92. Bayaq içərişəhərdə skamyada oturarkən narıncı bir pişik sanki belə də olmalıymış kimi çıxdı oturdu qucağımda. Yerin rahlayıb üstümü iylədi, başladı hoodie'nin yaxasını yalamağa. Ciddi-ciddi dəqiqələr boyunca durmadan yaxamı yaladı, özümə də qəribə gəldi ki, niyə belə edir. Bəlkə də, vurduğum ətirə görə idi, bilmirəm.

Sonra da başın qoyub 1 saatdan çox yatdı qucağımda, mən də söhbət edə-edə sığalladım.

Hər zaman ağızdan-ağıza "pişiklər ağrını hiss edirlər. gəlirlər ki, o ağrını alsınlar" sözün eşidirdim, digər tərəfdən də narahatlığı, stress və anxiety'ni azaltdıqlarını oxuyurdum. Dekabrın ortalarından bəri bir tərəfdən gördüyüm yuxularım, bir tərəfdən də fiziki ağrılarım gündüzlərim cəhənnən, gecələrimə də, bildiyin, təcavüz edirlər. 4-5 saat yuxu yatanda papağımı göyə atıram. həkimin biri o yandan məni heç bir müsbət reaksiya vermədiyimçün artıq stasionar müalicə almağımı təklif edir, o biri də oturub gözləyir ki, haçan gedib təzədən yoxlanışdan keçib müalicə kursu götürəcəm. Bütün bunlar olarkən heç gözləmədiyim anda bunun olması, ibnənin mışıl-mışıl uzanması, onu sığallamağım bütün dərmanlardan çox daha effektiv təsir göstərdi.
Çoxdankı arzumdu pişik sahiblənmək. deyəsən, artıq vaxtıdı.
(bax: günü gözəlləşdirən anlar)