Yəqin belə olardı:
Jakuzi- koca bir saçmalık
(youtube: 
)
dinləyərək yuyunub çıxardım və daima aynaya baxıb gah "sən güclüsən" deyib, gah da ağlayan mən bu dəfə aynaya baxıb özündən üzr istəyərdi, son dəfə əli ilə aynadakı simasının saçlarını sığallayırdı. Kolidora keçdim. Qonaq otağındakı ailəmə son dəfə baxdım, nəsə evdəkilər seçki barəsində diplomatik danışıqlar aparırdılar. Gözüm otaqdakı çərçivələrə sataşdı. Uşaqlığım gözümün önündən keçdi. O qayğısız uşaqlığım..Dözə bilmədim, ruhum təkrar bu evə gələ bilər mi, bilmədim. Otağıma keçdim və Otaqda hər şeydən xəbərsiz olan pişiyi qucaqlayıb öpərdim, əminəm ki, çox vecinə almaz və boş qabı göstərib yemək istəyərdi. Olsun, onun üçün də darıxacağam. Qulağı eşitməsə də dərdimə qulaq asıb gözləri ilə "Bu da keçər, narahat olma" deyirdi sanki. Yoxsa bu mənim hər kəs tərəfindən eşitdiyim bir söz idi və beynimə yerinmişdi. Görünür, bu yalanlara çox tab gətirə bilməyəcəyəm.)Saçımı açıq tökdüm, Uzun bir don geyindim, əsən küləyin paltarımı və saçımı dalğalandırmasını hiss edəcəkdim.
Pəncərəyə yalın ayaqlarla çıxdım.
Aşağıya gözlərimi zillədim,
Özümə "hazırsan mı ?" Dedim və iç səsim "yox" deyə fısıldadı, "buna məcbursan" deyərək bağırdı. Düzü necə bu həddə gəldim bilmədim, sanki ayaqlarım özünü at deyə məcbur edirdi.
Bədənim yorğun , zehnim tükənmişdi.
Pəncərədən oradakı mənzərəyə doya-doya baxırdım.
https://drive.google.com/file/d/1xKq37CQHediw3Apr9okcTVY77eqXXgTM/view?usp=drivesdk
Gözlərimi ala bilmirdim. Amma diqqətlə baxdıqda bir evdə qalmaqal gördüm. Ana uşağını döyürdü. Birində Ata gənc oğlanı danlayırdı. Bir evdə nişan, bir evdə fərdlər arasında dava idi. Biri dəlilərcə rəqs edir, biri ağlayırdı. Sanki gözümdə həyat kadrları canlanırdı və özümə deyirdim mən də onlardan biri olacam, sadə və sıradan biri. Hər kəs kimi gəlib keçəcəm bu dünyadan, tez ya da gec olmağının nə fərqi var ki?! Dünya bizi belindəki birə kimi çölə atacaqdı.
Əlimə nəsə dırmaşırdı, bu qarışqa idi. Heç özü də bilmirdi hara gedirdi. Ən azından azad idi, heç kimi eşitmirdi, emosiyası da yox idi ki, mənim kimi ölümlə uc-uca qalsın. Qarışqaya qısqanırdım özümü.
Səsə başımı qaldırdım, yağış yağırdı. Artıq torpaq iyisini hiss edirdim. Buna qarşı zaafım var. Sanki təbiət də özümü atmağımı istəyirdi. Mən kainatı, kainat da evrenə yaydığım hislərimlə ,bəlkə, məni istəmirdi. Ətəyimi uclarından qaldırıb atılmağa hazırlaşırdım ki,
Anam səsləndi: "Düşbərə hazırdır"
Qaqa, məni saxlamağ olaaar?! "Qatığa sarımsaq tök deyib" mətbəxə tərəf qaçdım. Nəysə, bu gün də ölmədim.)
şərhlər: