73. söhbət dil, milliyət, saf irq və immiqrasiyanın leqallaşması məsələsinə gələndə praqmatist bir insanam. əgər mənim vətəndaşım dilimə qəbul edilən xarici sözlər hesabına özünü daha rahat ifadə edə biləcəksə onda hind dilindən də söz alaram, yapon dilindən də, hətta yəmən ərəbcəsindən də. mənim ölkəmdə demokratiya olduğu, suverenliyi qorunduğu, xalqım yaxşı yaşadığı müddətcə hansı dildə danışılmağının elə də bir əhəmiyyəti yoxdur. təbii ki dil milli kimlikdir, şəxsiyyətdir. dil elmi araşdırmalara əsasən insanın necə düşünməyinə qədər hər şeyə təsir edir. bundan başqa məsələn mən immiqrantlara da pis baxmıram azərbaycandakı, çünki onlar azərbaycana gəlsələr ölkəmizdəki çeşidlilik, fərqli cür insanların sayı artacaq. yəni əslində immiqrantların artması ölkənin xeyrinədi. hətta mən deyərdim ölkənin 60%-i etnik olaraq türk qalsın, qalan 40%-i də immiqrantlar olsun. düşün də ala, səncə də bu cür bir halda ölkə daha maraqlı və tolerant bir yerə çevrilməz? nə qədər qafqaz mətbəxi yeyəcəyik? hind mətbəxi də olsun, yaponlar da gəlsin restoran açsın. ancaq bu immiqrant planının reallaşması üçün azərbaycan dilinin yüksəldilməsi çox vacibdir, buna görə də rus sektorunun limitlənməsinin tərəfdarıyam. mənə görə azərbaycanda azərbaycan dilindən başqa heç bir dildə nə plakat nə də restoran adı olmamalıdır. yalnız milli maraqlarını qoruyan millət immiqrant qəbulundan yararlana bilər. bəlkə də bu şeylər sizə fantastik gələ bilər amma bir müddət sonra əgər azərbaycan inkişaf eləsə və demokratik bir yolda addımlamağa başlasa immiqrant qəbulu vacib olacaq. indi heç öz vətəndaşımızın immiqrantdan fərqi yoxdu, dolayısı ilə vətəndaşımızın içində sanki digər millətlərə qarşı bir kompleks var. ancaq bir ölkədə ki demokratik haqqlar qorunur, o ölkənin vətəndaşında heç bir kompleksdən söhbət gedə bilməz.