17. 1 ci sinifə gedərdim təxmini, yenə klassik qonaqlıq günlüklərində mənlə yaşıd, 2 tərəfdən kəskin batıqlı qəmzələri olan bir qıza, guya özümün ixtira elədiyi oyunları oynamasını təşviq edirdim, xeyli sonra qızla oynamağın başını buraxıb, balkonun ağzındakı pəncərədə oturdum, qızı uzaqdan gözətləməyə vaxtım olmuşdu, üzündəki təbəssüm hələ bir dəfədə olsun dayanmamışdı,düşünürdüm ki, hamıya "mənim qəmzələrim vareee, baaax" deməyə cəsarəti olmadığı üçün, üzü ancaq gülümsəmə modunda qalmışdı, balkondan gələn narıncı-ala rəngli günbatımı, yanağındaki assimetrik qəmzələrə yansıyır, onlar da elə hey batırdı.
bir azdan yenə yanına qayıdıb, qəmzələrinə komplimet eləmək istəyi içimə dolmuşdu, təbii 1 ci sinifdə bunu necə eliyəcəyimi bilmədiyimə görə pramoy barmağımı o dərin qəmzəsinə salıb "oydaaa nə zordu" demişdim, qız daha da içdən güləndə qəmzələri yenə, bu dəfə daha dərindən batdı. gözləri parıldıyırdı sonunda biri fərqinə vardı deyə, sonra, elə bil ki, illərdi buna hazırlanıbmış kimi başladı danışmağa qəmzələri haqqında, cart cürt sonda qayıdıb dediki, atalar uşaqları doğulanda çox sevinir deyə çıxırmış "gül baxım səndə var?" donub qaldım, yox idi. axı olsa idi, ona belə heyranlıqla baxmazdım, çox üzüldüm niyə sevinmiyiblər mən doğulanda? özümü yersiz günahkar hiss elədim və qıza heç nə deməyib otağdan gözü dolu qaçdım
bu dəfə atam başqa adam imiş kimi göründü gözümə, axı məktəblərdə yalan danışma aksiyasını keçirən o böyüklər indi niyə mənə yalan danışıllar? deyə az qala qışqıracıydım, atamda məni görən kimi tez yanına gətirib çay zad istiyirsən dedi, bu sualı uje qəlbdən verirmiş kimi gəlmirdi, sevmirdi məni. salmışdım beynimə, nəsə desəydi ağlıyacıydım, fikrimi dağıtmaq üçün televizora baxdım, "ekrana yaxın əyləşin!" deyən aparıcının sözü atamın yanından qaçmaq üçün bir bəhanə idi deyə, tez gedib televizorun dibində oturdum, ordada nəsə muğam müsabiqəsi var idi, qohumlar da yığışıb, "ə bu uluyure", "bax mən olsaydım keçirərdim bunu" deyə fikirlər yürüdür, nəticəsinə belə baxmırdılar, muğam oxuyanların zilə çıxması kiçik mənim hisslərinə tərcümə olmuşdu deyəsən, o orda dərin nəfəs alıb zilə qalxanda məndə ağlamamaq üçün içimdəki zilə qalxırdım.
yemək yeyəndə adəti üzrə uşaqları bir otuzdururdular qızda məni görcək sevinib gəldiki, məndə sənin yanında oturacam. mən "get vızıtda" baxışı atmağıma baxmayaraq qız gəlib yanımda oturmuşdu, bəyax heyranlıqla baxdığım qıza indi nifrətlə baxırdım, axı onun dədəsi onu niyə sevirdi? nə idi fərqli olan?
həmişə də bir əsəb pozan qohum olure riyaziyyatdan tupoy-tupoy suallar verən, soruşdu deyin görüm 9 5 neçə eliyir, həmişə 2 2 toplayan xanımça təkərə düşüb, 9 5 i stolun altında barmaqları ilə hesablıyana qədər mən pramoy 14 demişdim, bəhanə götürüb, sağlıq demişdilər mənə, buda ondan daha yaxşı olduğuma özüm üçün sübut idi, beləki, ordakı 7 yaşlı uşağın egosunu təxmin edə bildiniz, yada yox bu daha üst bir şey idi.
