17. son 3 gündür o qədər hiss edirəm ki yoxluğunu. sanki, yaşasan hər şey yolunda gedəcəkmiş kimidir vəziyyət. qəbullanmaq istəmirəm, keçən səfər bir dostumla parkdan keçən kursantları görəndə elə ağlamaq istədim ki, bir bilsən. elə bildim, aralarında yenə sən olacaqsan, yenə gələcəksən yanıma, yenə qardaşyana oturub söhbətləşəcəyik, o gülüşün kimi güləcəksən.

hər yerdə gözüm səni axtarır. hiss edirəm, ruhən sən mənim həmişə yanımda, qəlbimdə, hər anımdasan, cismin isə torpaq altındadır, artıq 360 gündür ki, yoxsan. çox qəribədir, keçən il bu gün sağ idin, son dəfə danışdıq səninlə bu gün. bilmirəm, qardaşım, niyə axı belə oldu bu işin sonu? axı, qayıdacaqdın, mənim komandirim olacaqdın, axı biz həmişə birlikdə olacaqdıq, səndən öyrənəcəyim çox şey var idi axı. niyə? niyə axı, hansı səbəbdən sən getdin torpağın altına?

o qədər tənha hiss edirəm ki özümü, ağlamağa belə halım yoxdur, ətrafımda ağlaya biləcəyim insanların varlığını belə duymaq istəmirəm, var olan insanların məni yox bilməsini istəyirəm. qəbullana bilmirəm ölümünü. o qəbir daşındakı sən ola bilməzsən. mənim qardaşım şəkil kimi oğlandır deyəndə məzarına şəklinin çəkilməyini nəzərdə tutmamışdım..

necə darıxmışam, necə darıxmışam,
biləydin səninçün necə darıxmışam,
səni xəyalımda öpüb, qucablayıb,
xatirələrini köksümə sıxmışam..


sənsiz təkəm, hər kəs saxta gəlir sən gedəndən sonra. heç kəs səni əvəz etmir, əmrahım..
istədiyin kimi olacağam, ağıllı, savadlı, qabiliyyətli və istedadlı. eh, əmrah, eh.. bilirsən, nələr-nələr etmişəm? səndən sonra nə qədər uğurlar qazanmışam, heç nə səni qaytarmır axı..

məzarın nurla dolsun, canım qardaşım. bir gün əgər cənnət varsa, ümid edirəm orada səni görəcəm, mən sənin yanına çatmasam belə, sən məni görəcəksən. mən yanına çatmasam belə..