248. içimdə dolmayan, qara dəlik kimi məni udan emosional bir boşluq var. həyatımda aşağı-yuxarı çox şey qaydasında olsa da, normal düşünəndə kədər və yalnızlıq dalğaları gəlir. adsızinsan sindromuna tutulub heç kim yanımda yoxdur, insanlar ikiüzlüdür də demirəm. kifayət qədər yaxın olduğum, dərdimi bölüşə bildiyim insanlar var. amma emosional boşluq və təklik hissi keçmir.
"taxi driver" filmindəki sitat yadıma düşür hər dəfə.

bəzən dramaqueenlik edirəm kimimə gəlir. sonra fərqinə varıram ki əslində hamısı basdırdığım, hər şeyi qaydasına salım deyə görməzdən gəldiyim duyğulardır. yatmış vulkan kimi günün birində oyanıb partlayır.
bpd yorur. çox yorur.
insanlarla münasibətlərdə tarazlığı saxlayım deyə çırpınıram, yenə də yanlış anlaşılma ilə hədər olur hər şey. qopan ipləri bağlayım deyə tükənirəm. özümü, ya insanları sorğulayım bilmirəm. oskar uayldın "qızılgül və bülbül" hekayəsindəki bülbül kimi hiss edirəm bəzən özümü.
düşüncələr içindəyəm, kaş özümə barama hörüb orada qalsam.