7. Hal hazırda 23 yaşım var. Və həyatım boyunca yalnız 3 qıza sevgili olma gərəyi duydum. Lakin təəssüflər olsun ki, heç biri ilə bu şəkildə bir münasibətim olmadı. Və üçüdə sanki bir - birinin sözlərini təkrarlarmışcasına (ilki 15 yaşımdaydı, ikincisi 17, üçüncüsü də 20) "sən həqiqətən yaxşı insansan, amma biz dost qalmalıyıq" kimi ən sevmədiyim tipik başından eləmə cümlələri ilə rədd etdilər. Daha sonra özümə bir söz verdim ki, bundan sonra kimsəni daha dərindən tanımadan və əmin olmadan qarşı cinsdən olan heç bir varlığa gözümün ucu ilə də olsa baxmayacaqdım.
Son 3 il ərzində (20dən 23ə) çox şey dəyişdi həyatımda. Universiteti bitirdim. Əsgərliyə gəldim. Elə oldu ki, elə burda qalmaq istəyi yarandı içimdə. Hal - hazırda kadr olmayan zabitəm. Və 6 aydır bu yerdə çalışıram. Əsgərlikdə olduğum müddətdə sevgilisi, nişanlısı olan əsgərlərə çox az da olsa, qısqanclıq hissi ilə baxardım. Səni sevən birinin olması, səni gözləyən birinin olması hər halda çox gözəl bir duyğu olmalıydı. Elə həmin ərəfələr bəlkədə sevgiliyə ən çox ehtiyac duyduğum anlar idi. Çünki insan nə qədər hər şeyin mənasız olduğunu düşünsə də və ya ateist bir varoluşa bürünsə də insan təbiətinə xas olan bu ilkəl duyğuların fikrimcə onu idarə etməsinə icazə verməlidir ki, yaşadığı həyat cəhənnəmə çevrilməsin. Amm əldən də bir şey gəlmirdi, bəzi insanlar nə yazıq ki, tənhalığa məhkumdurlar.
işləməyə başladığımdan bu yana 6 ay keçdi və bu müddət ərzində bir sevgilim oldu. Özü məni tapdı və ikimizin uşaqlığı ilə bağlı bir xatirəni söylədi mənə. Bir az yazışdıqdan sonra o da mənə maraqlı gəlməyə başladı və 1 ay yazışmanın ardından təxmin etdiyiniz kimi sevgili olduq. Hələ onunla canlı olaraq görüşməmişəm. Çünki aramızda məsafə çoxdu və işimlə bağlı yaxın zamanda da bu hələki mümkün olmayacaq. Amma bir birimizlə daim əlaqədə oluruq (zənglə, videozənglə və s). Sadəcə düşündüyüm kimi irəliləmir bu iş. Yəni normalda insanın sevdiyi biri olması və həmçinin insanı sevən birinin olması çox gözəl bir duyğu olmalıydı, lakin mən artıq bu şeydən sıxılmağa başlayıram. Hətta bəzən kaş ki, öz tənhalığıma sadiq qalıb həyatımı kimsəylə paylaşmasaydım deyib peşmançılıq edirəm və sonra bütün olanların günahların yenə də məndə olduğu qənaətinə gəlirəm.
Özümü həyatın axışına buraxmışam. Bundan sonra bəlli ki, depressiv duyğularla yüklü və hər an partlamağa hazır bir bomba kimi ətrafda dolaşmağa davam edəcəm və nə qədər ki, tənhayam bu günlərdə etdiyim hər bi şey sırf mənə aid hiss etdirir. Kaş ki, hər zaman da belə qalsaydı...