29. Hekayənin detalları tam yadımda qalmasa da, kiçik bir qismini belə xatırlamaq mənə hələ də utanc verir.

Azərbaycanın ən səfalı guşələrindən birisində məktəb illərinin 2-ci sinfini oxuyarkən məktəbimizin ən gözəl qızını sevirdim. Həmin qız mənim sinif yoldaşım idi və mən sinfin ən ucaboylusu və yetim kasıbı, o isə qısaboylu və bir az da varlıqlı olduğu üçün mən ən arxada o isə ən qabaq partada oturardı. Sinfimizin əlaçılarından biri mən idim, digəri isə o qız, amma heç vaxt bir-birimizlə doğru-düzgün ünsiyyətdə olmazdıq. Belə ki, səs tonunu indiyə kimi eşitdiyim milyonlarca desibel və melodiya arasında hələ də tanıyıram, harda eşitsəm "lan?!" deyə boylanaram. Çox bomba ünsiyyətimiz olmadığı kimi, sinfimizin oğlanlarının bir çoxu da o qızı sevirdi deyə, hamısını onun gözü qabağında döyüb, daşlayırdım, əlimə çubuq keçirib qovalayırdım, hamının başına oyun açırdım ondan uzaqlaşsınlar, onu "sevməsinlər" deyə. Hərçənd gözəlliyi laqeyd yanaşılmayacaq qədər gözalıcı və möhtəşəm idi. Nə isə, cananı bu qədər vəsf eləmək yetər.

2-ci sinfin qış vaxtları idi və mən hər şeydən xəbərsiz o qıza platonik sevgimi bütün aləmi atəşə verərək, onun yanında isə bir üfürük hava kimi davam etdirdiyim dönəmlərdə, bizi eyni hazırlığa qoymuşdular. Riyaziyyatdan hazırlığa o qızla eyni yerdə idim. Bu mənimçün o qədər möhtəşəm bir şey idi ki, hələ də anlatmağa cümlələr yetmir. Heç vaxt yağmur görməmiş bir yeraltı heyvanı kimi bu hissi necə təsvir edəcəyimi bilmirdim. Çox gözəl hiss idi, amma anlamırdım balaca yumruq boyda ürəyimdə nələrin olub bitdiyini, "bu artıq həmin fürsətdir!" deyə-deyə hər 2 gündən bir onunla hazırlığa gedib gəlirdim. Onunla çox danışmışdıq, çox şeyləri bölüşürdük. Hətta vurma cədvəlində 5-in vurmasını mən öyrətmişdim ona. Bizim vaxtımızda bilən bilir, vurma cədvəli məktəbə təzə başlayan anda qapaz kimi uşağın təpəsinə vurulmurdu. 2-ci sinifdə öyrədilirdi.

Hər nəysə, yenə belə bir günlərin biriydi. Hazırlıqdan evə qayıdırdıq(guya ev idi də, mən onu yola salıb sonra gedib axşama kimi sevincərək küçədə veyillənirdim, top zad oynuyurdum. Həftənin 3 günü mənim ən şad günlərim olurdu). Birdən qabağımızda yaşlı bir adam peyda oldu, mənim yanımdakı tanrıçaya tərəf yaxınlaşdı. Yaşlı, ağ saçları, çənəsində seyrək saqqal, gözləri dərinləşmiş, çənəsi batıq, alnı qırışlı bir dayday idi. Yaxınlaşdı-yaxınlaşdı, mən də təbii ki, bunu hiss elədim. Əzəldən təhlükəni sezməyi, təhlükə ilə yaşamağı, hər an ölümü, hər addımda əcəli hiss etməyi öyrənmişdim, evdəkilər sayəsində. Məsələn, günorta saat 2-3-dən sonra salondan mətbəxə keçmək olmazdı. Çünki evimizin polları cırıldayardı, yuxudan oynanan anam da məni ya uzaqdan haraylayır, bir neçə saniyədən sonra əlində o an ətrafındakı ən küt alətlə üstümə gəlir, ya da barmaq uvlarımda cırıldamayan pollara basaraq qayıtdığımı eşidib heç nə eləməzdi.

