246. 5 il filan əvvəl bu başlığa yazmışdım amma sonralıqca sildim o yazdığımı. O vaxtlar yalnızlığın nə olduğu artıq anlamağa başlamışdım amma heç cürə içindən çıxa bilmirdim. Əksinə bataqlıq kimi daha batırdım, kömək etməyə çalışanlara qarşı da aqressivləşirdim. indi isə illər sonra daha fərqli bir bucaqdan fikirlərimi yazmaq istəyirəm. Bəlkə kimsə oxuyar və az da olsa ayılmasına səbəb olar. Ən azından gec olmaz və daha tez bir müddətdə çıxar içində olduğu burulğandan. Çünki, həyatda insanı mental olaraq ən məhv edən ən axmaq şeylərdən biridi yalnızlıq. içində olanda ayrı, ondan çıxdıqdan sonra belə ayrıca əzir insanı. Əslində təkcə yalnızlıq yox, depressiya filan da içinə daxildir bunun amma yazdıqca görəcəm görüm hara qədər gedə bilirəm. Uzun müddətdir də yazmıram sözlüyə amma bunu yazmaq istədim ki, bəlkə bir insana kömək göstərər.
Düz 6 il boyunca, yalnızlıqla boğuşdum və bəlkə 10 ildən də çox bir zaman ərzində də depressiyadan əziyyətdən çəkdim* hələ də böyük ehtimalla izləri var üstümdə . Hamısı da yığıla-yığıla oldu böyük bir dağ. Demək olar ki, məhv elədim həyatımı öz əllərimlə. Bəlkə də ola biləcək ən maraqlı 6 ilimi puç elədim getdi. Bilə-bilə içinə girdim amma necə bir bəlaya özümü saldığımı çox gec anladım. 6 il ərzində hər kəsdən uzaqlaşdım. Heç nə etmirdim, sanki həyatımı dondurmuşdum. Yaxınıma gəlib, əlini uzadanlara da az qala peşman elədim kömək etmək istədikləri üçün. Əslində qətiyyən tək qalmaq istəmirdim amma necə içinə işləyirsə bir yerdən sonra olur sənin komfort zonan. Nə qədər mızıldansan da rahat olur sənə tək qalıb, heç nə etməmək. Yenidən insan içinə çıxmaq, yenidən cəhd eləmək, yenidən yıxılmaq qorxuları filan ilk baxışdan çox ciddi görünməsə də əzilmiş, dəfələrlə yıxılmış və artıq yorulmuş biri üçün çox qorxulu hisslərdir. Mənim üçün də elə oldu. Guya nəyisə "sübut" etməyə görə edirdim bunu amma içdən-içə bilirdim səbəbini. Sadəcə üzləşə bilmirdim. Ancaq, bir gün üzləşdim. Bir gün içində oldu özü də hamısı. Bakıya gəldim, 11 illik, ən yaxın dostlarımdan biriylə görüşəcəkdim, səhərisi gün də konsertə gedəcəkdik amma o qaranlıq fikirlər yenidən dolmuşdu beynimə. Qayıdıb, gedirdim yenə Bakıdan. Daha doğrusu qaçırdım həmişə etdiyim kimi. Yol boyunca da ağlamaq tutmuşdu. Sahildən içərişəhərə qədər oradan da bayıla qədər iti addımlarla gedirdim. Çünki, hiss edirdim ki, qalmaq istəyirəm Bakıda, yenidən normal insan olmaq istəyirəm amma bunları etmək üçün keçməli olduğum yoldan qorxurdum. Rayona gedən taksilərin qarşısında dayandım. O taksiyə minsəm bu səfər həqiqətən də hər şeyin bitəcəkdi. Son şansımın olub, olmadığını deyə bilmərəm, münəccim deyiləm nəticədə amma ən azından növbəti bir neçə il ərzindəki son şansım olduğunu anlayırdım. Edə bildiyim tək şey güc bəla dostuma zəng edib, kömək istəmək