5. əsəbləşib var gücümlə çantaya bir təpik vurdum. buda halisünasiyadır deyib evimizə keçdim. bəlkədə yatıb dincəlməliydim. hamısı yorğunçuluqdan ola bilərdi. qəribəydi.. qulağıma əcaib səslər gəlirdi. evimizə daxil olduqda qəribə bir məxluq gördüm. məni görən kimi sağa sola tullanaraq keyfiyyətsiz replikalar söyləyirdi. ehtiyatlı davranmalıydım. evimizi bu yaratıqdan xilas etməliydim. mətbəxdən oxlovu götürüb məxluqun üstünə atıldım. var gücümlə başına doğru zərbələr endirməyə başladım. başını tutub ağlamağa başladı.yaxından baxanda anladım ki bu primat balaca qardaşım imiş. "oh my god!" deyə qışqırdım. qardaşıma nə olmuşdu belə? internet uşağın səviyyəsini aşağı salmışdı. amma gec idi. başından qan axırdı. burnunun suyunu çəkə-çəkə atamın yanına qaçdı. vəziyyət yaxşıya doğru getmirdi. atam əsəbi halda sərt addımlarını yerə çırparaq üstümə doğru gəlirdi. atamın cavanlıqda maraton üzrə çempion olduğunu nəzərə alsaq, ondan qaçmaq məntiqsiz olardı. parlaq zəkama güvənirdim. şirin dilimi işə salmalıydım. qollarımı yana açaraq atamın üstünə doğru qaçaraq getdim:

-canım ataaaaa..

ağzımın üstündən yumruğu yapışdırmışdı. o dəqiqə yerə sərilmiş, ardıncada atam üstümə çıxaraq məni şillələməyə başlamışdı. zalım oğlu eləbil nusret idi ət şillələyirdi. huşumu itirirdim yavaşdan..

oyandıqda tək yadımda qalan anamın məni onun əlindən zorla alması idi. sifətim yaman göynədirdi. keyimişdi. zibil.. yenə başım sancırdı.. beynim.. çox ağrıyırdı.. divanda məni uzandırıb üzümə buz qoymuşdular. qardaşım ortalıqda yox idi. atam isə mətbəxdə anamla mübahisə edirdi:

-rədd et dedim onu. işəyaramazın biridi. artıq pul çatdıra bilmirəm. tullayacam maştağaya getsin

-sən necə atasan? heçmi pis olmursan? günah deyilmi bəs?!

birazda mübahisə etdikdən sonra atam qapını çırpıb getdi. anam hönkür-hönkür ağlamağa başladı. niyə ağlayırdı axı görəsən? məncə atam əla boksyordu. əksinə sevinməlidi. bəlkə də sevinc göz yaşları tökürdü. ayağa qalxıb valideynlərimin yataq otağına keçdim. güzgüdə üzümə baxdım. botoksla ərsəyə gəlmişdim eləbil. yatağa uzanıb yatmaq, dincəlmək istəyirdim. yatağa tullandım. altan şüşə səsləri gəldi. əyilib baxdıqda boş içki qabları gördüm. ailəmi buna görə sevirəm. geri dönüşümü mənimsəyərək təbiəti qoruyurdular. xəyallarla birlikdə yuxuya dalırdım.

gecənin ilərləyən saatlarında, səhər çağı oyanmışdım. əla hiss edirdim özümü. ruhum quştək yüngülləşmiş, zəkam daha da parlaqlaşmışdı. bunun şərəfinə telefonumda ceyhun zeynalovun "maaş günü" mahnısını açıb polnu xod qoşaraq rəqs etməyə başladım. birdən arxadan bir zombi kürəyimdən yapışaraq məni çəkişdirib telefonu əlimdən alıb mahnını söndürdü. cəld tərpənərək başımı tutub divarın küncünə sığındım.parlaq ideyalarla dolu mükəmməl beynimi ondan qorumalıydım. amma yox.. bu anam idi. sən demə yanımda o da yatıbmış:

-oğul nə edirsən sən?! atan yatıb axı indi durub əsəbləşəcək.