Nə isə, yaşlı adam bizə yaxınlaşan kimi gözəl gözlü mələk düz xətt kimi uzanan çənəsini qaldırıb, üzünü qorxu bürüdü. Mən də hər şeyi hiss edərcəsinə əlindən tutub arxamca dartıram, guya adamdan qaçırdıq. Mənə qışqırır ki, dayan, neynirsən və s. Mən isə özümü qızı düşmənlərin cəngindən xilas edən don ki xot kimi hiss edirdim, yel dəyirmanına savaş açmışdım(o vaxtlar hərçənd bu əsəri bilmirdim, ədəbiyyat bilgim bir neçə Azərbaycan nağılı, koroğlu-dədə qorqud lentası və bəzi anikdotlardan uzağa getmirdi).

Beləcə 10-15 metr qaçandan sonra adam da arxamıza addımlarını yeyinlətməyə yeltənmişdi. Mən isə artıq qaçış planımı mi6 agenti imişcəsinə əvvəldən hazırlamışdım. Hazırlıq binasına girəcək, pilləkənlərdən yuxarı, gəldiyimiz yerə, müəllimənin evinə özümüzü atacaqdım. O da polisə zəng edəcək, ya da başqa nə isə düşünəcəkdi.

Amma heç də belə olmadı, adam bizə arxadan yetişdi. Mənim göyün yeddinci qatından enmiş pərimin əlindən tutub özünə çəkdi, həmin anda da deyəsən qolunu incitmişdi ki, qızdan "ayy!" deyə bir nida eşitdim. Mən də əlim onun əlindən çıxdığı üçün yerə yuvarlanmışdım. Yerdən naməlum adama baxanda, qızı qucağına alıb apardığını gördüm. Cənnətdən atılmış məleykə isə yay kimi dartılmış qaşları və ox kipriklərini qaranlıq gözlərində günəş şüalarının atəşləyib mənə doğru tuşlamışdı. Bu vəziyyətə boyun əyə bilməzdim.

Ətrafıma baxdım, yerə düşmüş çantam, ətrafa saçılmış su qabım və bir neçə qəpik. Bunların işə yaramayacağını fikirləşib, yandakı daşlıqdan yekə 2 dənə daş götürüb məlikməmməd kimi divin üstünə şığıdım, amma səssizcə. Bu ovuna yaxınlaşan bir şirin deyil, düşərgəyə hücuma hazırlaşan yalquzaq canavarın hücumuydu.

Arxadan yetərincə yaxınlaşandan sonra daşın birini daydayın ənsəsinə, o birini də tez önünə keçib sağ dizinin altına var gücümlə sıxdım. Kişidən inilti səsi gəldi, deyəsən qolları boşalmışdı ki, qızı buraxdı, o da yerə düşdü.

Əlindən tutub qaldırmaq istəyəndə bir səs;
"derek, neynirsən?!?! Babama niyə daş atırsan?!?!" və səsin ardından boynumda hiss etdiyim şillə məni iflic etdi. Şillədən yan keçə bilmədim, şillə dəydiyi anda isə daydayın paçasının arasına bir yumruq atacaqdım, amma göylərdən gələn ikinci səs məni saxladı;
"dayan! Başın xarab olub?!"

Əlim eləcə qurşağıma paralel qaldı. Nə edəcəyimi bilmədim, söz də deyə bilmədim. Eləcə arxamı dönüb çıxıb uzaqlaşdım ordan. Dayday da nələrsə deyirdi arxamca, eləcə arxamca mırıldamaqlarını eşidirdim.

Həmin gündən sonra mənim günəşim bir daha hazırlıqlarıma doğmadı. Hazırlıqdan çıxandan sonra mənim küçədə veyillənməyimçün işıq saçmadı. Bir daha işıq verib gözümü güldürmədi.

Həmçinin məktəbdə də bu bir müddət beləcə davam etdi. Amma sonra bir gün...

(bu umbaylamanın ikinci hissəsini başqa vaxt başqa bir entrydə danışaram, ahahahah)