nəysə axır evə gedib çatanda, evdəkilər öz aralarında günün dəyərləndirməsini eliyirdilər, məni otağa yatmağa aparan anam üstümü örtüb söhbəti qaçırmasın deyə aşağı tələsdi, getdiyinə əmin olandan sonra nə vare qəmzə çıxarmağa deyib, keçib güzgünün qabağında yarım saat öz özümə gic kimi hırıldamışam, birinci işimə çox ciddi yanaşırdım, bir yerdən incə xətt olsa fso ordan da qəmzə çıxarmağa başlıyacıydım, sonra ha gül, ha elə, tutuzdura bilmədim, yanağıma olan focusu itirib, gözümə baxanda "nağarıram ə mən" fərqindəliyi ilə də 10 dəqiqə gözümə baxıb, həyat sorğulamışdım, ümidsiz idim çox, yerimə yaxınlaşıb, bütün gecəni barmağımı bir yerdə sabit saxlamaqdan başqa şansım yox idi, onuda edəndə anlıq izlər qoyur, mən isə sevinirdim, elə tam yerimə girəndə stolun üstündə təzə alınmış, hələ sellofanda olan pilka gördüm, tez şığıdım üstünə açıb heç düşünmədən saldım yanağıma, deyəsən o da təsir etməmişdi və üzülmüşdüm,
bu uşaq gün içində niyə bu qədər ümidlərini itirməyə məhkum oldu axı? və nəhayətki, gedib pilkanın ənkəsi, pendir yox özəlliklə qırmızı rəngli bıçağı götürüb, saldım yanağıma. ağrıdan gəbərirdim, üzüm qızarıb, göz yaşlarım gəlib o uğursuz qəmzə təcrübələrinin üstündən keçib izlərini silirdi, daha da dərinə batıra bilməyib bıçağı çıxartdım, yanağım çox azca deşilmişdi, qonşunun balkonundan düşən işıqla hərəkət etdiyimə görə qanı görə bilmirdim, elə bilirdim göz yaşıdı, sonra qonşu heç əsərimə baxmağa imkan verməyib işığı söndürdü, məndə getdim yatmağa, səhər duranda ağappaq yastığım qırmızı rəngə bürünüb, qan olmuşdu, ağzıma dəmir dadı gəlirdi, deyəsən damağıma qədər sala bilmişdim, anamı çağırmağa qorxurdum, çünki ağzımın içi bütün qan idi, qışqırsam töküləciydi, hamama qaçanda bəxtdən anam da orda idi, üzümə yayılan qanı görən anam donub qaldı, yerə bütün ağzımdakı qanı tökəndə də hələ şokda idi, ağlına daxili orqan zədələnməsi zad gəlib qorxudan bilmədi neynəsin, üzümü yuyanda kiçik dəliyi görüb, səbəbinidə demədim deyə oxlovla az qala 2 ci dəfə qan gətirənə qədər çırpdı, get gözüm görməsin cavabını alan kimi də qaçıb güzgüyə baxdım və budur, sadəcə balaca bir yara. heç qəmzə effektidə vermirdi. pay içini, bu xurafatı qəbullanmalı idim, atam məni bu qədər cəhdlərə rəğmən sevmirdi. buna mən və inancım qərar vermişdik,dədəmin fikrini heç soruşmadan, ki soruşsaydımda yalandan başqa cavab ala bilməzdim və beləcə, 5 ci sinifdə əslində əzələ deformasiyasından yarandığını biləndə, bunun tamamən mövhumat olduğunu dərk edəndə, 4 il mənasız bir xurafata bağlı qalmışdım, bu 4 ildə atamdan gizlin çox incimişdim, onsuzda sakit uşaq idi nolub daha da sakitləşib deyirdi, düzdü elə çoxda görmürdüm o vaxtlar, bu fərqinə varış anı məni utancdan yanağıma basdığım bıçaq kimi yerin 7 ci qatına soxub, ən ali umbaylıq hissini yaşatmışdı.
xurafat deyəsən illər sonra tutub, uşaq ağlı ilə bir qəmzəyə görə idi sevilməmək, indi bir qəmzədəndə artıq səbəblər və hisslər...