3. Gözümü açandan gördüyüm insana layiq ola bilməməyin acısını yaşayıram içimdə. Bu layiqlik hissi o ağrıdıqca, pis olduqca daha da yaralayır məni. Mən ona sarılıb, onu nə qədər çox sevdiyimi bildirə bilmirəm, peşman olduğum şeylərdə sən pis olma, mən çalışacam hər şeyi yaxşı edim deyə bilmirəm. Hər gün onunla bağlı nələrisə düzəltmək onu yaxşı edə bilmək üçün, möhlət istədiyim tək varlıq Allahdı. Özüm öz içimdə özümə dediklərimi, əlimi açıb Allahdan istədiklərimi ona heç cürə bildirə bilmirəm. Anamı itirəcəyim gün məncə içimdəki uşağın son nəfəsi aldığı gün olacaq. O yaşlandıqca, ağrıdıqca o uşaq içimdə can çəkişir sanki, o uşaq etdiyi hər səhvə görə peşmandı amma bunu bildirə bilmir. Ana itkisi qol qanadın qırılmağından başqa bir şey deyil. Kaş o ağrımazdı, yaşlanmazdı, mən bütün dünyanın dərdini çəkərdim amma mən pis olanda həmişə mənə dayaq olacaq anam həmişə cavan qalardı, heç vaxt xəstələnməzdi.