2. Bu ifadə mənim üçün bir xatirəni canlandırır;

Keçən il evdə oturmuşdum, feysbukdaki sjwlıq kariyeram karantin periodu ilə atəşli dövrünü yaşayırdı. Artıq statuslarda "iqtidar" yerinə birbaşa ilham paşanın adını da çəkə bilirdim. Belə ki, əsas söhbətlərim lgbtiqa larla bağlı idi. Bir gün jurnalist bir dostumuzdan mənə mesaj gəldi. Təqribən belə idi: "əli, aldığım xəbərə görə bir transı öldürüblər. Hadisə yerinə gedirəm, bəlkə məsələni ictimailəşdirmək lazım oldu". Mən xəbəri eşidəndə qəribə oldum, amma hələ situasiyanı tam qavramamışdım. Jurnalist dostum paylaşdığı postu məndən repost etməyimi xahiş etdi. Xahişini yerinə yetirdikdən sonra bir çox aktivist, dostlarım, dostluğumda olanlar yazıb hadisə haqda maraqlanmağa başladılar. Mən isə insanları məlumatlandırmaq üçün jurnalistdən gələn cavabı gözləyirdim. Bir neçə saat sonra gələn mesajda məlum oldu ki, "Aysun" adlı trans qadını "müştəri" adı ilə yaxınlaşıb 10 bıçaq zərbəsi ilə öldürüblər. Xəbəri eşidəndə dəhşətə gəldim. Sadəcə məlumatı ötürüb hadisənin davamında nə baş verdiyini öyrənməyi gözlədim. Bəzi saytlardan mesajlar gəlirdi, onları yolda verən şəkildə cavablayırdım, çünki ortada başqa məlumat yox idi. Hətta bir saytdan yazan jurnalist cındırı əsəb sistemimi pozmuşdu. Dirəşmişdi ki, "adamın əsl adı nədir?", "sənəddəki adı lazımdır", "demirsinizsə eybi yox, öyrənərəm". Ay dəmşalaq, sənə sənəddəki ad lazımdır?! Ertəsi gün jurnalist dostum hadisəni ətraflı öyrəndi; belə ki, Aysun daimi müştərisi olduğu salona gəlib qohumlarının onu öldürmək üçün axtardığını demişdi. Bir müddət sonra da müştəri adı ilə ona yaxınlaşan şəxs 10 bıçaq zərbəsi ilə qadını öldürüb qaçmışdı.

Bir neçə gün sonra artıq cəsəd basdırılmalı idi, lakin ailəsindən heç kim yaxın durmadı. Hətta hər ay pul göndərdiyi qardaşı da imtina etmişdi. Dostları isə klassik seks işçiləri idi. Siz seks işçisi dedikdə yəqin, varlı, lüks həyat yaşayanları nəzərdə tutursunuz. Kaş belə olsaydı. Balaca bir evdə neçə nəfər, sıxmaş-dolaş, hər kəsə borclu şəkildə həyata tutunurdular. Evdən də gecə çıxırdılar demək olar ancaq.

Bir neçə gün sonra morqdan mənə şəklini atdılar. Əllərim əsirdi fotoya baxanda. Ürəyim çox pis çırpınırdı. Tanımadığım biri üçün hönkürtü ilə ağlayırdım.

O vaxt ata abdullayev onları videoya çəkmişdi. Kənarda da məscid var idi, məscidi göstərib onları lənətlədiyini demişdi. Elə aysunun cansız bədəni həmin məsciddə də yuyulmuşdu.

Basdırıldığı gün gedə bilmədim, lakin 2 gün sonra dostumla ziyarətə getdik. Düzdür, məsuliyyətsizliklərə görə çox problem yaşadıq. Həm də sms icazə dövründə idi deyə gözləmə şansımız da az idi. Belə ki, yaxınlıqda olan digər qəbiristanlığa getmişikmiş. Aysun isə kimsəsizlər qəbiristanlığında basdırılıbmış. Hər dəfə "kimsəsizlər qəbiristanlığı" deyildikdə onu xatırlayıram. Və qatili hələ də sərbəstdir. Müsahibə vermək, məsələni ictimailəşdirmək istəyən dostlarını da polis yanına çağıraraq qorxutmuşdu deyə eləcə qaldı. Nur içində yatsın. Dəhşətlidir. Kimsəsiz adı ilə ölmək istəmərəm. Düzdür, bunun əhəmiyyəti yoxdur, amma narahat edir.