1. adətən sevgi görmədən böyümüş uşaqların gələcəkdə özünü ikinci, üçüncü plana atması ilə nəticələnən problem, hiss.

həmin insanlar bərabər hüquqda, eyni pozisiyada olan insanları həmişə məmnun etməyə çalışır və qarşı tərəfdən gördüyü xoş rəftarı mənimsəməklə bir növ vaxtında görmədikləri sevginin yerini doldurmağa çalışırlar. "birdən nəsə səhv olar, mənə yaxşı davranmaz" fikrinə əsaslaraq həm də mükəmməlliyyətçi olur, gördükləri hər işin ən yaxşısını etməyə çalışırlar. bu yolla da özlərinin yetərsizlik balansını qoruyurlar, çünki yenə vaxtında görmədikləri qayğı, sevgi səbəbindən özlərini cəmiyyətdə yetərsiz hiss edirlər. yetərsizlikdən əlavə bu insanların özgüvən problemləri də olur, hansı ki bu üç "ünsür" birləşəndən sonra həmin adam axırda özünə qapabmaq məcburiyyətində qalır.
bir misal çəkim: tutalım, filan zavodun laboratoriyasında 2 laborant işləyir, hər ikisinin də vəzifə və öhdəlikləri eyni. birinci olsun əli, ikinci olsun vəli. əli sözügedən dəyərsizlik problemi var və bütün işlərə qaçmağa çalışır. fərz edək pre-istehsal dövründə zavoda gətirilən təzə 4 növ unu sınaqdan keçirmək tapşırılır, hər laboranta 2 növ un düşür. əli tez öz işini bitirdikdən sonra vəlininin işini əlindən alır ki, ver mən yoxlayaram unu. 1 dəfə, 2 dəfə, axırda eyni səviyyədə olan 2 işçi artıq eyni səviyyədə olmur. ikisinib arasında daxili vəzifə bölgüsü yaranır. vəli artıq öyrəşib əlinin iş görməsinə və gələn dəfə yenə bunlara iş tapşırılanda vəli heç ayağa da durmur. hətta və hətta planı gətirib əlinin qabağına atır ki, al bu tapşırılanları yerinə yetir. deməli, 2 icraçının biri qaldı yerində, digəri oldu idarəçi.
vəlinin bu hərəkətindən sonra əli təbii ki, qıcıqlanar, yaxud qəzəblənər. əli 2 cür davrana bilər: ya qəzəbini boğub işini görər, ya da "öz işini özün gör" deyib vəziyyəti əvvəlkı halına qaytarar. təəssüf ki, bu cür insanların çoxu böyük ehtimalla 1-ci şəkildə hərəkət edir, sonra əlilərə qarşı hiss etdikləri qəzəbi və hirsi içlərində saxlayıb işə getməmək haqqında düşünürlər. çünki artıq əliyə görə işə də getmə həvəsləri azalıb, nə əlini görmək, nə də həmin yerdə olmaq istəmirlər.

əlinin yetərsizliyi isə özünü sosial mühitdə bu şəkildə göstərir: olduğu yerdə özünü həmişə artıq, lazımsız, gərəksiz görüb söhbətlərə qoşulmur, tez-tez durub getmək haqqında fikirləşir, çünki yenə özünü gərəksiz hiss edir. ya restoranda oturub, stolun üstünə nəsə dağıldı və ofisiant gəlib silməyə çalışır. əli qoyar heç? tez dəsmalı götürüb özü silmək istəyir və s. və i.a.

bu 2 hissin üstünə bir də özgüvənsizlik gəlirsə, dəhşət-ül-vəhşət. həmin adamlar əl vursan qırılacaq vəziyyətdə hər xırda şeyə inciyir, daim öz fikirlərindən doğan ehtimallara əsaslanıb olmayan yerdən problem görür və tez küsürlər. götürək əli və vəlini. bir proyektə qoşulublar və orda 2 yox, 10 nəfərdilər. 1-ci halda 10 nəfərin içində əli olmur, hamısı vəlidir. iş müddətində qırışıb-didişsələr də ortaya kifayət qədər yaxşı bir iş çıxardılar. 2-ci halda hamı vəlidir, 1 nəfər əli. əli iş zamanı ortaya çıxan hər qırışmada inciyir, küsür, gah ağlayır, gah sızlayır və axırda onun bu davranışları gördükləri işin keyfiyyətinə təsirsiz ötüşmür.
elə bunun səbəbidir ki, işaxtaranlar həmişə kriteriyalarında "özünəinamlı", "özünə güvənən" kimi xüsusiyyətləri qeyd edirlər.

bu problemin həlli üçün avtomatik düşüncələrimizi analiz etməli və məsələyə məntiqi səhvlərə yol vermədən baxmalıyıq ki, bu da öz sırasında bir az obyektivlik, bir az da dürüstlük tələb edən geniş bir aktdır.