparmaq varkən içkini əlində bayraq etdiyi üçün. 3 gündür hamı kimi mən də aşa bilmirəm sevilin intiharını, sorğulayıram, Depressivləşirəm, həyatdan soyuyuram, sonra mirzə cəlilin bu cümləsini xatırlayıram: "Ölülər rahat idi, əsl dirilməli olanlar yaşayanlar idi."
Neçə-neçə sevillər qurban verməmək üçün, dirilməliyik, pişiklərim.
Lənətləmək, şikayətlənmək çarə deyil, bu cəmiyyətdə olduğumuz müddətcə yıxılana əl uzatmalı, kiçiklərə aydın yol göstərməliyik. Hər çorta getmək istəyəndə bunları xatırlayıb, özümə stimul verirəm, sözlüyün cəmiyyəti dəyişdirəcəyini düşünmək absurd olar, fəqət aydın gənclərin aydın övlad yetişdirəcəyini təxmin etmək çətin deyil.