oldu. Sonra isə taksi tərəfə baxmadan içərişəhərə doğru qaçmağa başladım ki, yenə fikrim dəyişməmiş gedim dostumla görüşüm və növbəti gün də həyatımda getdiyim ən bomba konsertlərdən birinə getdim. O gündən sonra cəmi 6 ay ərzində həyatımdakı hər şeyi dəyişdim. Dəhşət çətin oldu. Stressdən öldüyüm, başımı divarlara(məcazi mənada yox, ciddi-ciddi) vurduğum, özümü dünyanın ən aciz insanlarından biri kimi hiss etdiyim günlər oldu amma bacardım bunu. Normal bir iş tapıb, yenidən Bakıya qayıtdım. ilk dəfədi yalnızlıqdan, depressiyadan tamamilə uzaqlaşdığımı düşünürdüm amma Bakıya geri qayıdandan sonra yalnızlığın, depressiyanın verdiyi fəsadları daha yaxşı görməyə başladım. Çünki, artıq dostum qalmamışdı. Bəziləriylə ümumiyyətlə əlaqəm kəsilmişdi, bəziləri ölkədən çıxıb, getmişdi, bəziləri evlənmişdi və s. Tək ortaq nöqtələri o idi ki, hamısı həyatında bir səviyyəyə gəlmişdi. Mən isə çox geridəydim hamıdan. 6 il sonra komadan ayılmış bir insan idim. Bir neçə gün əvvəl bunu dibinə qədər hiss etdim. O 6 il ərzində nələr itirdiyim daha da aydın görə bildim. Dediyim kimi yalnızlıq içində olanda ayrı əziyyət çəkirsən amma içindən çıxanda da verdiyi fəsadları görüb, yenidən ayrı cür əziyyət çəkirsən. 6 il ərzində düşünürdüm ki, mənim hər şeyim Bakıdadı. Ora qayıtdığım an hər şey düzələcək. Halbuki, artıq bu şəhərdə belə demək olar ki, heç kimim qalmayıb, ilk dəfədir Bakıda belə yalnızam. itirdim hamını. Nəinki insanları, bir insan üçün ən dəyərli mövhumatlardan biri olan "zaman"ımı itirdim. Özü də nə az nə çox düz 6 ilini. Bir dəqiqəsi belə geri qayıtmayacaq artıq. Geriyə dönüb, baxmağın da bir mənası yoxdur amma insanıq nəticədə. istər-istəməz baxırsan və geridə qoyduqlarımın verdiyi yükün ağırlığını indi çox daha yaxşı hiss edirəm. Təmir oluna bilməz bir şeydimi? Məncə yox amma təmiri üçün ediləsi şeylər çoxdur, özü də həddindən artıq çox və bu yolda təmir olunmayacaq nüanslar da olacaq. Bunun hamısına özünü hazırlamaq da heç asan deyil. Həyat bitməyib nəticədə amma yaşanmamış bir çox şeyi itirdiyini bilmək insanı yeyir içdən. indi düşünürsən ki, "mən axı niyə 6 ilimi belə asanlıqla tulladım çölə?". Hal-hazırda isə az-çox bilirəm nələr etməliyəm amma bunları etmək üçün artq dayanacaq bir saniyəm belə qalmayıb. Bir anı belə itirə bilmərəm və itirmək də istəmirəm. Növbəti 6 il də başıma nə gələcəyini bilmirəm amma tək sevindiyim nöqtə orasıdır ki, artıq nələrisə yaşayacam. Bu pis də ola bilər, yaxşı da amma əsas odur ki, yaşayacam. O 6 il ərzindəki kimi yaşamadan itirməyəcəm bunları.
Həyatınızın hər anının, hər hissəsinin, içində hər bir parçasının, hər bir nüansının qədrini bilin. Nələrisə edin, nəticəsi pis də ola bilər, yaxşı da amma əsas odur ki, dayanmayın. Çünki, dayandığınız an yenidən hərəkət etmək göründüyü qədər asan deyil.