275. insanların çoxuna dalbayov gözü ilə baxıb ciddiyə almadığım ancaq sonradan insanların mənim varlığımı sikləmədiyini gördükdən sonra çəkdiyim daxili əzablar beynimə işləmiş vəziyyətdədir. özümü hər şeydən yadlaşmış kimi hiss edirəm, hətta doğma ailəmdən də. insanlarla kontakt qurmağa çalışıram ancaq ya məni ciddiyə almayıb gülüb yola verirlər, ya da vapşem görməməzlikdən gəlirlər. bu hissi öldürmək üçün aylardır dəfələrlə cəhd etmişəm, hətta psixoloq yanına getməyi də düşünmüşəm amma evdəkilər əqli qüsurlu olduğumu düşünməsin deyə eləməmişəm. sosiallaşmaq da elə bir poxa yaramadı, çünki sosiallaşanda belə özümü təcrid olunmuş hiss edirəm. qısa müddətə rahatlıq verir ancaq. həyatımda müəyyən dəyişikliklərə getmək istəyirəm amma əlimdə nə lazımi resurs nə də motivasiya var, yusif kimi quyunun dibindəyəm, amma dəvəli karvan mənə gülüb keçir, insanlar da yoxmuşam kimi davranır. bu hissi bu il qırıb rahat bir həyat yaşayacağıma və hisslərimi də burda doğru dürüst başa sala bildiyimə ümidvaram.