--spoiler--
Hər şey şpilmanın polşa radiosunda şopenin əsərlərindən birini çalarkən binanın almanlar tərəfindən bombalanması ilə başlayır. Ardından yəhudilərin gettoya köçməsilə onlar üçün çətin günlər başlayır.
hər kəsin ölümə məhkum olduğu bu dövrdə şpilman həyatını iki şəxsə borcludur: ailəsi ilə digər yəhudilər ölüm düşərgəsinə göndərilərkən onu qatara minməkdən son anda xilas edən yəhudi polisinə və sovet ordusu varsava yaxınlaşdığı vaxtda ona kömək edən alman generalına.
film boyu bir çox səhnədə insanın gözləri dolur, bəzi səhnələrdə heç sözə belə ehtiyac olmur. insanın boğazı düyümlənir, udquna bilmir. filmdə mənim ən çox bəyəndiyim iki səhnə var.
bütün ailəsi qatarla ölüm düşərgəsinə göndərildikdən sonra xilas olan şpilmanın şəhərə geri qayıdıb dağıntılar arasında hər addımda cəsədlərlə qarşılaşdığı səhnə. burda şpilmanın dağılmış şəhərdə yalnız və kimsəsiz qaldığını görürük. artıq heç kimi olmayan şpilmanın göz yaşları insana çox ağır bir təsir bağışlayır.
məncə, filmin digər ən yaxşı səhnəsi alman generalı ilə qarşılaşdıqdan sonra şpilmanın pianinoda ifa etməsidir. həmin səhnə ilə birlikdə sanki filmi ən başdan bir daha izləyirmiş kimi hiss etdim.
(youtube: 
)
)--spoiler--