29. Ailə üzvlərini sevə bilməməkdir.

O qədər xoş anlarınız olmayıb, gününüz ancaq dava-qırğın, pis sözlərlə keçib ki, içində bir yerdə hamısına nifrət bəsləyirsən. Yeri-vədəsi gələndə etdiyin, yaxud etmədiyin hərəkətlərindən başa düşürsən ki, sən onları sevmirsən. Sənə lazım da deyillər. Hətta ayrı qalıb vaxtaşırı görsən daha yaxşı olar.

Evdə hamımız xəstəyik, bir az babatı mənəm. 1 qram vecimə deyillər. Evdə ən yaxın gördüyüm adam ən azından bəzi düşüncələrimiz ortaqdır deyə bacımdı, o da su istəyəndə ölə-ölə verirəm. istəyirəm deyim ki, dur özün götür. 40 dərəcə qızdırma ilə yanırdı, özü durub özünə soyuq su hazırlayıb alnına qoydu. Heç içimdən keçmədi deyim ki, ver mən edim.

Gəlmir. Heç birinı yaxşılıq etmək içimdən gəlmir. Əvvəl çox yaxın olub sonra aran dəyən dostun olur e, barışsan da əvvəlki kimi yaxın olmursuz. Ev əhli ilə münasibətim o formadadır aşağı-yuxarı. Mənə yaxşı təsir etmirlər, məcburiyyətdən danışıram, ya danışmıram.
Arada anama belə acımasızlıq edə bilirəm. Yaxşı rəftar bəsləmirəm xırda şeylərdə.
Niyə onlara yaxşı davranış sərgiləyim axı? Nələrinə? Hansı xüsusiyyətlərinə görə? Ailə, qan bağı-zad temaların önəmsəmirəm. Artıq boş şeydir mənim üçün.
Çox istəmirəm? Əlbəttə istəyirəm. Amma normal ailə münasibəti olan fərdlər arasındakı çox istəməkdən deyil bu. Doğulandan bəri hər gün gördüyün, hər şeyini bildiyin adamlara göstərdiyin "istilik" və öyrəşilmədir.

Bayaq bacımla yol gedirik, karopkada pişik balaları görüb cumdum sığallamağa. Sonra dedi ki, incimə, amma mənə səmimi gəlmirsən. Niyəsin soruşanda qayıtdı ki, dünən qızdırmadan yanan mənə göstərdiyin rəftardan sonra pişiklərə olan sevgin mənə düzgün gəlmir.
Oturub izah eləmədim ki, onlar daha doğmadı, vallah. Onları sığallamaq üçün sinov gedirəm. Sənə nəsə edəndə canım çıxır. O qədər iyrəndirmisiz ki özünüzdən.

Niyə belə olduqlarını bilmirəm? Bilirəm. Başa da düşürəm, hiss də edirəm. Amma artıq maraqlı deyil. Heç kimi çəkə bilmirəm. Heç kimin toksik ürəkbulandırıcı axmaq fikirlərin götürmürəm. Deyirəm mən sənlə danışmayacam, sən də danışma. Ancaq zəruri hallarda: filan şey hardadı? Evə gələndə nə alım-filan.

istəyirəm onlara olan nifrət, kin-küdurətimi harasa töküm, canım qurtulsun, belə yaşamaq sıxır. Amma hara? Necə? Zibil deyil ki, yığıb aparıb yandırasan. Mənim olan hisslərdir. Məni formalaşıran, məni düzəldən.

Məni ailəmdən ən çox çimsindirən şey, nələrisə düzəltməyə çalışdığım halda içinə pox qoymalarıdı. Dəfələrlə olub. Lap çox. Ha istəyirəm yaxşı münasibətimiz olsun, ha istəyirəm aramız düzəlsin az da olsa, görürəm yox, olmur. Məcbur olmur. Alınmır. Hətta daha pisə gedir. Bir-birini daha çox tanıdıqca hər şey daha da çökür. Hər şey geriləyir. inkişaf etmək əvəzinə.
Ona görə də əlimi üzmüşəm. Əvvəlki kimi isti münasibət cəhdlərim yoxdu. Soyuq sakit münasibət bəsimdi. Təki hər zibilin üstündə dava çıxardlb əsəblərimi və günümü korlamasınlar. Məni o auraya, o xarabalığın içinə salmasınlar. icazə versinlər günün sonu evə gəlib heç nə olmadan səssiz-səmirsiz yata bilim. Öz yüküm özümə bəsdi, bir də onların dırıltısını qaldırmaq çilədən çıxardır.

O pişik söhbətindən sonra da özümü sorğuladım neçə saat, doğrudan da pis insanammı deyə. Hələ dəqiq nəticəyə gəlməmişəm.