-acımışam ana, dönər istəyirəm

-gəl gedək sənə kolbasa çörək verim. həmdə vitaminlərini iç. yoxsa arıqlayarsan yenə

kolbasanı o qədər də sevmirdim. amma anamın xətrinə yeyərdim. səssizcə mətbəxə keçib əyləşdim. on dəqiqə sonra artıq qızarmış kolbasa çörəyim mədəmdə idi. vitaminlərimidə içdikdən sonra ağırlaşmışdım. başım ağrıyırdı. bəlkədə beynimin oksigenə ehtiyacı var idi. balkonda oturub telefona girdim. ordum bir həftəydi ki, mənə ehtiyac duyurdu. onların hal əhvalıyla maraqlanıb düşmən məntəqələrini məhv etdikdən sonra mariya yadıma düşdü. ona mesaj yazmağa qərar vermişdim, amma nə yazacağımdan əmin deyildim. cəsarətli olmalıydım. nə də olsa, o vodka yoldaşım idi:

-evə gələndə çörək alım?

təxmini üç dəqiqə sonra cavab gəlmişdi:

-dont forget vodka))

məni öz silahımla vurmağa çalışırdı. diqqətli davranmalıydım. düşmən sirrini öyrənmək üçün daha çox yazışmalı idim bəlkədə. biraz keçməmiş sonrakı mesajını atmışdı:

-indi necəsən? yaxşısan?

-yaxşıyam. nə olmuşdu ki?

-yadından çıxıb?

-nə dediyini başa düşmədim mariya

-mənimlə ayrıldıqdan sonra yolda gedən turistlərin çantalarını əlindən alıb qışqırırdın(gülüş emojisi)

nə danışırdı bu SSRI nümayəndəsi?! heçnə anlamırdım. məntiqimi işlədərək turist axınının ölkəmizə olan maddi xeyrindən danışmağa başladım. o isə gülüş emojisiylə reply edirdi. onsuzda gülməkdən başqa bir şey bacarmırdı. üstəlik sabah mənimlə görüşmək istəyirdi. sevgimiz getdikcə yeni pillələrə dırmanırdı. yaraşıqlı görünməliydim. bu sifətlə cəmiyyət içərisinə çıxmağa utanırdım. amma sevgi qurban tələb edirdi. görüş yerini təyin etdikdən sonra sağollaşdıq..

güzgünün qarşısına keçib yaralarımı təmizləməyə başladım. tumbuçkadan atamın üzqırxan maşınını götürüb saqqalıma düzəliş etdim. saçımada hacı şakiri sürtüb formaya saldım. geyim olaraq kostyum geyinib qalstuk taxdım. saatlar sonra hazır idim. yunan heykəlləri qədər gözəl idim. qızlar artıq qarşımda aciz idi. möhtəşəmliyimə dayana bilməyəcəkdilər. amma mən çox rəhmli idim. buna görədə saçımı daha az darayaraq yaraşığımdan azaltdım. iyirmi qəpiklik parfümdən də istifadə edib metroya doğru yola düşdüm.bu dəfə fərqliydi. insanlar mənə baxıb gülürdülər yol boyunca. metroda vəziyyət daha da gözəlləşmişdi. hərkəs mənim möhtəşəmliyim qarşısında zəif qalmışdı. hərkəsin gözü mənim üstümdəydi. uzaqda yerləşən stansiyaların melodiyası bu xoş auranı daha da yüksək səviyyəyə qaldırırdı..

içərişəhər stansiyasında düşüb parkda gözləməyə başladım. ağaclara baxdım, qazona baxdım, fəvvarəyə baxdım. hamısı yerindəydi. bu görüş qüsursuz olmalı idi. amma o yenə gəlmişdi.. niyə axı həyat?! nə üçün yenə pozdun bu ahəngi?! "şübhəli şəxs" yenə çantasıyla birgə üstümə doğru gəlirdi. artıq üzləşmə vaxtı gəlmişdi deməli. sarı pişiyim gəlməmiş onun işini bitirməli və daha sonra nişan tədbiri üçün banket zallarının qiymətləriylə maraqlanmalıydım. bunları düşündüyüm anda ilk hücum cəhdi "şübhəli şəxs" tərəfindən gəldi..