17. yazmayazaqdım, amma bu başlıq aldı apardı məni uzaqlara... ta 2000-lərin əvvəli idi. məktəb vaxtı sinifin ən kasıb uşaqlarından biri idim, bəlkə də ən kasıbı. hamı böyük tənəffüsdə yeməyə gedəndə, ki bizdə o vaxtı 20 dəq olurdu, mən bir dərsdən/sinifdən o birisinə keçirdim sadəcə. 10-cu sinifə kimi heç bir dərsdən qaçmamışdım, uşaqlar məni nümunəvi biri kimi göstərirdi, halbuki mənim nə maddi gücüm, nə bir kimsəm yox idi ki, nəsə olanda gəlib arxamda dursun. günlük məktəbə gedəndə o vaxtın pulu ilə 4 məmməd pul verirdilər evdən, vəsəllam. indinin pulu ilə 80 qəpik. bir məmməd o yana, bir məmməd bu yana, 250 manata jeton ( köhnə göy yumru plastik), vse geriyə qalırdı, 1500... 30 qəpik yəni. nə ala bilərdim ki? heçnə. su/kola bulki. bəzən də olurdu ki, heçnə almırdım, birdən nəsə olar, pul lazım olar. məktəb vaxtı telefonum heç olmadı. son siniflərdə day başı fanarlı nokia aldım.

bir dəfə, 8- ci sinifdə evdən paltar filan alıblar, hər şey normal, amma ayaqqabılar köhnə. dərsdə paralel partada oturan qız, o da sinifin ən varlı qızı, ayaqqabılarıma baxıb lağ elədi, yanındakı qız və yanımda oturan parta yoldaşım da gülüşdülər. aram zor idi hamısı ilə o heç, amma o moment çox pis olmuşdum, tutuldum heçnə deyə bilmədim, sfetofor qırmızısından fərqlənmirdi üzüm. qız gördü ki, pis olmuşam, başladı söhbəti zarafata salmağa, amma artıq gec idi. sonra bir dəfə xalam oğlu mənə paltarını verdi geyinməyə məktəbə. yəni mən geyinməzdim, amma o zaman ki maddi vəziyyət elə də super deyildi. ( indi də kasıbıq o heç)..
illər sonra unidə səliqəli geyinib gedəndə ( kostyum, plaş), qrupun ən avara, oxumayan uşağı qayıtdı ki, bəs filankəs, özünü gözə soxmağı sevirsən. onda heçnə demədim, çünki cavabı birbaşa hə olmasa da, mövzunu düz tapmışdı. özümü gözə soxmaq yox, qırılmış "kimlik" hissini geriyə almağa çalışırdım.

illər keçdi, almaniyaya gəldim, vəziyyətim elə də pis deyil.. yəni yenə də super yaşamıram. amma dəyişən bir şey var: 3 dənə qarderob və 20 dən çox ayaqqabı. hər mövsümə uyğun ən azı 4-5 dənə. elələri var hələ də qutudadır, nə vaxtsa açılmağıni gözləyir. və zamanla bir xasiyyət formalaşdı. günlük həyatda kimdəsə çirkli paltar və cırıq ayaqqabı görəndə nifrət edirəm, konkret hörmət qoymuram. məsələ imkan məsələsi deyil, çoxsu pintiliyindən və simicliyindən əyin-baş almır. yoxsa ki, silkələsən məndən də səndən də çox pul çıxar on(lar)dan. həm də istər-istəməz acı uşaqlıq xatirələridir. istəmirəm xatırlayım.

və zamanla başqa bir xasiyyətim də formalaşdı: kimə nə paltar, ayaqqabı verirəmsə (xeyrə-şərə), vəsəllam, geri istəmirəm. məndən çıxdısa, bitdi, qoy qalsın onda. dəfələrlə olub, qrup yoldaşlarıma təzə paltarlarımı vermişəm, geri istəməmişəm.

nəbilim, kasıbçılıq pis şeydi, hələ pal-paltar məsələsi.