Keçən ilin bu günü səhər 8 idi, elə təzəcə yuxudan ayılmışdım, qardaşım gəlib dedi ki, müharibə başlayıb, ay reyn, interneti də vurublar, əməlli-başlı döyüş gedir. inanmadım birinci, nətər yəni müharibə başlayıb? "Əşi e, azərbaycan müharibə edəndir? Aprel döyüşləri kimi olar, uzaqbaşı putin oyanıncaya qədərdir" dedim ilk öncə, amma içimə də qurd düşmüşdü axı, tv-ni açıb, həyəcandan yerdə oturub, cəbhədən gələn bir sorağa həsrət, bir yandan qorxu ilə izləməyə başlayırdım xəbərləri ki, birdən ciddiləşər vəziyyət. Həmin vaxt elə yerdə idik ki, cəbhəyə gedənləri yola çıxanda rahatCa görə bilirdik, yanımızdan keçib gedəcəkdilər bir azdan. günorta olmamış qonşular hay saldı ki, tanklar, hərbi maşınlar gedir, içində də əsgərlər. hamı küçəyə axışırdı, birlik var idi o gün, indi internetdə dolaşan videoların bəziləri o gün çəkilmişdi elə, kimin əlindən nə gəlirdi kömək etməyə çalışırdı, bəziləri maşını itələyir, balaca uşaqlar aldıqları suyu, vaflini, şokoladı verməyə çalışırdı, böyüklər kaset-kaset su yükləməyə cəhd eləyirdi, analar ağlayırdı, insan bilmirdi ki, heç vaxt bu ölkədə görmədiyi birliyə duyğulansın o an, yoxsa ölümə gülümsəyərək, coşğu ilə gedən əsgərlərə.
Sonra Evə gəldik, televizorda "murovdağ silsiləsindəki yüksəkliklər azad olunub" xəbərləri yayıldı. Axşam çıxdı məlum şəxs tv-yə, qismən səfərbərlik elan elədi, onda qardaşım dedi ki, məni uzaqbaşı sabaha çağıracaqlar, özünüzü tox tutun, qorxmayın. Dediyi kimi də oldu elə, 2 gün sonra qardaşımı yola saldıq cəbhəyə. O qədər qəribə situasiya idi ki, insan heç dərk etmirdi o an ən əzizinin hansı od-alovun içinə getdiyini. Donuq qalmışdım, müharibəyə aid hər şey donuqlaşdırmışdı məni, ümumiyyətlə, azad olunan heç bir yerə sevinə bilmirdim can getdiyi üçün, evdəkilərdən keçib, yanlarında ağlaya da bilmirdim ağlamaq üçün bir himə bənd idilər deyə. Çox dramatik idi. getsin, qayıtmasın o günlər.
indi o günləri xatırlayanda necə dözmüşəm deyirəm. Həqiqi ha. necə ürəyim partlamayıb o nigaranlığın, o bilinməzliyin, o kədərin qarşılığında. Hər telefonla danışanda "Özünü qoru" deməklə əlindəymiş kimi özünü silahdan, çətinlikdən qoruyacağına, ona heç bir şey olmayacağına inanırdım, gün ərzində ondan bircə dəfə 10-15 saniyə "yaxşıyam" sözünü eşidəndə elə bilirdim, getdi daha təhlükə, yaxşıdır hər şey. Həyat üzümüzə gülmüşdü amma, sağ qaldı.
Müharibə Cəbhəsi, bərdəsi, gəncəsi ilə, hamısında yarım qalmış həyatlar, hamısında deyilməmiş son sözlər buraxdı, sağ qalanların hamısında bir travma yarandı. O günlər hiss etdiklərimi heç vaxt unutmayım, müharibə dəhşətini yadırğamayım deyə şəhid şahin allahyarovun videosunu yükləmişdim telefona keçən noyabrda, mütəmadi olaraq xatırlayıram onu, daha doğrusu, müharibə deyən kimi ilk onu xatırlayıram "bu videoya baxıb heç vaxt ağlamayın" dediyi yerdə, yəqin ki, minlərlə insanı ağladıb, yüzlərlə şəhidin ailəsinə deyə bilmədiyi son sözləri deyib.
(youtube: 
)
)Bu arada, Qonşumuzla qohumdurlar, bir dəfə görmək fürsətim də olub oğlunu, çox göyçək oğlu böyüyür indi. vəsiyyət etdiyi kimi: öz adıyla.
Bu gün ilk anım günüdür.
Gecədən yata bilməmişəm, içim çölümə sığmır, mən beləyəmsə, bu günlərdə oğlunu itirən ananı, qardaşını itirən bacını, atasını itirən uşağı təsəvvür edə bilmirəm. Yazmışdım o vaxt sözlüyə, Binamıza bir şəhid gəlmişdi, son dəfə sentyabrın 26-sı axşam evdən çıxıb, oktyabrın sonunda şəhid olub, bir qardaşı var 10 yaşında. Saat 12-də "Beşikdə insan doğular* böyüyər olmalıdır bu söz, uşaq belə deyirdi amma məzarda yatmaq üçün, qəhrəmanlar can verər yurdu yaşatmaq üçün" deyə qışqırırdı həyətdə, onsuz bu cümlə həmişə ürəyimi qısır, balaca uşaqdan eşitmək əməllicə qan dondururdu, özümü zorla saxladım düşüb onla ağlamamaq üçün.
müharibə ilə bağlı həmişə olduğu kimi yenə əlimdən gələn tək şey ümid etməkdir. Bir daha heç vaxt şəhid verməyəcəyimizə, insan canının getməyəcəyinə dair ümid etmək. Nur içində, rahat yatsın hamısı.
Unutmamışıq, unutmamalıyıq.