Bir qoca..Yaşı 160 a da gəlsə istədiyi yaşayış yox idi. Az yaşinda özündən yaşca böyük sevdiyi qızdan ayrı düşəndə xatirində necə qalıbsa elə illərlə anımsadı.
-sənsən?
-mənəm
-mən səni ölmüş bilirdim
-(təbəssümlə) görürsən sağam
- o vaxtdan düz 150 il keçib, bu hesabla indi sənin neçə yaşın olmalı idi?
-yaşımı bilmirem, ezizz. Tekce onu bilirem ki sen ne qeder sağsan mən də Sağam.
-elə həmin nərgizsən. Hec deyismemisen.
-amma sən çox dəyişmisən (əli ilə göstərərək) sən bu boyda idin mən səni birinci dəfə görəndə.. nə zaman böyümüsən əzizz?
- (buruxluqla və doluxsunaraq) böyü mənə dedin mən də böyüdüm, amma nə qədər böyüsəm də sənə çata bilmədim.
(youtube: 
)
)Belə nəticə cixarmisdim ki,
öz sevgi balladası yarımçıq qalan insanlar başqalarına sevgi yolunda kömək olmağa çalışırlar. Qocanın bütün xeyir işlərde iştirakı yox, qızı sevmədiyi oğlandan qaçırıb sevə biləcəyi biri ilə düz qoşu idi bu köməyi. Həyatı boyu bu sevgi yolunda başqalarına kömək olmağa çalışdı. Onların sevinci, öz sevinciymişcəsinə, Onlara köməyi özünə kömək sandı. Amma elə deyildi. Gerçəyi yük kimi belində daşıya daşıya əyilmişdi qaməti. Bu başlamamış bitən sevgi ilə yaşamaq istəmirdi. Açıq qəbrə özünü qoymaq istəyirdi.
(youtube: )
)Peşmançılığı o olsa ki Bir ömrü sevgiyə qurban verdi. Düşünə düşünə əvvəl saatını sonra ayını və illərini..