"Aslanlar Şu anda yabancı yerlerdeler. Zürafaların bölgesindeler. Yavru zürafalar yetişkinlerin aksine civarı gözetleye bilecek boyda değiller. Zürafalar su içmeğe gittiginde yavrusunu diger anne zurafaya emanet eder. Ama aslan yavrunun pesinden kosarsa yavrunun guvene bilecegi kendi hızıdır." O boyda zürafəni 10 da biri qədər qısalıqda bir aslan necə yıxa bilər deyə Izləyə-izləyə həmişə o belgeseli çəkən o komandanın gecə harada qaldığını nə hiss keçirdiyi maraqlı gəlirdi. Orada olmaq istəyirdim. Qaz tıslamısından qorxan mən üçün parlaq fikir deyildi. Yeni bir kanal
Ölkəni dərinləməsinə araşdırib kamera ilə turlayanlardan olmaq istəyirdim. O albomlarda gördüyüm şəkillərle kifayətlənmək istemirdim.
Aparıcının uşağı hər keçən il ölkə gəzə-gəzə böyüyürdü. Mən yetim də divanda bir önə bir arxaya bir başıaşağı onu izləyə-izləyə böyüyürdüm.
Ürəyim dözmürdü, qəbullana bilmirdim. Mən bu xarabada ikən niyə mənim üçün dünyanın görünməyən o tərəfini görənləri izləyim? izləsəm belə onun çəkib getdiyi yerdə pause edib o qapının arxasında nə var idi, o şəkil nə məna ifadə edirdi deyib sorğulayırdım, elə sorğulayırdım. Çünki orada deyildim ki gedib o qapını açım. Ya da insanların üzünə diqqətlə baxım. içimdə həmişə mən gedib görəcəm hissi var.
Mənə görə bir yerdə məkan olaraq olmaq üçün ona toxunmaq lazımdır.
Bir parka gedirəm və orada göl var. Əlimi suya və ya oradakı çəmənliyə toxunmalıyam. Havasını içinə çəkmək bəs eləməz. Maşının pəncərəsindən baxmaq bəs eləməz. Saxladıb düşmək və orada az da olsa gəzinmək lazımdır. Düşüb elə şəkil çəkdirib getmək də yox.
Şəkil çəkdirəndən sonra gəzməyin, oranı gəzib dolaşdıqdan sonra şəkil çəkdirin. Yaşadığınız hiss üzünüzə həkk olunur. Bu o üzü və məkanı, yəni şəkli mənalı edir.