169. Hazırda düşündüyüm və beynimi qurcalayan 2 fikir var.

Birincisi odur ki necə bir insan olduğum barədə bir fikrim yoxdur və bu məni çox narahat edir. #330706 vaxtilə bu entridə özüm ilə məzələnmişdim amma indi olay qorxudur məni.

Düşündükcə dibsiz bir boşluğa düşürəm sanki. Pandemiyadan sonra mental olaraq lap çökdüm sanki. Pandemiyadan əvvəl insanların duyğuları barədə düşünməyən, hamını sözləri ilə iynələyən, dost çərçivəsi geniş olan, tanımadığı insan belə olsa söz tapıb asanlıqla danışmağı bacaran, keçirdiyi hislərdən əmin olan biri idimsə pandemiyadan sonra hamısının tərsinə çevrildim.

Evdəkilərdən başqa heç kimin üzünü görmürdüm deyə içəqapanıqlaşdım və otağıma çəkildim sadəcə. Sonra bir-bir məndə mental çöküntü zad başladı. Depressiyanın dibini yaşadım aq. Bəlkə də indilərdə dibini yaşayıram bilmirəm aq çox qəribə vəziyyətdir. Özümü çox sorğulamağa başladım və heç nədən beynimdə problemlər yaratmağa başladım. Bütün insanlarla olan əlaqəmi sorğuladım və lazımsız olduğunu düşündüyüm insanlarla əlaqəni kəsdim. Bir müddət sonra heç kimlə danışmamağa başladım. Xülasə keçsək pandemiyadan sonra ayağımı ilk dəfə çölə atanda artıq enerjisiz idim. Normalda deyib güldüyüm insanları yolda görüb adicə salam verdikdən sonra nə qədər stress keçirirdim. Ona görə həmişə qulaqcıqlarım qulağımda olurdu və həmişə yerə baxaraq gəzirdim ki nə görüm onları nə də eşidim. Görüşsək də telefonumdakı mahnını dəyişib death metaldan nu metaldan zaddan qoyurdum ki stress keçsin.

Heç kimlə danışmağa həvəs yox idi və normal gündəlik dialoqları belə qura bilmirdim. Beynimin içində yaşayırdım. Hamı məni artıq içəqapanıq, deyib-gülməyən, fikirli, əsəbi və robot kimi ifadəsiz biri kimi tanıyırdı. Bu pandemiyada özümə istər-istəməz yaratdığım bir şəxsiyyət idi artıq.

Daha sonra dərslər başladı və mən çox həyəcanlı idim. Artıq yeni insanlarla tanış olmalı idim və ən əsası qrup uşaqları ilə tanış olmalı idim. Bu hiss məni içdən-içə yeyib bitirirdi. Düşündükcə ürpərmə gəlirdi mənə və tez fikrimi başqa şeylərə yönləndirməyə çalışırdım. Əvvəllər insanlarla necə ünsiyyət qururdum tamamilə unutmuşdum. Bircə o yadımda idi ki çox deyib-gülürdüm. Mən də dedim ki mizahi yöndən onlarla ünsiyyət qura bilərəm bəlkə və boom new persona unlocked. Qrup uşaqları ilə qaynaşmağı bacardım amma öz xarakterimin bir qismini yenə itirdim. Bəlkə də hamısını itirmişəm. Bilmirəm xəbərim yoxdu xd. Artıq həmişə deyib-gülən insanam əvvəlki kimi amma içimdən gülmək gəldiyi üçün yox, pandemiya dövründəki halıma çevrilməkdən qorxduğum üçün çox gülürəm.

Update kimi gələn yeni xüsusiyyətlərim də var məsələn. Empatiya qura bilirəm artıq amma bunun mənə müsbət təsiri yoxdur heç. Sadəcə başqalarına görə çox fikirləşməyə başlamışam və onların dərdini öz dərdim kimi düşünüb günümü qara edirəm. Digər xüsusiyyətim isə laqeydliyimdir. Çox laqeyd və duyğusal (?) olmuşam amma vecimə deyil aq. Deyəsən...

Özümü get-gedə başımı itirirmişəm kimi hiss edirəm. Bütün bu başdan aşağı yazdıqlarım və yaza bilmədiklərimin hansının əsl xarakterim olduğunu tapmağa çalışıram amma sonuç bok. Hamı ilə artıq Empatiya qura bilirəm amma özümü hələ də anlaya bilmirəm. Necə belə vəziyyətə gəldim çıxdım onu da anlamıram aq. Çox böyük boşluq hissidi bu. Uzaqdan xoşbəxt görünürəm, daxildən də xoşbəxt hiss edirmişəm kimimə gəlir amma lap dərinlikdə bir yerdə nə isə mənə bir şeylərin düzgün işləmədiyini deyir.

Hətta bəzən elə olur ki necə davranmalı olduğumu unudub robot kimi qalıram error verirəm. Məsələn o gün anam ilə normalda necə danışdığımı unutmuşdum deyə duyğusuz və ifadəsiz bir şəkildə danışdım. Səs tonum da düz idi. Yaxud da çoxdandır danışmadığım dostumla hislərlə bağlı bir mövzuda söhbət edərkən mənə dönüb "sənin belə dərin düşüncələrinin olacağı ağlıma gəlməzdi" dedi və o an anladım ki səhv cümləni səhv adama demişəm. Xarakterimlə bağlı ona spoiler verdim sanki ala.

Uzaqdan baxan mənə qəribə deyir ki elə olduğumun mən də fərqindəyəm amma məni qəribə edən şeyi hələ də tapmıram. Kaş tapsa idim də həyatıma normal davam edə bilsə idim. Bəlkə də normal olmadığımı düşündüyüm üçün "normal" saydığım insanların xüsusiyyətini özümdə cəmləyib adi və rahat həyat yaşamaq istədiyim üçündür bütün bunlar başıma gəlir. Bəlkə də şəxsiyyətimi ititmişəmdir artıq.

Əvvəlki kimi daş qəlbli olmaq istəyirəm amma qorxuram ki yenə başqa bir şəxsiyyət yaradaram özümə. Artıq çatdıra bilmirəm bunları. içimdə fırtınalar qopur sanki amma bu hisləri çölə yansıda bilmirəm. Real həyatda duyğularım barədə danışmağı heç sevmirəm çünki. O mövzuda ağzımı açmaq mümkün deyil hətta. Əgər ki danışmağa məcbur olsam o zaman başlayıram oğlan kimi danışmağa aq. Çünki əsəbimə toxunur duyğular.

Hal-hazırda beynimin içində o qədər dialoq gedir ki bilmirəm necə sonlandırım entrini. Bax elə buna görə çox düşünməməyi üstün tuturam aq

ikinci fikrim isə o idi ki sabah semestr mənə girəcək nəyi var. Heç nə oxumamışam. Nə pox yeyəcəm aq